Abdujalilning bugungi holatini na o'zi tushundi, na ota-onasi. Ikkovlarining ham ko'ngillariga kechagi voqeadan so'ng g'ulg'ula tushib qolgan edi...

Ahvol undan ham qattiqroq yomonlasha borardi.Abdujalil esa manga nima bo'votti o'zi man nima ishla qivomman deb o'ziga o'zi gapirardi,lekin bundan hech ham foyda chiqmadi.

Abdujalil ikki o't orasida, shunday o'y-xayollar ila yo'lida davom etardi. "Usta" aytgan joyga borish uchun u taksi yolladi va manzilida davom etdi.

Manzilida davom etar ekan mana shunday o'y-xayollar uni tinch qo'ymas edi.Bu ketishda u shunday ketaversa hayoti davomida nimalar hali oldida turishini bilmas edi.

 >:(Nima qilishini bilmay hayol surib ketaverdi. Bir borgisi keldi bir borgisi kelmadi, ammo undagi shayton kuchlilik qildi. Bir pasda boyib kjetishini va uylanishini o'ylab yo'lidan qaytmadi va davom etti.

Yana o'sha eshik qarshisida to'xtab qo'lini eshik tugmasini bosishga shayladi...

eshik birdan ochilib qarshisida bir hush surat kishi unga kelin mehmon dedi

U gangib qolgan edi.
- Bu "usta" kamning uylarimi? - deya so'radi, eshik oldida turgan qizdan.

U qiz esa huddi bu ovozni qayerdadir eshitganman deb gangib qoldi.Keyin yana qiz o'yladi nega "usta"kam uydamilar deb titroq bilan so'radikina deb.

Lekin bu uy "usta"ning uyi emasdi, uning uyi biroz nariroqda, panjaralar bilan o'ralgan uy edi. Negadir Abdujalil adashib boshqa uyga kelib qolganini birozdan so'ng angladi.