O'sha kuni maktabdan qaytgach, oyimni so'roqqa tutdim.
— Oyi, opam tug'ilganida dadam xursand bo’lganmilar?
— Ha, albatta.
— Men tug'ilganimda-chi? Undayammi? Oyim jerkib berdi:
— Ko'p vaysama! Bor, ishingni qil! Men oyimni o'z holiga qo'ymadim.
— Ayta qoling, oyijon, dadam meni eshitib xafa bo’lganlarmi — yo'qmi?
— Bunisi o'g'il bo'ladi, deb o'ylagan edi.
— Metin tug'ilganida rosa suyungan bo'lsalar kerak-a?
— Ha, o'zini qo'yarga joy topolmay qolgan. O'rtoqlarini chaqirib, katta o'tirish qilib bergan.
— Bordi-yu, Metinning o'rniga yana qiz ko'rganingizda nima bo'lardi, oyi?
— Qaydam.
— Dadam o'g'il bo'lsin, deb turib olarmidilar?
— Kim biladi deysan... Ehtimol shundaydir. — Xo'sh, namuncha surishtirib qolding buni?
— O'zim, shundoq.
Tomog'imga bir nima qadalganday bo'ldi. Tashqariga chiqib ketdim.
Hikmatning boshidan o'tgan voqea meni juda o'ylantirib qo'ydi. O'shandan beri bir fikr menga tinchlik bermaydi — xo'sh, baxtsiz odam qiz bola bo'lib tug'iladi-yu, peshonasi yarqiragani o'g'il bo'libmi?
Bu xususda sen nima fikrdasan? Shuni bilmoqchiman.
Oyim boyadan beri: «Yot endi, kech bo’ldi», deb qo'ymayapti. Vaqt ham allamahal bo’lib qoldi, Mayli, yotsam yota qolay. Ertaga maktabdan qaytishda xatni qutiga tashlayman.
Omon boi, do'stim Ahmad.
Zaynab Yolqir.