Rasulullohni (s.a.v.) Masjidi Aqsoga qadar borib — kelganini, hatto samoga chiqarilgani va jannat — jahannamni ko‘rsatilgani haqidagi xabarni darhol Abu Bakr (r.a.)ga yetkazdilar.
Boshqalar Abu Bakr (r.a.)ning iymoni endi nihoyalanadi, deb o‘ylardilar. Chunki, bunday voqeani inson zoti aqliga sig‘dira olmaydi, deb hisoblardi ular. O’tirib hammasini gapirib berdilar.
—    Bularni kimdan eshitdingiz? — dedilar, hazrat Abu Bakr (r.a.).
—   Muhammad bin Abdullohning o‘zidan eshitdik, deb javob berdilar.
—   U holda to‘g‘ri. Men butun qalbim bilan Uning to‘g‘ri xabar berishiga ishonaman—dedilar.
—   Shunaqa xabarga ham ishonasanmi, ey, Abu Bakr?.. Hech o‘ylab ko‘rmaysanmi?... —deb ajablandilar.
—   O’ylaganim uchun ishonaman. Chunki men Uning hech qachon yolg‘on gapirganini eshitmadim. Agar bularni U xabar bergan bo‘lsa to‘g‘ridir, — deb qatiy javob berdilar.
Hazrat Abu Bakr (r.a.)ning bu holda Payg‘ambarimiz (s.a.v)ni tasdiqlagani sabab bir laqabi bor edi. Shaxsan Payg‘ambarimiz(s.a.v.) tarafidan unga Siddiq (to‘g‘ri, to‘g‘rini tasdiqlovchi inson) deya nom berildi. Islom olami uni shundan so‘ng «Abu Bakr Siddiq» (r.a.) deya tanidi.

Ko‘rilgan hech bir chora hazrat Abu Bakr (r.a.)ni iymon yo‘lida bergan so‘zidan qaytara olmadi. Ajratish yo‘lida qilingan barcha harakat natijasiz qoldi. Abu Bakr (r.a.) Rasululloh (s.a.v.) bilan birga kechirgan yillarning azoblarini ham sevardi. Hatto bu yo‘lda chekkan iztiroblarni o‘zi uchun unutishini joiz bilmagan bir sharaf deya qabul qildi.

Uning uyi yonida o‘tirib Qur’on o‘qishi mushriklarni bezovta qildi. Qilingan aziyatlarga parvo qilmasligini aytib Rasululloh (s.a.v.)dan izn olib Makkani tark etdi. Ammo ibni Dag‘ina tomonidan ortga qaytarib, Makkaga keltirildi.

Rasululloh (sa.v.)ning arab qabilalari bilan bo‘lgan uchrashuvlarda doimo yonlarida bo‘ldi. Nihoyat, Madinaga hijrat izni bo‘lib Rasululloh (s.a.v.) bilan birga ketishni eshitganda ko‘zlaridan oqayotgan yoshlarni to‘xtatish iloji yo‘q edi. Bu bilan hazrat Oysha hayotida sevinchdan yig‘lagan insonni ilk marotaba ko‘rish imkonini qo‘lga kiritgandi.

Abu Bakr (r.a.), o‘zi uchun nihoyatda katga baxt va abadiy sharaf deb bilgan hijratni Rasululloh (s.a.v.) bilan birga o‘tkazdi. Uni «g‘or birodari» qilib Islom olamiga tanitdi. Ashobi kiromda eng yuqori mavqe egasi bo‘lgan hazrat Umar g‘ordagi uch kunlik muddatning bahosini quyidagi so‘zlar bilan izohladi: «Alloh taologa qasamki Abu Bakrning g‘orda kechgan bir kuni va bir kechasi Umardan ham, Umar oilasidan ham xayrlidir».

Rasululloh (s.a.v.) ham, hazrat Abu Bakr (r.a.) ham g‘orda kechgan uch kun haqida ko‘p gapirishmadi. Ammo ortlaridan izma—iz kelganlarning g‘or og‘ziga yaqinlashayotganini ko‘rgan hazrat Abu Bakr (r.a.) shunday dedi:
—   Ey, Alloh taoloning Payg‘ambari, agar ulardan biri oyoqlari uchiga qarasalar bizni ko‘radi.
Ammo, Nabiylar Sarvari Payg‘ambarimiz (s.a.v.) matonatini yo‘qotmagan holda javob berdilar:
—    Ey, Abu Bakr, qo‘rqma, bu ikki do‘stning uchinchisi Allohdir. Alloh biz bilan.
Bu javobi bilan Payg‘ambarimiz (s.a.v.) xavotirga tushmaslikni bildirgandi. Ammo Payg‘ambarimiz (sa.v.) ham bilardiki, hazrat Abu Bakr (r.a.)ning xavotiri o‘ziga keladigan tahlikadan ko‘proq Rasululloh (sa.v.)ga zarar bo‘lsa... Qo‘rquvi shundan edi.

