Adashgan qavm yig‘ilib kelib, podishohiga arz qildi:
 - Lutni ahli oilasi va mol-mulki bilan yurtimizdan chiqarib yuboring. Toki, bizga qilayotgan nopok ishlarimiz uchunmalomat toshini otuvchi bo‘lshan biron-bir kimsa qolmasin.
 Ibrohim alayhissalom bir kecha tush ko‘radi: Lutning so‘zi bilan bir kimsa pok bo‘ldi. Ertasi kuni yo‘l poylab, habar kutdi, kunni kech qilsa hamki, hech nima bilolmadi, hech kim kelmadi. Mehmon kutmoqni Ibrohim alayhissalom o‘zi uchun farz qilib olgan edi. Negaki, u mehmonsiz ro‘zasini ochishga odatlanmagand. Ertasi kuni ham mehmonkutli, kelmadi. Xullas, o‘n kungacha mehmonkelmagach, qayg‘uga tushdi: "o‘n kundirki mehmon ham yo‘q, Lutdan habar ham". o‘n birinchi kuni esa munojat qildi:
 - Iloho, qaysi gunohim uchun meni qiynarsan, mehmon kelmaydir!
 - Ey parvardigorim, Olloh senga salom dedi va Lutni saqlagan o‘zimmanku, sen faqat mehmon kuratsan, xolos, - Jabroil alayhissalom shunday habar olib kelgandi.
 - Iloho, tavba qildim, - dedi Ibrohim alayhissalom.
 o‘n birinchi kuni ko‘rkam yuzli, navqironyoshli o‘n ikki yigit chodiriga kirib keldi. (Oyat) "Ey Ibrohim, senga hurmatli mehmonlarning habarietdimi", deya ular Ibrohimning o‘toviga kirdilar, dedilar: "Salom Ibrohim dedi:" Saolm ey notanish odamlar, Yana dedilar:
 - Mehmon kelganidan hursandmisan?

- o‘n kun bo‘ldiki, ro‘zamni ochganim yo‘-, - dedi Ibrohim alayhissalom mehmonkelganiga sevinib. So‘ngra ikki yarim yoshli qizil qashqa, to‘rt muchchasi sog‘ buzog‘ini, garchi uni juda yoqtirsa hamki, bo‘g‘izladi, qovurdoq qilib mehmonlarga tortiq qildi. (Oyat) "Keyin u Ibrohim o‘z ahli tomon buyruq bilano‘girildi va tezda bir semiz buzoqni pishirib keltirdi. Keyin u buzoqni mehmonlar oldiga yaqinlashtirib qo‘ydi... nega yemaysizlar", dedi.
 Ibrohim alayhissalomning odati shu ediki, mehmon hijolat tortib, taomlana olmay qolmasin, deya tashqari chiqib turardi. Bu gal ham tashqarida turganida Sora eshikdan qarab, mehmonlarning taom yemayotganlarini ko‘rdi-di, buning habarini Ibrohim alayhissalomga yetkazdi. Shunda u ichkariga kirib, mehmonlarga yuzlandi:
 - Nega taom yemaysizlar?
 - Bahosini bilmasdan turib, yemaymiz, - deyishdi mehmonlar.
 - Bahosi shuki, yemoqdan ilgari "Bismillohi" deyish, taom qilganda "Alhamdullillohi" deyish shartdir, - dedi Ibrohim alayhisalom.
 - Bizlar ovqatlanishga muhtoj emasmiz, - deyishdi ular.
 Keyin Ibrohim dilida ulardan qo‘rqinch paydo bo‘ldi.
 Qo‘rqmagil, - deyishdi ular taskin berib. - Bizlar farishtalarmiz. Senga sevinchli habar keltirdik Soradan o‘g‘il bo‘lar. (Oyat) "Va ular Ibrohimga bir olim bola bashoratini beradilar". (Oyat) "Sevinchlik habar berdik biz u xotinga (Soraga) Isho- bilan Ishoqning o‘g‘lini oti Ya’qub bo‘lsin".
 - Ie, men tug‘amanmi? Axir men kampir bo‘lsam, erim ham munkillagan chol bo‘lsa . . . - dedi Sora bu habarni eshitib, hijolat tortgancha. - shu paytga qadar farzand ko‘rmadim, Ibrohim ham qarib qoldi, qaerdan ham o‘g‘il ko‘rarmiz.

