- Duosi ijobat bo‘ldi, men Yusufning oldidan keldim, - dedi arobiy. Zayna kirib bu so‘zlarni aytgandi, Ya’qub payg‘ambar uni huzuriga chorladi. A’robiy Yusuf salomini topshirgach, ota oh-dodi-yu xushidan ayrildi. Xushiga kelgach:
- Ey arobiy, tushmisan? - deb so‘radi.
- Tushmasman, Yusufning oldidan keldim, - dedi u. Shunda Ya’qub payg‘ambar o‘rnidan turdi-da, arobiy quchib, ikki ko‘zini o‘rtasidan o‘parkan:
- Ey arobiy, Yusufimni shu ko‘zlaring bilan ko‘rdingmi? - deb so‘radi.
- Ko‘rdim, - dedi arobiy.
- Ey arobiy, meni shunchalik sevintirdingki, ne hojating bo‘lsa aytgil, Ollohdan so‘rab berayin, sen ham sevinchga to‘lgil!
- Ey Ollohning rasuli, menga mol-dunyo kerakmas, yeguligim, kiyguligim bor. O’ttiz qizim boru o‘g‘lim yo‘q. Duo qilgin, Olloh taolo menga o‘g‘il ato etsin, - dedi arobiy. Ya’qub alayhissalomning duosi ijobat bo‘lib, arabiyga oltmishga o‘g‘ilning karomati qildi.
Yusuf alayhissalom balog‘atga yetgach, Olloh taolo unga ilmi hikmat, ya’ni tushlar ta’birini evaz qilib berish bilan yorlaqadi. (Oyat) "Vaqtiki, u kamolga yetganda Biz unga hikmatni va ilmni berdik. Yaxshi amal qilguvchilarni Bizga anna shunday mukofotlaymiz".
(Aytishlaricha, balog‘at yoshi o‘n sakkizda, Yana aytarlar yigirmada, yana yigirma beshda derlar, tag‘in o‘ttiz, o‘ttiz uch, qirq va yana oltmishda derlar).
Zulayhoning sabri qolmadi. Bir kuni Yusufni bo‘stonga kiritib:
- Ey Yusuf, ko‘nglida bir sir borki, uni hech kimsaga aytmasman, bu qanday sirligini bilurmisan? -dedi.