Aslida g‘orda kechgan uch kun muddat «Alloh taolo bilan birga bo‘lish» edi. Ular bu birlikning huzurini totishgandi.
Asosan bu tuyg‘uni tashkil qilgan huzurbaxsh suhbat shu g‘orda bo‘lishi lozim edi. Uch kundan keyin Abdulloh bin Urayqit yonida ikki tuya bilan keldi va safarga tayyor ekanligini bildirdi.
—   Ey, Allohning Payg‘ambari, bu ikki tuyani hijrat safarida minarsiz, deya olib qo‘ygandim. Ulardan birini sizga hadya qilmoqchiman. Qay birini istasangiz oling, u sizga bo‘lsin.
Payg‘ambarimiz (s.a.v.) qatiy javob berdilar:
—   Xo‘p, ammo men uning haqqini to‘lab olmoqchiman — dedi. Bundan keyin minadigan tuyaning pulini to‘lab, sotib oldi. Keyin esa unga «Qasva» deb nom berdi.

Safar boshlandi. Har qadami rahmatlarga yo‘g‘rilgan zahmatli to‘rt yuz ellik chaqirimlik yo‘lda Hazrat Abu Bakr (r.a.) abadiy do‘sti yonida ketarkan ba’zan yo‘l ko‘rinmas, shu payt Rasululloh (s.a.v.) oldinga o‘tar va shunday yurardilar. Ba’zan orqa taraf shunaqa bo‘lar va orqa tomondan yurishga to‘g‘ri kelardi. Bundan ajablangan payg‘ambarimiz (sa.v.) so‘radilar:
—    Nega bunday qilyapsan, ey, Abu Bakr?..
—   Old tarafdan xatar kelishi mumkin deb o‘ylaganimdan sizga qalqon bo‘lish maqsadida oldinga o‘tayapman. Tahlika orqadan kelishini o‘ylaganimda orqada qolayapman.

Uning aynan shu fikrda ekanligini, zarracha soxtalik qilmaganini Alloh taolo bilardi. Rasul (s.a.v.) sezardi. Agar shu safar davomida ikki kishidan biriga zarar kelishi muqarrar bo‘lsa, shubhasiz hazrat Abu Bakr (r.a.) o‘zini qurbon qilishga tayyor edi.

Bu safar aftidan, faqat ikki kishining hijratidan iborat edi. Ammo Odam Atodan tortib, eng so‘nggi insongacha, hech bir zot «Olamlarga rahmat» bo‘lish darajasiga erisholmagan. «Maqomi Mahmud» martabasiga yuksalish va’dasini olmagan, hech biriga «Shafoat-i Uzmo» (Eng buyuk shafoat) haqqi berilmagan, hech biriga «butun zamonlar Payg‘ambari» unvoni berilmagandi...

Ikkinchisi esa Muhammad (sa.v.) ummatining ko‘z nuri, Rasululloh (sa.v.)ning eng sevimli, sodiq do‘sgi... U shunday bir do‘stki, Alloh taolo tarafidan Habibiga «g‘or birodari» bo‘lib tanlangan, keyinchalik «qabr birodari» bo‘lib saylanadigan va bu birlik hech qanday shaklda biror voqea sabab buzilmas, dog‘ tushmas... Insoniyat bilgan va biladigan eng samimiy o‘lchovlar bilan davom etadi va abadiyat olamida «kishi sevgani bilan birgadir» marhamati ila taqdirlanadi.

Safar chog‘ida hazrat Abu Bakr (r.a.) orqadan chang — to‘zonga qorishib kelayotgan bir otliqni ko‘rib, xavotirga tusha boshladi. Payg‘ambarimiz Nabiy Akram (s.a.v.) esa tuya yonida Qur’on o‘qish bilan mashg‘ul edilar. G’orda qanchalik osoyishta bo‘lsalar, yana shu matonatini davom ettirardi.
—    Ey, Allohning Payg‘ambari, otliq juda yaqinlashdi.
—   Qo‘rqma, ey, Abu Bakr, tashvishlanma. Alloh biz bilan birgadir.

