Bu rasmlar uy egasining u'ta nozik qalb sohibi deb baholsh uchun kifoya edi.Lekin Abdujalil hamon hayron edi san'atga oshufta qalb egasi, qanday qilib bu qadar haybatli hayotga oshuno?

Lekin bu rasmlar qa'rida boshqa bir sirlar yashirin ekanligini Abdujalil bilmas edi. "Saroy" qorovuli yigitlarni yana bir tintuv qilganidan so'ng ichkariga kirdilar.

Ichkari esa tashqariga qaraganda ancha oddiyroq edi.Oddiygina u'zbek oilasini honadonlari singari jihozlangan honada, hontahta tuzalgan, huddi aziz mehmonga intizordek.

Xontaxta ustida bir choynak, piyola; yana qandaydir narsalar sochilib yotardi. Davra to'rida esa bir kishi o'tirardi.

Davra tu'ridagi kishi Abdujalilni dasturhonga taklif qildi.Va allaqanday sinchkovlik bilan undan ku'z uzmagan holda unga choynakdan choy quyib uzatdi.

Uzatilgan choy faqatgina Abdujalil uchun edi, negadir boshqalarga choy uzatilmadi. "Usta" (shu yerdagilar davra to'rida o'tirgan odamni shunday atashardi) esa choyni ichishdan uyalib turgan Abdujalildan o'tkir nigohini uzmasdi.

Abdujalil bu mulozamaatdan hayron va lol edi.Qulidagi choyga termulib ikkilanib qoldi.......

O'yga tolib choyni oldi. Bir ho'plab dasturxonga qo'ydi. Shunda anchadan beri uni sinchkovlik bilan kuzatib turgan "Usta" tilga kirdi:

Hush kelibsiz mehmon,aslingiz qaerdan?Sizni bu dargohga nima yumush boshlab keldi?

Bir dam hayollari uchgan Abdujalilga berilgan bu savollardan u avvaliga dovdirab qoldi, keyin o’zini darrov o’nglab, savollarga javob bera boshladi.