Shu tariqa yuz xil balo uning joniga nasib etganidan, u g'arib o'z holiga yig'lab, shunday dedi:
— Har dam qayg'u-musibatim ortib bormoqda. Ey falak! Menga nelar qilmoqdasan! Tinchligimni buzib, ishq sari boshlading, yuz yonar o't ichra meni tashlading! Ko'nglimga
avval ravshan quyoshni ko'rguzub, keyin uni yashirgancha, g'am shomiga tutqun etding! G'am shomigina emas, balki osmon bo'shlig'idagi yaratilish chehrasini qaro qilding! G'am do'zaxining dudi olamni tutib ketdi, uning shu'lasini ko'nglim o'ti bilan yoritding.
Alloh-Alloh! Ne kechadur bu kecha?! Yo Rabbiy! Shunday ham mashaqqatli kecha bo'ladimi?! Men boshimdan ko'pgina qiyin kechalarni o'tkazganman, ammo bu kabi uqubatli kechani hargiz ko'rmaganman! Bu tun emas, balki do'zax o'tining dudidir. Yo falakning ohidan iborat qorishmadir! Bunday tun, yo Rab, hech kimning boshiga tushmasin, unga hech kimsa mendek giriftor bo'lmasin!..
Bilolmay qoldim: tun balosidan gapiraymi yoki menga tusligan kun balosidan gapiraymi?! Jismim, a'zoyi badanim, sezgilarim va aqlu hushim ishqdan shunday parda yopindilarki, go'yo ularning hech biri mayjud emasdek, ishq zulmidan hammasi nobud bo'lgandek tuyulmoqda. Hatto gavdamda tobu toqat qolmaganidan ko'yida ko'z yoshi singari ravon bo'lishga kuch topilmaydi.
Boshimni cheksiz g'amdan qutqarmoq uchun toshga urib tilka-pora qilmoqlikka quvvat qani?!
U quyosh nurlaridan nur olmoqqa, u oy yuzlikka nazar solmoqqa ko'z qani?!.
Qul shohga tazarru aylagandek, o'sha dargohga surtmoqqa yuz qani?!
Ko'ksimga tosh urgudek, boshimga tuproqlar sovurgudek qo'l qani?!
O'zimni qo'lga olishga, aqldan ozishimga to'sqinlik qiladigan hush qani?!
Ishq tadbirlarini aytib beradigan, vayron bo'lgan ko'ngilni tiklaydigan aql qani?!
Dardimga chora qiladigan yoki bag'rim porasiga davo beradigan sabr qani?!
Holim g'amini yeyuvchi ko'ngil qani? Axir u ham hozir o'lik sonida-ku!..
Bir nafas urguchalik tag'in jon qani?!. Ko'ngil kabi uni ham izlab topa olmayrnan!..
Menga bu yo'l ne balolik yo'l edi? Axir bundan battarrog'i bo'lishi mumkin emas-ku!!
Umrni bu yanglig' xoru zor ko'rguncha hargiz tirik bo'lmaganim  yaxshiroq emasmidi?!
Bir xatar chaqmog'i tushib, vujudimdan asar qoldirmasa nima qilardi?!
Do'stlar, menga madad bersangiz nimangiz ketardi?! Jam bo'lib, men zorni o'ldirsangiz!.. Toinki bu olam orimdan, bashariyat ahli esa afg'onu zorimdan qutulsin.

Birodarlar, jonimga qatl tig'ini uring! Kuydirib, kulimni har tomonga sovuring! Toki jahonda bu yanglig' rasvo bo'lmayin! Har dam yuz marta o'lgandan ko'ra bir o'lay!
Shayxning bu musibatli holiga do'stlari hayron qolishar, uning dardidan har dam qon yig'lashar edi. Bu g'amgin va chorasiz kishilar bir yerga to'planib, har biri Shayxga turli nasihatlar bera boshlashdi. Shayx ular pandini fahmlamas, nozik so'zlar ma'nosini ham anglamas edi. Ular Shayxga aql mezoni bilan xitob etgan bo'lsalar, Shayx ularga ishq yo'sinida javob qaytarar edi.