Birozdan so‘ng hazrat Abu Bakr (r.a.) Nabiy Akram (s.a.v.)ning qo‘llarini ko‘targan holda «Allohim, shu odamni yiqit!» — deya duo qilayotganini ko‘rdi. Shu onda, Suroqa ismli bu odam yerga dumalab tushdi. Ot oyoqlari qumga ko‘milib tabiiy ravishda yiqilib tushgandi.

Qo‘lga kiritgan yuz tuyalik mol badalini to‘lagan kishining takror otiga mingach, uch marta ham ketma-ket shu holatga tushgandan so‘ng, buning tasodif emasligini, bu yo‘lovchining ilohiy kuchlar tomonidan himoyalanganini fahmladi va omonlik topadi. Qaysarlik qilgan taqdirda ham ilohiy shamol uning peshonasini terga botirardi.

Uning istagi bilan bir suyak parchasiga hazrat Abu Bakr (r.a.) tomonidan yozilgan yozuv uzoq yillar saqlandi.

Yo‘l chetidagi chodirda istiqomat qiluvchi Umma Ma’bad ismli ayolning hijrat yo‘lovchilariga beradigan hech vaqosi yo‘q edi.

—    Shu yotgan qo‘yingni sog‘ishimizga izn berasanmi?
—   Undan sut olishingizga ko‘zim yetmaydi. Yurolmaganligi sabab suruvdan ajralib qoldi. Istasangiz qarab ko‘ring.

Alloh taoloning buyuk ismi bilan sog‘ilgan sut Ummu Ma’badning hayratlanib boqishlari ila davom etardi. U shu kunga qadar hech bir qo‘yning shuncha sut berganini ko‘rmagandi.

Qayta—qayta sog‘ilgan qo‘y suti ichildi va yana sog‘ilib, Abu Ma’bad kelgach ichadi, deya qoldirildi. Birozdan so‘ng bu ayolga qilingan tavsiya shunday bo‘ldi:
— Bu qo‘yni zinhor so‘ydirmagin, ey, Ummu Ma’bad. Ummu Ma’bad hayratlanib kuzatib qolgan bu baxtli insonlar tavsiyasiga binoan yana o‘n sakkiz yil bu qo‘ydan foydalandi.

Bu vaqt davomida qo‘y Ummu Ma’bad oilasining baraka manbai bo‘lib xizmat qildi.

Safar davomida yo‘lda uchragan barcha tanishlar hazrat Abu Bakr (r.a.) bilan salomlashar, hol—ahvol so‘rashardi. Yonidagi nur chehra kishini ko‘rsatib, uning kimligini bilishga qiziqishardi.
—   Yo‘l ko‘rsatuvchimdir, — Abu Bakr (r.a.)ning so‘rovchilarga javobi bir xil bo‘lardi.

Ular bu so‘zni haqqi to‘lab olingan yo‘l ko‘rsatuvchi shaklida tushundilar. Chunki shunda xatar bo‘lmaydi. Darhaqiqat, uning so‘zi rost edi. Sababi Abu Bakr (r.a.) Yaratganning rizoligiga ketayotgan bu yo‘lni, haqiqiy tijorat yo‘lini Uning yo‘lboshchiligida o‘rgandi va o‘rganmoqda edi.

Keyingi umri doimo shu Yo‘lboshchining odimlarini ta’qib etish bilan o‘tadi.

Madinada Hazrat Abu Bakr (r.a.) Payg‘ambarimiz Rasululloh (s.a.v.) bilan birgalikda Homid bin Zayd Abu Ayyub al Ansoriyning uyida mehmon bo‘lishdi. Masjid qurilishida u ham qatnashgandi. Islomga qilingan xizmat yo‘lida hech bir faoliyatdan chetda qolmadi.

Hazrat Abu Bakr (r.a.) o‘g‘li Abdullohni Makkaga yubordi. Ayoli Ummu Rummon va qizi Oyshani ham olib keltirdi. Ikkinchi o‘g‘li Abdurahmon hanuz islomni qabul qilmaganligi bois Makkada qolishini ma’qul ko‘rdi. Bundan esa Abu Bakr (r.a.)ning norizoligini aytib o‘tishimiz lozim. Buni faqat farzandini hidoyat yo‘lida ko‘rish baxtidan mahrum bo‘lgan otalargina his qila oladilar.

