Yigit qizga "kechirasiz men adashib qolibman shekilli" deb panjarali uy tomon qadam bosa boshladi.Avvalgi safar ko'rganidek eshik oldida ikki qo'riqchi turardi

Yigit uzoqlashar ekan hayoli qizga ketdi naqadar gozal bu qiz

Qiz  esa bu kim bo'ldi nima qilib yuribdi bu yerlarda deb,qosh chimirib yigitni kuzatib qoldi.Qiz o'z husni latofatini bilardi,unga go'zalligini kop ta'kidlashgan edi.

"Usta"ning uyiga yaqinlashar ekan, soqchilar unga hayron bo'lib qaradilar. Abdujalil ichkariga izn so'rab, "usta"ning oldga kirdi.

Usta esa unga qarata: "ha, yigitcha, yigitlik so'zingiz qayerda qoldi? - deya jerkib berdi va: - Ukam, man sani juda yaxshi bola deb ishonsam, san mani ishonchimi bir pul qivossanu, o'zi o'g'il bolani hayoti shunaqa bo'ladi, - deya ovutib, yana manzilga jo'natdi.

Assalomu alaykum.
Abdujalil yo'lakda ketar ekan insonning bunchalar tez o'zgarishi mumkinligindan hayron-u lol edi. U o'zining nima qilgan ekanligini bilishni istardi axir kechagi gaplarni xatto ota-onasi ham bilishgani yo'q-ku.

U bozor tomon otlanardi. Lekin u hali bu bozorning qanday nayrang-u balolari borligini bilmasdi.

U hayol bilan ketaverardi..Boshi oqqan tomonga hayol bilan yurardi...

Aytilgan manzilga borganida uni Marat degan bola kutib oldi va aytilgan mollarni ketirdingmi, deya so'radi. Abdujalil sumkasidagi oq paketga o'ralgan "mol"ni Maratga tutkazdi.

Marat unga uncha ko'p bo'lmagan va arangi bizning pullarga o'xshamagan, dollarlar tutqazdi. - Buni, "usta"ga oborib berasan deb tayinladi.