Ulardan biridedi:
— Ey din arboblarining boshlig'i! Sening izlaring yaqinlar ahliga surma o'rnidadir. Kishi hayotida shunaqa ko'rgulik sodir bo'lib turadi, axir, undan faqat o'zini qo'lga olgan kishigina najot topadi.
Shayx dedi:
— Ey farzand! O'zlik qayoqda deysan, u bo'lganda men ham uni zabt etmasmidim?
Biri dedi:
— Bu shaytonning ishi. Undan kishi faqat zikr tushish yo'li bilangina qutuladi.
Shayx dedi:
— U holda jam'iyat shartdir, men esa parishonhol odamman, qandog'am xosiyat berardi?..
Biri dedi:
— Ey sir ahlining peshvosi! Bu baloni daf qilish uchun namoz o'qish kerak.
Shayx dedi:
— Bu ma'nida so'z aytma! Men telbaman, telbaga esa aql o'rgatmaydilar.
Biri dedi:
— O'rningdan tur-da, tahorat qil va kishilarni toat-ibodat qilishga ishorat qil!
Shayx dedi:
— Ko'z yoshimdan o'zga suvim yo'q, bag'rimdan har dam ko'zimga qon yoshlar keladi!
Biri dedi:
— G'usl qilish kerak, u ko'ngulni pok etishdan tashqari g'amdan qutqaradi. Eng to'g'ri yo’l ana shudir!
Shayx dedi:
— Men yo'qlik dengizida g'arq bo'ldim. Mendan yana nima istaysan?!
Biri dedi:
— Tasbehingga mashg'ul bo'l-da, bu parishon holatdan o'zingni qutqar.
Shayx dedi:
— Tasbehimning tori uzildi, uning o'rniga zunnor ipini bog'ladim!
Biri dedi:
— Misvok — tish kovlagichga e’tibor qil, uni og'zingga solib, sunnat bajo keltir!
Shayx dedi:
— Agar misvok havas qilmoqchi bo'lsam, men uchun og'zimdagi hayrat barmog'i yetarlidir.
Biri dedi:
— Biror xatolik yuz bergan bo'lsa, uzriga yer o'pib, unga sajda qil!
Shayx esa ko'zlaridan qon yoshini oqizib shunday dedi:
— Ban bir bu eshikdan boshimni olmayman!
Biri dedi:
— Safar Rumga bo'ldi, endi Ka'bani qarorgoh etmoq darkor.
Shayx dedi:
— U yerda izlaganimni bu yerda topdim, endi nima uchun orqaga qaytib, behuda mashaqqat chekishim kerak?!
Biri dedi:
— Sahro sari yuzlanib, Batho tomon yolga chiqish vaqtidir.
Shayx dedi:
— Men uni bu yerda topdim. Rum borida Bathoni nima qilaman?
Biri dedi:
— Safarimiz tamom bo’ldi. Vatan sari yo’lga tushsak yaxshi bo’lardi.
Shayx dedi:
— Ehsonli Alloh go'yo o'zi muruvvat ko'rsatib, ushbu butxonani menga haqiqiy vatan etibdir.
Biri dedi:
— Agar boshqa shayxlar bu ishdan xabar topsalar, bizni ta'na-malomat qiladilar-ku?!
Shayx dedi:
— Ular bilan ishim yo'q. Istagan kishim xarobat ichidadir.
Biri dedi:
— Sening avvalgi vajdu holating - e'tiqoding qani? Zuhd va ibodatda o'tkazgan pokiza vaqtlaring qani?
Shayx dedi:
— Holatim — butxonada turmoqdan iborat. Sobiq ibodatlarimning yuztasi bunga sadqa!
Qavm o'sha kechasi yuz to'lg'anib, Shayx ahvolidan iztirob chekardi. Ular Shayxga ta'nalar qilishar, ammo Shayx bularga parvo qilmasdi. Ular Shayxga o'gitlar berishar, ammo u bularni fahmlamas edi.

