Shu odam bugun ertalabdan bu xonaga qo‘r to‘kib, kotibni qadim bir rivoyat bilan siylar, u ham jon qulog‘ini berib tinglar edi.
— Shunaqa, Fayzullaxon. U tuyakash yigitning hech bir tuyasidan noliydigan joyi yo‘q ekan. Hammasi cho‘k desa, cho‘kar, tur desa, turarkan. Burundug‘idan ip o‘tkazib, Shomga qadar borib keladi ekan. Kunlarning birida o‘sha tuyalaridan bittasiga jin tegib, birovning bog‘iga surib ketibdi. Surib ketgani mayli, yigitga bo‘y bermay butun bog‘ni payhon etib tashlabdi. — Habib aka so‘zni birovdan qarzga oladigan odam emasdi. Shu bois kotib eshikni berkitishni ham unutib uni tinglar, ikkisi ham rivoyatga berilib ketgan edilar. Habib aka esa, hatto o‘rnidan turib olib, papirosni ulab chekkanicha hikoyani davom ettirar edi. — Shunaqqib, Fayzullaxon, quturgan tuya arzimagan vaqt ichida birovning guldek bog‘ini yer bilan bitta qilibdi. Egasi chiqsa, haligi ahvol. Yigit tuyasini quvib yurganmish, tuya esa, u tomondan bu tomonga haloplab choparmish. Bog‘bonning fig‘oni chiqib, tuyakashni bo‘ralab so‘ka ketibdi:
— He, eplasang yetakla-da tuyangni! O‘rgildim sendek tuyakashdan! Ol, quturgan tuyangni, Xudo bezori,— deb kamiga orqasidan tosh otgan ekan, yigitning to‘pig‘iga borib tegibdi. Yigit ham jon achchig‘ida o‘sha toshni ola bog‘bonning o‘ziga itqitsa — Xudoning yozmishini ko‘¬ring— tosh qariyaning boshiga tegib, u shilq etib qulabdiyu omonatini topshirib qo‘ya qolibdi.
Shovqin-suronga qo‘rg‘ondan yugurib chiqqan o‘g‘illar ko‘rishsaki, haligi ahvol: bog‘ payhon qilib tashlangan, kamiga otalari yerda jon taslim qilib yotibdi. O‘g‘illar, albatta, buni tuyakashdan ko‘rib, avval uni tutib, toza do‘pposlashibdi. Axiyri esa, qonga qon da’vo qilib, qoziga boshlab keptilar. Qozi nima qilsin, tuyani jazoga tortolmaydi, tuyakashni o‘limga hukm qipti. Shunda Fayzullaxon, haligi musofir so‘z so‘rab, qoziga murojaat etibdi:
— Qozi janoblari, na iloj, osmon yiroq, yer qattiq, men hukmizga roziman. Faqat menga uch kungina muhlat bersangiz. Falon shaharda yolg‘iz onamu ahli ayolim qolgan. Qolaversa, odamlardan olgan omonatim bor. Ruxsat eting, uni qaytarishga, tokim or¬qamda qarzim qolmasin. Borish-kelishga ikki kun ketadi. Bir kun ularni ko‘rib, qarzlarimni qaytarishga yetar, — debdi.