Hozir ham tikilib o‘tiribdi. Hozirgi umidi bo‘lak — qasos! Hozir ajal bir mal’unni haydab kelib unga ro‘para qiladi.
Nihoyat eshik ochildi. Hosil ko‘rindi. U hech narsadan tap tortmay, hovliga qadam qo‘ydi. Bir qadam... ikkinchisi... Uchinchisiga ulgurmadi.
Tepki bosildi.
Odam joniga tashna o‘q ko‘krakka qadaldi. So‘ng ikkinchisi... uchinchisi...
Hosilboyvachcha alanglashga ham ulgurmadi.
Mag‘lub odamning iltijoli ko‘zlarini ko‘ra olmadi.
Asadbek to‘pponchani Elchinga tutqazdi:
— Chiq tez, o‘lmadi shekilli, qo‘lim titradi. Tirik bo‘lsa ot.
— Nimaga?
— Chiq deyapman! Zaynabni bulg‘adi bu, eshityapsanmi?! Erkakmisan o‘zing!
Elchin bu gapga ishonqiramay, to‘pponchaga qo‘l cho‘zdi. Asadbek yana baqirgach, hovliga chiqdi. Hosilboyvachchaga yaqinlashdi. Lekin o‘q uzmadi. Tepkini bosishga hojat ham yo‘q edi. Shu zahoti eshik tepki zarbidan ochilib ostonada Shomil ko‘rindi. G‘ilay yerda qonga belanib yotgan xo‘jasini, to‘pponcha ushlab turgan Elchinni ko‘rdi-yu, o‘ylab o‘tirmay unga o‘q uzdi. Elchin qarshilik qilishga ham ulgurmadi.
Shu nafasning o‘zida paydo bo‘lgan Chuvrindi avval Shomilni otmoqchi bo‘ldi. Lekin Asadbekning topshirig‘ini eslab, G‘ilayning orqa miyasiga to‘pponcha qo‘ndog‘i bilan zarb bilan urdi. G‘ilay Shomil xo‘jasi yoniga behush yiqildi.
Asadbek uydan bitta-bitta bosib chiqib keldi. U endi bir necha soat ilgarigi holsiz xasta odam emas, qaddini mag‘rur tutuvchi Asadbek edi...