Ertalabgacha butxonadagi kishilar g'avg'o qilib, din ahlining bu holini tomosha qildilar. Ular din ahli rasm-rusumlarini hazil-masxara qilish bilan o'z dinlari tariqatidan lof urib, maqtanib qo'yishardi. Ular gumrohlik andishasiga borib o'z Lot (but)laridagi "lo"ni "illalloh" so'zining "lo"si bilan teng deb hisoblashardi. U kishilar uchun o'zlarining baxtsizlikka duchor bo'lganliklari bir sari bo'lsa, butxona ahlining bu savdodan sevinishi bir sari bo'lib tushmoqda edi. Shayx yaqin kishilari bilan butxona kishilarining yonini olar, bundan din ahli hijolat tortardi. Tong yorishgunga qadar bunday mudhish hol musulmonlarga ko'p malollik yetkazdi.
Yorug'lik qorong'ulikni yenggach, butparastlar o'zlarining katta qo'ng'irog'ini chaldilar. Nasroniy qizi o'z chehrasini namoyish etganidek, charx quyosh nurlarini olamga ko'rgizdi. Butxona ahli orasida Shayx ishqi va ahvoli haqida mojaro qo'zg'aldi. Ular butxona ichida to'planib olib, butxona ahli millatiga quvvat bag'ishlovchi bu holdan shod bo'lishardi. Din ahlining bunday hijolatlari tobora ortib, nihoyat ular nomusga chiday olmay, Shayxni yolg'iz tashlab tarqalib ketishdi. Bechora Shayx butxonadagi bolalarga ham masxara bo'ldi, ular Shayxning bu holidan mazza qilib kulishardi.
Keksa Shayx oshiqu zor, g'arib bir holda ko'zini tarso qizi tomonga tikkancha yo'l uzra yotardi. Kishilar uni tahqirlab va masxaralab bosib o'tsa ham, u mutlaqo parvo qilmas edi. Chekkan azobidan g'oyibu hozirlarning ham, ingrashidan mo'minu kofirlarning ham rahmi kelardi.

Ammo Shayxning kunduz kunini shu tariqa qaro qilgan va uni din yo'lidan chiqarib, kofirlar butxonasi ichida rasvo aylagan o'sha olamga o't soluvchi tarsozoda parda orqasidan oshiqu zoriga, giriftoriga yashirincha boqib turardi. U, Shayxni g'aflatda qoldirib, poymol bolib yotganini ko'rsa-da, o'zini bilmaslikka solar, uning holini tushunishni o'ylam'asdi. Garchi u Shayxning diniga qasd qilib, uning jonini talon-toroj etgan bo'lsa-da, o'zini go'llik va nodonlikka solib, go'yo hech narsa bilmagandek tutardi.
Uning firoqidan Shayx joni o'rtanar, balki boru yo'g'i shu o'tda yonardi. Ertadan kechgacha bag'ri chok-chok bo'lib, kechdan tong otguncha ayriliqdan halokat yoqasiga borib qolardi. Shu tarzda uning mashaqqatli har bir nafasi ortiq tuyular, bir oy mobaynida ahvoli shunday kechdi. Unga ranju dard haddan tashqari yuzlanib, g'am ichida qolgan jismi tuproq bilan teng bo'layozganida, o'sha zolim kofir, ishvagar xulqli go'zal yana o'sha joyida ko'rindi. Nozli husni bilan butun olamga o't solgancha o'z giriftori holidan xabar olmoqchi bo'lib, shunday savol berdi:
— Ey islom eliga yetakchi, din va islom ahliga to'g'ri yo'l ko'rsatuvchi pir! Senga Ka'ba tavofini qilish hunar edi, nechun butxona eshigida vatan tutding?! Seni din elining madadkori deyishardi, kofirlar butxonasiga nechun asir bo'lding?! Agar safar ahli biror yerga tushib, u yerni manzil etsa, bir kecha o'sha yerda bo'lib, ertasiga boshqa yoqqa ketadi. Sen Shayx esa bir oydan beri bu yerda tunb, butxona tuprog'ini maskan
etding. Kofirlar butxonasida yashashdan va zulmat ahlidan tilagan maqsading nima ekan?

