O‘z-o‘zimdan kuyib-kuyib, ich-ichimdan kuyib-kuyib, kenjamizni suyib-suyib, o‘lanimni aytib qo‘ya berdim:
Jonim bolam ot chopsin,
Otiga baxmal yopsin,
Huyyo solsin otasi,
Orqasidan yol topsin,
Huyyo, bolam, huyyo!..
— Ay, enasi-ya, kel, ulimga mamma ber! Ulim mammasirab qopti. Ana, aytdim, enang keladi, mamma beradi!
Bolam, sen ham botirim,
Chopib kelayotirim,
Cho‘pon bo‘lsang qo‘ylarga,
Boqarsan o‘tloq, soylarga,
Huyyo, bolam, huyyo!..
— Bo‘ldi-ye, enag‘ar! Og‘zim bor deb ingillay berasanmi! Og‘iz bir senda bormi? Mana, bizda-da bor! Nimaga biz ingillamaymiz? Izzatingni bil-da! Yo, otiga baxmal yopsin, qo‘ylarini boqsin, dega¬¬- n¬imga o‘zingdan ketayapsanmi? Qani o‘sha ot¬laring, qo‘ylaring? Hovlidagilarni aytayapsanmi? Eb-ey, eb-ey, ular sening bovangdan qoldimi? Ular mening otamdan qoldi! Ular meniki, bildingmi?