- Sen Ollohning qudratidan taajub qilasanmi? - dedi Jabroil alayhissalom. So‘ngra Soraning qo‘liga bir quruq yog‘ochni berdi. U quruq yog‘och Soraning qo‘lida jonlandi, yaproq yozdi. Jabroil alayhissalom yana shunday deb qo‘shib qo‘ydi. - Ey Sora, seni qo‘lingda quruq yog‘ochni ko‘kartirgan Olloh taolo qarigan chog‘ingda o‘g‘il bersa ne ajab?!
 - Sizlar kim bo‘lasizlar? - so‘radi Ibrohim alayhissalom,
 - Men Jabroilman, bu Makoil, mana bu o‘navlari farishtalardir, - deyishdi.
 - Nima yumush bilan keldingiz? - dedi Ibrohim alayhissalom.
 - Nopok Lut qavmini halok qilgani keldik, deyishdi ular. - Balodan Lutning xotinidan boshqa hamma ahli olilasi omon qolgusidir.
 - Ularning orasida yuzta musulmon odam topilmaydimi?
 - Agar ularning ichida yuzta musulmon bo‘lganida edi, Olloh taolo bu qavmga balo yubormagan bo‘lar edi, - deyishdi.
 - hech bo‘lmasa o‘nta musulmon yo‘qmidi?
 - o‘n musulmonbo‘lganida bu balo kelmasdi.
 - Loaqal, bir musulmon ham yo‘qmidi?
 - Bir musulmon bo‘lganida ham halok bo‘lmasdilar.
 Bu gapdan so‘ng Ibrohim alayhissalom yig‘lashy boshladi. Shunda farishtalar: -
 - U yurtda bir xonadondan tashqari musulmon bo‘lmadi, u xonadon ham Lut payg‘ambarinikidir.
 - Ey Jabroil, sizlar u joyda farmonni bajarganlaring chog‘da men Lutdan behabar qolarmanku! - dedi Ibrohim alayhissalom.

- Shundan so‘ng Jabroil, Makoil alayhissalomlar va o‘n farishtalar chodirdan chiqdilar va zum o‘tmay Lut yurtiga yetib keldilar. Shunda ibrohim alayhisalom bilan Lut alayhissalom o‘rtasidagi hamma to‘siq pardalar ochildi. Ibrohim alayhissalom bo‘layotganbarcha ishlardan habardor qilindi.
 Tunning uchdan biri o‘tgan edi. o‘n ikki farishta yosh va navqiron yigitlar qiyofasida Lutning huzuriga kirib keladilar. Jabroil alayhissalom eshikni qoqdi. Eshikni ochgan Lut alayhissalom kelishgan, yosh yigitlarni ko‘rib, gunohkor qavmning mehmonlarga ozor yetkazib qo‘yishlari mumkinligidan qo‘rqib ketdi. (Oyat) "Vaqtiki, bizning elchilarimiz Lutning qoshiga keldilar, ularning kelishidan u g‘amgin bo‘ldi va yuragi siqildi".
 - Ey Lut, mehmonlarni qarshi olmaysanmi? - dedi Jabroil alayhissalom.
 - Taom hozirlang, - dedi Lut ularni uyga kiritar ekan qizlariga qarab. - Mehmonlarni siylaylik, tong otmasdan bu yerdan chiqib ketsinlar, toki bu yovuzlar bilmay qolsin.
 Qizlar taom hozirlaguncha Lutning xotini Voila (unga Ollohning la’nati bo‘lsin) o‘z odatiga ko‘ra uyga mehmonlar kelganini yovuz qavmdoshlariga bildirish payida bo‘ldi. U uyda mehmonlar borligini kofirlar bilsinlar, deb olov yoqdi. Yana aytishlaricha, u uyma-uy yurib, habar bergan. Bir payt Lutning xonadoni kofirlar bilan to‘lib ketdi. (Oyat) "Lutning qavmi uning qoshiga shoshilib keldilar".
 - Sizlar uchun mening qizlarim pokizaroqdir, - dedi Lut ular orasida nari-beri yurarkan. - Qizlarimni olingu, mehmonlarimga tegmanglar.
 Bundan ish chiqmagach, kofir-yovuzlarning ikki yetkachisi oldiga bordi.