Shayx jahonni bezatadigan bu jamolni ko'rib, uning bu jon baxsh etuvchi so'zlarini eshitgach, hayajondan butun a'zosini qaltiroq bosdi. Jismi goh bukilar, goh tik bo'lardi. Hushini yo'qotib, o'zidan keta boshladi, jismida hayotdan asar ham qolmadi. Butxona eli uni o'ldi deb gumon qilishdi va ming yil oldin o'tganlar bilan teng bo'ldi deb hisoblashdi.
Shayx shu ahvolda bir kecha-kunduz o'likdek yotdi. U sanam esa Shayxning bu holiga afsus bilan bosh chayqatardi, boshqa kofirlar ham hayronu lol edilar. Hattoki qon to'kuvchi o'sha qotilning ham unga rahmi keldi. Kufr va din ahllari Shayxning boshiga yig'ilib, komil ishqiga ofarinlar aytishdi. Uning boshini tuproqdan ko'tarib qarasalar, hali badanida joni bor ekan.
Shayxning ishqi el ko'ngliga nihoyatda ta'sir etdi, sanam holida ham o'zgarish yuz berdi. U o'z ishqi bilan qatl etilgan Shayx oldiga qadam qo'ydi. Xastaning dimog'i maqsad isini sezgach, gulchehraga qarash uchun asta ko'z soldi. Uning yuzida na rang, og'zida na so'z qoldi. Shu tariqa u bir muddat gung va lol bo'ldi, tili so'z aytishga ojizlik qildi. Visol zavqi uni o'z holiga keltirgach, zolim kofir unga shunday savol qildi:
— Biz Shayxdan hol-ahvol so'rab, uning qanday kayfiyatda ekanligini bilmoq uchun savol bergan edik. Ammo Shayx hiyla bilan o'zini behush ko'rsatib, bizga biron so'z aytish uchun og'iz ochmadi. Endi u yana o'z holiga qaytdi, bizning yuqoridagi savolimizga javob bersin.

Shayx bu so'zlarni eshitgach, oh urib, ko'zidan shashqator yosh to'kib, dedi:
— Ey ko'nglimga qiyomat solgan! Sen mendan hol-ahvol so'raganingdan keyin arz qilmoqdan o'zga ilojim yo'qdir. Arzimni biron takalluf bilan tutib bo'ladimi, axir?! Chunki bu ish maxfiy sir bolishdan o'tdi, endi dardimni ichimga yutgancha, uni senga ayon qilaman. Butxona ichida bu xil zor bo'ldim, ishq bandiga giriftor bo'ldim, jonimga har xil balolar yuzlandi — hammasiga yuzingni ko'rish bo’isdir. Ajoyib joyda chehrang jilvalanishi bilan xuddi to'rtinchi osmondan quyosh porlagandek bo'ldi; menda ne chidam qoldi, ne sabru toqat, o'sha soatdayoq aqlu hushimdan ajraldim.
O'z holimni qisqacha izhor etib, seni dardimdan xabardor ayladim. Agar chora qilsang — sen uchun oson, agar qatl qilsang ham jonimning hayoti bo'ladi. Men o'z holimni bildiray, deb senga arz qildim. Qatl etasanmi yo rahm qilasanmi — sening o'zing bilasan!
Sho'x unga dedi:
— Ey oliy sifatlar egasi bo'lgan murshid! Ahli islom ichra uyat yo'q emish! Axir sen kabi islom elining boshlig'i ham shunday parishon so'zlar aytadimi? Senda na hayo bor ekan
va na adab! Sen o'zi g'alatiroq odam ekansan, aytgan so'zlaring esa sendan ham g'alatiroq!..
Ey, peshvo! Kimki, ishq ahlidin bo’lsa, uni faqat odobli va hayo koni deb bilgil!
Ey, yo'l piri! Bu xil odobdan tashqari so'zlarni dadil aytish hatto yosh bolalarning ham qoiidan kelmaydi! Axir seni Shayx deb ataydilar-ku, oq soqolingdan uyalsang bo’lmaydimi?! Yoshing to'qson bilan yuzga borib qolibdi. Seni qari desa ham, yosh desa ham bo'ladi... Yosh bo'lsang, hanuzgacha aqling kirmabdi, qari kishi esa bu xil so'zlarni o'zining xazon faslida aytishi yarashmaydi. Axir sen yosh emassan, hayron qolarli darajada qarisan-ku, aqli hushi uchib, munkillab qolgan cholsan-ku! Sen shunday so'zlar so'yladingki, ularni inson jinsidan bo’lgan bironta ham odam aytmaydi.
