Bu o't
Qayda dard eli bo'lsa mubtalo Uvaysiyman...
Kim bilar bu hayotda qay taqdir a’lo bo'lg'ay,
Shoirga o'z yuragi bir umr balo bo'lg'ay,
Qayda dard eli bo'lsa shoir mubtalo bo'lg'ay,
Menam bilmam, dunyoga g'ammi, nurman, momojon,
Mubtalolik dardiga merosxo'rman, momojon.
Garchand zikr etganlari bulbul bo'lgan, gul bo'lgan,
Garchand har ash’orig'a minglab yurak qul bo'lgan,
Bedilni bilardingiz, dili yonib kul bo'lgan,
Nechuk sizam shu o'tga ko'p shoshdingiz, momojon,
Ko'ra-bila o't bilan o'ynashdingiz, momojon.
Hazrati Navoiy-ku nazm bobida shoh o'tdi,
Mangu takror o'lmag'ay endi bu yangroq, o'tdi.
Ammo ko'ngil uyida yoqmasdan chiroq o'tdi;
Ammo bu sohir ko'ngil dog' o'tdi-ku, momojon,
Yorab, shoh yigit umri toq o'tdi-ku, momojon.
Nodirai Davron-ku surardilar davronni,
She’r ila kuylatardi xalqi-yu, Umarxonni.
Nechun kun kelib u ham jallodga berdi jonni,
Hatto Mohlaroyimday oyim bebaxt, momojon,
Ayting, kimga baxt bergan bu she’riy taxt, momojon.
Yo'q-yo'q, garchand to abad dilga og'riq hamrohdir,
She’r o'zi eng buyuk baxt, bunga tarix guvohdir.
She’r nurin payqamagan qay qalb bor-ki, gumrohdir,
Baxt yo bir e’tiqodda mahkamlikmi, momojon,
Bir dardimand yurakka malhamlikmi, momojon.
Pushkin she’rda ozodlik ka’balarin tikladi,
So'ng on o'adar xor-zorni suyadi, qo'ltiqladi.
Sobit turib beshafqat o'z o't ko'ksin tig'ladi,
Avval-oxir shoirni o'tda ko'rdim, momojon,
Azal shoir dardini katta ko'rdim, momojon.
Bu o't menga ham sachrab har xush damni yondirdi,
Na har xush dam, har bitta hujayramni yondirdi.
Haq, she’r qoldi, qolgan bor ortiq-kamni yondirdi,
Qo'llang, menam shu o'tni jonda tuyay, momojon,
Qo'llang, to ro'zi mahshar unda kuyay, momojon.