- manavi ikki qizimni xotinlikka olinglar, mayli roziman. Bularni daf etsangiz bo‘ldi, - dedi Lut alayhissalom.
 - sen yaxshi bilasanki, bizni sening qizlaring bilan ishimiz yo‘q, murodimiz o‘zingga ayon, - deyishdi kofirlar.
 - hudodan qo‘rqinglar. Mehmonlar oldida meni sharmanda qilmanglar. Ichlaringda birorta to‘g‘ri yo‘lni topib olgan odam yo‘qmi? - dedi Lut.
 - Ey Lut, so‘zni ko‘paytirmaginda, mehmonlaringni bizga bergin. Agar bermasang, biz ularni majburan tortib olamiz, - dedi kofirlar.
 Lut yig‘lagan kuyi uyga kirdi.
 - Nima uchunyig‘layapsan, - so‘radi Jabroil alayhissalom, ammo Lut alayhissalom ularning maqsadini aytmoqdan hijolat bo‘ldi, qiynalid. - Qo‘rqmagin, biz Olloh taoloning farishtalarimiz, seni zolimlardan qutqarish uchun kelganmiz. Ular hargiz maqsadlariga yeta olmaydilar.
 Jabroil alayhissalom o‘rnidan utrdi, bir hovuch tuproq oldi-da, mehmonlarni tutib olmoqchi bo‘lib, uy ichiga bostirib kirgan qavm ustiga sochib yubordi. To‘rt yuz kishining hammasi ko‘r bo‘ldi.
 - Ey Lut, sehrgarlarni olib kelibsan, - deyishdi kofirlar. - Shoshmay turgin, hali ular ketishsin, ko‘radiganingni ko‘rasan.
 hayal o‘tmayo el ichida "Lut jodugarlarni chaqrib kelibdi", degan habar yoyildi va katta g‘avg‘o chiqdi. Lut alayhissalom bundan yanada qo‘rqib ketdi.
 - Bu ishning oxiri nima bilan tugarkin-a? - dedi lut.

- Biz bularni haolk qilib, seni qutqarmoq uchun kelganmiz, - dedi Jabroil alayhissalom.
 - Qachon halok qilursan? - so‘radi Lut.
 - Tong otar chog‘da.
 - Qachon tong otadi?
 - Tong yaqin qoldi, - dedi Jabroil as.
 - Ey Jabroil, yerni teskari qilgil, ostidan chiqqil! - degan farmon bo‘ldi. Farmon bajarildi. Na biror er yo xotin uyqudan uyg‘onishmadi. Bolalar beshiklaridan ayrilmadilar. ichidagi bir qatra suvi to‘kilmagan holda idishlar teskari bo‘ldi.
 - Ey Jabroil, bularnik o‘targan senmi yo menmi?! - deganxitob keldi. Jabroil alayhissaolm sajdaga bosh qo‘ydi va "Iloho, tavba qildim", dedi. So‘ng osmonlarni larzaga keltirib, na’ra tortdi. Ollohning qudrati bilan barchalar kun yorigunicha qolmay halok bo‘ldi. (Oyat) "Ul mamlakatni ostin-ustin qilib yubordik. Ularning ustilaridan sopol toshlarni ustma-ust yog‘dirdik. Parvardigor nazarida u toshlar bilan qaysi kofir nishonga olingan edi va bu toshlar zolimlardanuzoq emas edi".

