XX b o b
1
— Menga bu ishlaring yoqmayapti, — dedi Valya, ko‘zgu qarshisida o‘ziga oro berayotib. — Xongirey bilib qolsa... albatta biladi, meni jazolaydi, senga esa indamaydi.
— Qo‘rqma, senga ham indamaydi.
— Olov bilan o‘ynashyapsan, Zelya.
— Olovning ustida tug‘ilganman, olovsiz turolmayman, — dedi Zelixon kulib.
— Shuning uchun o‘zing kuymay qolasan, boshqalar esa sen uchun jizg‘anak bo‘lishadi.
— Qo‘rqma deyapman-ku.
— Yaxshi, qo‘rqmadim. Hozir yo‘lga chiqaman. Jamshid kelmasa-chi? Ahmoq bo‘lib qaytib kelaveramanmi?
— Nega ahmoq bo‘larkansan? Kelmasa, ikkalamiz g‘orni aylanamiz. Ishtaha kelib qolsa, balki o‘pisharmiz. Sen hech g‘orda o‘pishganmisan?
— Yo‘q, — dedi Valya jerkib. — Maynavozchilik qilma. Eslab qol: g‘orning uchinchi bo‘lmasida kutasan. Ikki yigit orqadan poylaydi.
Zelixon Valyaning chindan ham achchiqlanayotganini bilib, boshqa gapirmadi.
Zelixon sayyohlarga qo‘shilib, g‘or ichkarisiga olib kirish uchun mo‘ljallangan vagonga o‘tirdi-da, har ehtimolga qarshi atrofga alangladi. O‘zini kuzatayotgan nigohni sezmagach, xotirjam bo‘ldi. Ichkariga kirgach, yana alangladi. Vagonlar ma’lum manzilga yetgach, to‘xtadi. Sayyohlar yo‘lboshlovchining g‘or tarixi haqidagi hikoyasini tinglab, tomoshani boshladilar. Zelixon uchinchi bo‘lmaga qadar ular bilan birga yurdi. So‘ng yolg‘iz o‘zi qoldi.