,,Ey Odam farzandi !
Qancha chiroqlar bor, ularni havoyi nafs shamoli o'chirib yubordi.
Qancha obidlar bor, o'ziga bino qo'yish ularni buzdi.
Qancha boylar bor, ehtiyojsizlik ularni aynitdi.
Qancha kambag'allar bor, qashshoqlik ularni buzuqlikka yetkazdi.
Qancha sog'lom kishilar bor, doim sog' yurish ularni fasodga eltdi.
Qancha olimlar bor, ilmi ularni buzdi.
Qancha johillar bor, nodonligi ularoi fasodga g'arq qildi.
Agar ruku'dagi keksalar, hushu'li yoshlar, emizikli go'daklar va o'tloqdagi hayvonlar bo'lmaganida albatta osmonni ustingizga temir ,yerni yaydoq tekslik, tuproqni esa kul qilgan , sizlarga osmondan bitta ham tomchi tushirmagan, yerda birorta don o'stirmagan va ustilaringizga azobni yog'dirgan bo'lar edim ''.