- Mening mingta xizmatkorim bor, hammasini senga berayin, ular o‘pkasi to‘lib, yig‘ladi, so‘zlay olamdi. Shunda podshoh achchig‘ chiqdi: - Ey Abdulloh, sendan uyalib so‘zlamayotir! - dedi Ibrohimni qo‘lidan ushlab tashqariga chiqardi.
Podshoh Soraga har qancha so‘z qotsa hamki, javob bermadi, ikki qo‘li Bilan yuzini to‘sgancha yig‘lar edi. Podshoh taqati toq bo‘lib, Soraning yoniga keldi, yuzini ochay Deya qo‘lini cho‘zgandi, shu on Ibrohim alayhissalom duo qildi:
- Ilohi, bu kofirga qudratingni ko‘rsatgil!
Podshohning ikki qo‘li bo‘ynigacha quridi. Shunda u:
- Ey Sora, duo qil, qo‘llarim joyiga qaytsin, seni ozod qilaman!
Duo qildi, ikki qo‘li joyiga keldi. Yana qasd qilgandi, tag‘in qo‘li quridi. Bu hol uch bor takrorlandi. Shunda zilzila turdi, yer tebrana boshladi.
- Sendan menga tekkan bu balolar nimani bildirur? - so‘radi podshoh.
- Yo‘q, mendan emas, ular seni kofirliging va menga nisbatan kuch ishlatganing tufayli yuz berdi, - dedi Sora.
- Men senga kuch ishlatmaldim-ku?! - dedi podshoh.
- Sen menga emas, balki Ollohning payg‘ambariga kuch ishlatding!
- Qaysi payg‘ambariga zo‘rlik qilibman?
- Ibrohim alayhissalomga! Qaysiki namrud uning qo‘lida halok bo‘lgandir!
- Men Ibrohimni ko‘rganib yo‘qki, unga qanday qilib kuch ishlatayin?
- Ibrohim mening erim bo‘ladi, sen uni mendan ayirding, bu ranj balolar senga shu tufayli tegdi.