YA’QUB ALAYHISSALOM QISSASI
 
 Ya’qub Isroilloh ibn Ishoq Safiyulloh ibn Ibrohim halilulloh juda ko‘rkam va baquvvat kishi edi, quvvatiga quvonardi. Olloh taolo undan manmanlikniketkazdi. Rivoyat qilishlaricha, bir kecha u qo‘y-qo‘zilari va mol-hollarini yaylovga olib chiqadi, o‘z ishi bilan mashg‘ul bo‘ldi. Olloh taolo bir farishtani o‘g‘ri qiyofasida yuboradi. Shunda Ya’qub alayhissalom u bilan yoqalashib qoladi. Farishta uni ko‘tarib, yerga uradi. Shunda u "agar Olloh taolo meni bu darddan xalos qilsa, qaysi yemish va ichimlik menga suyimli bo‘lsa, o‘shani o‘ziga harom qilaman", deya nazr qiladi. Olloh taolo shifo ato etadi. Yemishlardan tuya go‘shtini, ichimliklardan tuya sutini hush ko‘rardi u. Bu ikkisini nazrga binoan o‘ziga harom qildi. Shundan beri uning avlodlari uchun bu ikki ob-ovqatni yemaslik sunnat bo‘lib qoldi. Ular o‘zlarini ovutmoqchi bo‘lib, "Bu narsalar hamma payg‘ambarlarga Odamatodan beri harom bo‘lib kelgan", dedilar. Olloh taolo ularning bu gaplari yolg‘on ekanligini isbotlab, oyat nozil qildi: "Tavrot nozil qilinmasdan ilgari Isroil farzanlariga o‘zlari o‘ziga harom qilgan narsalar halol edi".

Savol: Ya’qub alayhissalom nima sababdan Isroil deb ataldi?

Javob: "Isr" so‘zining ma’nisi asir deganidir, o‘sha paytda shayton asir qilingandi. Bu so‘z o‘shandan qolgandir.

Hikoyatda kelishicha, Ya’qub alayhissalom Bayt-ul Muqaddasda xizmatda bo‘lib, uning olti yuzta chiroqlarini yoqardi. Shayton alayhil-la’na esa har kecha kelib, chiroqlarini o‘chirib ketardi. Aytishlaricha, bu hol ko‘p davom etdi. Bundan bezor bo‘lgan Ya’qub alayhissalom bir kechasi poylab turib, Shayton chiroqlarini o‘chirayotgan paytdi bir sakradi-da, uni tutib oldi, bo‘yniga zanjir soldi, asirga oldi. Shuning uchun Isroil ataldi.

Yana bir jabob shuki, Isr qul degani, Il esa Tangrining ismidir.
 Ya’qub alayhisalomning o‘n ikki o‘g‘li va qizi bor edi. Koifr podsholardan biri qizini so‘ratib, odam yubordi. Ya’qub alayhissalom ko‘nmadi.
 -Qizingni mengabermading, endi sen bilanayovsiz jang qilaman, - dedi podishoh.
  Uning qo‘shini behisob edi. Shundafarmon keldi:
 - Kofirlarni halok qilmog‘imni istasang, ularni halok etib, seni g‘olib qilayin. Istamasang, o‘z odamlaringbilan halokqilgin!
 - Qay birini tanlaysiz, - dedi Ya’qub alayhissalom o‘g‘illariga qarab.
 - Bizlarni qolib qilsun, - deyishdi ular.
 Ya’qub alyhissalom duo qildi. Olloh taolo kofirlarning barini yer ostiga ravona qildi, halok etdi.
 Yana bir podishoh ham qizini so‘rab keldi.
 - Mening shariatimda bir sunnat ish bor, - dedi Ya’qub alayhissalom. - Butun qo‘shining bilan shu ishni bajarsang, mayli qizimni berayin.
 - U sunnat ish qaysidir? - so‘radi podishoh.
 - U sunnat ish - hatna qilmoqlikdir, - dedi Ya’qub alayhissalom.
 Podishoh rozi bo‘ldi, o‘zini ham, qo‘shinlarini ham xatna qildirdi. Ular xatna qilgan holda og‘rib yotganlarida Ya’qub alayhissalom o‘g‘illari bilan ustilariga qilich tortib keldilar va hammasini qirdilar.