Ey beqaror Shayx! Shak-shubhasiz: sening bu so'zlaringda tiling bilan ko'ngling bir emas. Chunki ishq ahli o'z sirlarini maxfiy tutib, uning fosh bo'lishidan ehtiyot bo'ladilar. Ayniqsa, ma'shuqa oldida bu xil so'zlarni aytib, ishqini bu xil shoshib-toshib bayon qilib bo'ladimi? Ishq dardiga yo'liqqanlar shunday yo'l tutadilarmi? Zuhdu taqvo elining chidamliligi shundoq bo'ladimi?!

Go'zal tal'atli mahvash shu xil so'zlarni aytgach, Shayx uyatdan o'zini qo'yarga joy topa olmay qoldi... Bechora Shayx ko'p hijolatlar chekib, unga shunday dedi:
— Ey inson sifatli hurzod! Ishq meni zoru zabun aylab, aqlimni o'g'irlab oldi, o'zimni telba-devona qilib qo'ydi. El devona kishidan aql kutadimi? Yo savdoyi va sehrlangan odamdan adab talab etadimi? Agar telbalik tufayli adabsiz so'z aytgan bo'lsam, meni kechir; chunki u payt men o'zimda yo'q edim. Ammo nima degan bo'lsam, ularning hammasi rost. Tonmasang tekshirib ko'rishning mumkin. Ey, nigor, tanim zor bo'lib
ko'nglim pora-pora bo’lgan bir paytda, qanday qilib senga sertakalluflik bilan so'z ayta olaman?! Sen so'ragan paytda qay holatda bo'lsam, shunday javob qaytardim. Bari bir uni yashirib bo'lmaydi, boricha aytdim. Chunki o'zimni oshiq emasman va yor vaslini istamayman, deya olmayman-ku, axir!
Shunday qilib, Shayx aytgan so'zlaridan tonmadi. Ma'shuqasidan uzr so'rash, yolvorishga o'tmadi. Shunda u sho'xi sarkash dedi:
— Ey, jahlga yo'g'rilgan odam! Agar qismatga rozi bo'lsang: kimki mening vaslimni tamanno aylasa, u to'rt ishni bajarishi shart: u may ichishi, mast bo'lib, zunnor bog'lashi, Qur'onni o'tda kuydirishi va butparastlar diniga kirmog'i kerak.
Bu to'rt narsa ishqning sharti - shukronasidir. Uning yana ikkita jarimasi ham bor. Chunki bu foniylik to'rt yo'li bo’lsa, yana ikki yo'l o'sha to'rtning ifnosi (fanoda butunlay yo'qolishi, o'zini mahv etish) demakdir. Ulardan birinchisi - bir yil davomida xinzirboqarlik qilish bo’lsa, ikkinchisi - shu davr mobaynida otashgoh o'tining parvonasi bolishing, ya'ni otashgohda o't yoqishing lozim.

Agar Shayx bu butxona aro chin oshiq bo'lsa va o'z ishqining da'vosida sodiqlik ko'rsatsa, unga isbotlash uchun shukrona ham, jarima ham ana shundan iborat. Bundan ham ortiq balolar bo’larmikan? Agar mening vaslimga sen talabgor bo'lib, yoningda bo’lmoqlig'imni istasang, bu aytganlarimning ham-masini qabul etmog'ing kerak. Shundagina sen vasl ko'chasiga kira olasan. Bordiyu bu ishlarni bajarishga qurbing yetmasa, erta kunni kech qilmasdan, yo’lingdan qolma!
