Men yo‘lda davom etib, odamlar orasidan o‘tdim. Ko‘zlardan quvonch yoshlari oqar, yuzlarni tabassum to‘ldirgandi. Biz Madinaga kirdik va har bir odam Rasulullohning o‘z xonadonlarida turishlarini istar edi. Biri: «Ey Rasululloh, biznikiga kiring», desa, ikkinchisi: «Yo‘q, Rasululloh, bizning uyimizda turadilar», deb talashardi.
Rasululloh meni o‘z holimga qo‘yib, toki men Alloh istagan joyda to‘xtamaganimcha, yo‘lni bo‘shatib qo‘yishni talab qildilar. Men bir joydan boshqa joyga yura olmayotganimni, shu joyda dam olishim lozim ekanligini sezdim. Shunda Rasululloh mendan tushib: «Bu yerning egasi kim», deb so‘radilar. «Bu yer ikki yosh yetim bolaniki, ularni to‘g‘ri yo‘lga boshlashingizni xohlaydilar», deyishdi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam ulardan bu yerni sotib oldilar va unda masjid va yashash uchun uy qurdilar.
Madina ahlining muxojirlarga bo‘lgan muhabbatini ko‘rdim. Rasululloh (s.a.v) mehmondo‘stliklari uchun ularni Ansorlar - yordamchilar deb nomladilar. Meni juda hurmat qilishdi, chunki bu hijratda men Rasulullohni sollallohu alayhi vasallam ko‘tarib kelgan edim.