Yana ulamolarning aytishlaricha, Odning Shaddot ismli o‘g‘li bo‘lar edi. Uerning ustida jannat qurdirdi-yu, undan bahramand bo‘lish o‘ziga nasib etmadi. Shaddotning Imloq ismli o‘g‘li, Ya’qub alayhissalom bilan zamondosh edi, ming beklargabosh bo‘lgan.
 - Menga sahra qo‘ynida kengbir soz tuproqli tekis yer hozir qiling, dedi u beklarni to‘plab.
 Beklar ishga kirishdalar. Joy tayyor bo‘lgach, Imloq kelib o‘lchab ko‘rdi, keyin o‘n ikki yig‘och yerni kavlatda va suvga to‘latdi. hovuzning o‘rtasini tosh bilan ko‘tarib chiqib, ustiga qizil toshdan supa qurdilar. Kengligi ham balandligi qirq qari edi.
 har birini o‘n yigit qo‘riqlab yuradigan o‘n ming vaziri bo‘lar edi. Ularning har birining ihtiyorida o‘n ming jangchisi bor edi.
 hosil qilingan supaning Qutrum shahristoni deb atadilar va supa ustiga bir saroy barpo etdilar. Saroyning g‘ishtlari biri oltindan, biri kumushdan yasaldi. So‘ngra supa ustini bo‘stonlar, bozorlar bilan to‘ldirdilar. Saroyning o‘rtasi esa balandligi ikki yuz arshin bo‘lgan tomoshagoh qurdirdi.
 o‘sha shahristonda to‘rt eshik qurdirdi. Darvozalar balandligi yigirma to‘rt arshinedi. Qurilish nihoya topgach, saroyga ko‘chib kirdi va taxtini egalladi.

Qaysi bir yili Kan’on diyorida qahadchilik bo‘ldi. "Qutrum shahristonida oshliq sotishyapti", degan habarni eshitgan Ya’qub alayhissalomning o‘g‘illari yo‘lga otlandilar. o‘n kunlik yo‘lni bosib, Qutrumga kelishdi. Minorasida o‘tirgan Imloqi la’in Ya’qub o‘g‘illarining tuya minib kelayotganini ko‘rdi. Qarasaki, boshlarida bir parcha oq bulut soya tashlb turardi. U bulutga qaragan imloqi la’in "Laa ilaaha illallohi Muhammadur rasulullohi" yozuvini ko‘rardi. Yigitlarni olib kelmoqlik uchun vazirlarni jo‘natdi.
 - Podishoh sizlarni chaqirtirmoqda, - deyishdi vazirlar.
 - Biz Olloh payg‘ambarining ishini tamom qilmaguncha bormasmiz, - deb javob berardi Yahudo.
 Vazirlar bu gupni podishohga yetkazdilar. Imloqning o‘zi kelib, bo‘ylari, husnlari birdek bo‘lgan o‘n yigitni ko‘rib, hayratlandi.
 - Sizlar kimsizlar? - so‘radi podishoh.
 - Biz o‘novimiz qarindoshlarmiz, Ya’qub payg‘ambarning o‘g‘illarimiz. Otamiz ihoq payg‘ambar, Yanada ulug‘ bobomiz Ibrohim alayhissalomdir.
 Kan’ondan yegulik olish uchun kelganmiz, - dedi Yaxudo unga javoban.
 - Boshqa qarindoshlaringiz ham bormi? - so‘radi yana podishoh.
 - Yusuf va ibn Yamin degan yana ikki birodarimiz ham bor, - deyishdi.
 - Men erkak qarindoshingizni emas, qiz qarindoshingiz bor-yo‘qligini so‘rayman, - dedi podishoh.
 - Bitta qiz singlimiz bor, - deyishdi.