Shayx unga dedi:
— Ey xasta jonim ofati! Ko'nglimni ishqing otashi o'rtamoqda. Shavqing shulasi vujudimni chulg'ab, ishqing chaqmog'i o'rish-arqog'imni kuydirmoqda. Men g'aribu devonaman, aqlu hushu sabrdan begonaman. Pariruxsor yor neki amr etsa, devona oshiqiga ne ixtiyor! Nimaiki talab qilsang, buyur, chunki sen hokimsan! Agar bajarmasam, jafo tig'ini bo'ynimga ur!
Shayx o'z so'zlarini shu yerda to'xtatdi. Uning bu so'zlari sho'x qizga va barcha butxona ahliga ma'qul tushdi. Shundan so'ng butxona ichini jannat kabi yasatib, ko'p takalluf bilan bezadilar. Uning to'rida osmon barobar yuksak taxt o'rnatdilar, undagi zebu ziynat haddan ziyod ko'p, qiyosdan tashqari go'zal edi. Sho'x nasroniy qizi unga shavq bilan chiqib keldi, uni ko'rgan Shayx har dam joni og'ziga kelardi. Imoni yuzini qora qilish uchun Shayxni to'plangan odamlar o'rtasiga olib kirdilar. Butparastlar, xoh ular shu yerdagi turg'un kishilar bo’lsin, xoh sayr etib yuruvchi jahongashtalar bo’lsin, hammasi bir yerda jam bo'ldilar. U yerda o'nlab xumlarda may hozir etib, uning har xil gazaklarini ham tayyor qilib qo'ydilar. Atrofida butxona qo'ng'irog'i va arg'anunlar. Shayx dini motamiga un tortib, kuy chalar edilar.

Hech qachon olamda bu yanglig' ish bo’lgan emas edi. Rohiblar har tarafdan saf tortib o'tirar edilar. Ogoh murshiddan Qur'onni so'radilar, otashgohdan o't olib kelib qo'ydilar. Zunnor va salib muhayyo etilgach, dilni ovlovchi tarso qizi yuz afsun bilan o'rnidan turdi. U yuz ming noz bilan taxtdan tushib, Shayx oldiga e'zoz bilan yurib keldi. Uning yonida o'tirib, qadah to'la may ichdi. Buni ko'rgan Shayxning hushi boshidan uchdi. Soqiy qadahdan sarxush bo'lgach, yana boshqatdan qadahni limmo-lim toidirib, uni Shayxga tutdi va shunday dedi:
— Oxiriga qadar ich, ey olijanob kishi! Bilki, bir tomchi qolsa ham, hisobga o'tmaydi!
Ishqqa berilgan Shayx istar-istamas dilnavoz tutgan mayni ichar ekan, ko'zlaridan yosh dumalar, islom va imondan qo'lini butkul yuvgan edi. U shunday ichdiki, boshidan dud chiqib, may o'tida butun borlig'i kul bo'ldi.
Shayxga bir necha davra may tutganlaridan so'ng, uning ishqi aqliga jabr eta boshladi. Boda uning hushini o'tmas qilib qo'ygach, u qizga vasldan muddao izhor etdi.
Sho'x tarso qizi esa unga: "Endi shartlardan birigina bajarildi, xolos",— deb aytdi. Shayx unga: "Ey sho'x, yana nima qoldi, aytgil, har ne matlub bo'lsa, men bajaray!" dedi. Shundan so'ng sohibjamol mahvash kufr ahlining ulug'lariga ishora qildi. Ularning barchasi kufr ishlari sohasida mohir kishilar bo'lib, Shayx imonini kufrga taqdim etdilar va uni o'sha dinga kiritdilar. Uning ustidagi pirlik xirqasini yechib olib, yalang'ochladilar. Bu holatni ko'rgan kishi yig'lab turardi. Shundan so'ng uni may hovuzi ichiga solib, boshdan-oyoq cho'miltirdilar. Shayx ham hech narsadan hayiqmasdan mayga sho'ng'ishda davom etaverdi.
Keyin kofirlar kiyadigan kiyimlarni olib kelib, unga boshdan-oyoq kiydirdilar. Beliga zunnorni mahkam tang'ib, bu tasavvuf peshvosi bo'lgan Shayxni kofir qildilar. So'ngra xor bo'lib ezilgan Shayxni butxonaga olib kirdilar. U mast holda but oldida sajda qildi, egnidagi pirlik xirqasini olovda kuydirdi va "Kalomulloh"ni o'tga tashladi. Shunday qilib, dam-badam uzatilayotgan qadahdan mast bo'ldi, ham o'zini mastona butparast qildi. Gardun uning boshiga solmagan jahondagi hech bir rasvolik qolmadi.
Ishq Ka'ba siri mushkulini ana shu tarzda hal etib, Shayxni butxona bolalariga masxara qildi-qo'ydi. Yosh farang bachchalar mast-alast yotgan din peshvosi bilan hazil-mazah o'ynashar; qutlug' qadam egasi Shayx esa o'zini bilmay yotar; agar o'ziga kelib qolgudek bo’lsa, unga yana may tutar edilar. U tunu kun shu tarzda hushsiz g'irt mast holda karaxt bo'lib yotar, unga na kun va tun ma'lum bo'lar edi.

Oqibat ishq yana tug'yon urdi. U bir sahar o'rnidan turib, shunday afg'on qilib, faryod ko'tardi.
— Ey ko'nglimga iztirob solib, vujudim binosini xarob qilgan! Ishqi bedodlikni bunyod aylab, dinu imonimni barbod etgan! Kufr elining dini shunday bo'ladimi?! So'zni bir joyga qo'yib shartlashish natijasi shumi?! El maqsadini shu tarzda amalga oshiradilarmi?! Shu xil va'daga vafo qiladilarmi?! Ko'ngling nimaiki istagan bo'lsa, hammasini bajartirding, yuz ming balo chaqmog'ini menga urding. Qani ayt-chi, qaysi istagingni amalga oshirmadim?! Qaysi shartingni bajo keltirmadim?! Vafo qilish paytida o'zingni bilib-bilmaslikka solmoqdasan. Vaslga erishuvimga beparvolik qilmoqdasan. Men ham g'aribu ham qari, ham xastaman, kufr zanjiri bilan mahkam bogianganman. Meni kecha-kunduz mayga tutib, va'da qilganlaringni unutding! Da'voingni shu tariqa isbotlaysanmi?! O'zing cho'qinadigan "Manot" va "Lot"lar' dan qo'rqmaysanmi?! Sho'x tarso dedi:
—  Ey Shayx! Buncha ko'p ta'na qilaverma! Shart boylashdingmi, uni nihoyasiga yetkaz. Vaslga suyunchi bo'ladigan to'rt ishni bajarding. Endi ishqning ikki jarimasi qoldi. Ey ulug'lar faxri, bu jarimalar quyidagicha: bu butxona atroflda ko'ngling jirkanmasdan roppa-rosa bir yil kechalari otashgohda o't yoqasan. Kunduz kunlari esa o'zingni notavon
tutmasdan, cho'chqa podasini qarshi olishga ravona bo'lasan va kechga qadar cho'chqaboqarlik qilib, bu yerdagi kishilarga cho'ponlik vazifasini bajarasan.
Bir yil tugagach, visol sari yetib kelasan. O'shanda ifien visol bazmini muhayyo qilib, senga peshvoz chiqaman hamda kufr yo'sinida to'y boshlab, vaslim bilan sening joningni shod qilaman.
Agar ishq qoidasida yetuk bo’lmasang, bu yolga qadam qo'yma, ya'ni aytilgan jarimalarni bajarmasang, kofirlikdan voz kechib, diningni qabul qil hamda ibodatxonani qo'yib, Ka'baga qayt! Necha kun muttasil aysh qilib, may ichganingni o'zingga bag'ishladim. Kuydirilgan eski kiyimlaringning ham bahridan o't, ularning o'rish-arqog'i haqida so'z yuritmay qo'ya qol. Yoki o'z kiyimlaringga muayyan baho da'vo qilsang, mayli, pulini olib, cho'ntagingga sol, yo'lda xarjlash uchun ishlatarsan. Bu yerda nimaiki ko'rgan bo'lsang, ko'rmadim deb gumon qil yoki havas mayxonasi tomon ot choptirmadim deb o'yla!