Hazrat Abu Bakr (r.a.) oila a’zolari bilan Horisa bin Zaydning uyiga joylashdi.
Rasululloh (s.a.v.) esa muhojir va ansordan hosil bo‘lgan bir jamoa bilan Ummu Sulaymning uyiga joylashdilar. Madinadagi yahudiy qabilalari va islomni qabul qilmaganlarga nisbatan yaxshi bir kuch birligini vujudga keltirib, muhojir — ansor birodarligini paydo qildilar. Biri Makkalik, biri Madinalik ikki mo‘minni chaqirar, qo‘lni — qo‘lga berar va bir — birlari bilan Alloh taolo yo‘lida birodar ekanliklarini so‘zlardi. Hazrat Abu Bakr (r.a.) bilan Horisa bin Zayd birodar bo‘lishdi. Keyin esa hazrat Abu Bakr (r.a.) Horisaning qizi Habibaga uylandi va bu birodarlik kuyov — qaynota tarziga o‘zgardi. Makkada ekanligida qizi Oyshani Rasululloh (s.a.v.)ga unashtirgan hazrat Abu Bakr (r.a.) vaqti kelib ularning nikohini ham ko‘rdi. Bir necha yillardan buyon eng samimiy tuyg‘ular bilan davom etib kelayotgan do‘stlik bu safar qarindoshlik bilan almashdi.

Amr bin Avf o‘g‘illari Qubo qishlog‘ida yashardi. Bir kun bu oilalar ichida tushunmovchilik paydo bo‘lib bir necha oila bir — biriga qarshi dushmanlarcha qilich ko‘tarishdi. Holbuki islom sulh va tinchlik va’da qiluvchi dindir. Qarindoshlarning sevgi va hurmat rishtalari ila bog‘lanishni buyuradi.

Payg‘ambarimiz Rasululloh (s.a.v.) bu xabarni eshitib qattiq ranjidilar. Darhol yonlariga bir necha birodarini olib Qubo qishlog‘iga yo‘l oldilar va oila boshliqlarini bir joyga to‘pladilar. Arzlarini tingladilar. Haq hukmni so‘zlab, o‘rtalarida totuvlik, hurmat va muhabbatni qaytadan tiklashga harakat qilib qaytishdi.

Bu yoqda peshinga yaqin Bilol hazrat Abu Bakr (r.a.) yoniga keldi, namoz o‘qishni o‘rgatishini so‘radi. Hazrat Abu Bakr (r.a.) imom sifatida mehrobga o‘tib namozga turdilar. Jamoat bilan namozni boshladilar. Ayni paytda masjidga kirib kelgan Payg‘ambarimiz (sa.v.) ham yon safga borib qo‘shildilar va namozni boshladilar. Nabiy Akram Payg‘ambarimiz(s.a.v.) ning kelganini payqagan jamoat qo‘l silkib hazrat Abu Bakr (r.a.)ni ogohlantirmoqchi bo‘lishdi.

Hazrat Abu Bakr (r.a.) namozni davom ettirardi. Shunday qilishi ham kerak edi. Alloh taologa ibodat etuvchi har bir kishi, albatta yon-atrofga qaramas, boshqa narsalarga chalg‘imasdi. Ammo qo‘l siltashlar to‘xtamadi. Paygambarimiz Rasululloh (s.a.v.) kelganlarini fahmladi. Yuzini qiblaga o‘girarkan orqaga siljiy boshladi. Birinchi safga kelgach, turdi. Bu safar Rasuli Muhtaram (s.a.v.) olg‘a siljidilar va namozni davom ettirdilar.

Salom bergandan so‘ng jamoaga yuzlandilar. Namozda qo‘l ko‘tarish ayollarga xos xususiyat ekanligini va agarda imomga biror narsani bildirmoqchi bo‘lsalar, «SUBHANALLOH» deya ovoz berishlarini aytdilar. Keyin:
—   Ey, Abu Bakr, senga ishorat etganimda joyingda turib namozni davom ettirishingga nima mone’lik qildi? — deya so‘radilar. Hazrat Abu Bakr (r.a.) javob berdilar:
—   Abu Quhofaning o‘g‘liga, Rasululloh (s.a.v.)ning oldilarida namoz o‘qish yarashmasdi..
Keyin yana so‘radi:
—   Ey, Allohning Rasuli, menga namozda o‘qiladigan bir duo o‘rgat. Men bu duoni uyimda ham takrorlab yurayin...
—   Quyidagicha duo qil, ey, Abu Bakr: «Allohim, men o‘zimga ko‘p zulm qildim. Sendan boshqa gunohlarni kechiruvchi yo‘qdir. Shu holda mag‘firat xazinangdagi lutfu-karamingla meni kechirgin, marhamating ila muomala lutf qil. Shubhasiz sen, marhamati keng, cheksizdirsan».
Shundan so‘ng hazrat Abu Bakr (r.a.) butun umri davomida ushbu duoni takrorlab yurdi.

O’shanda uch yuz o‘n uch kishilik islom qo‘shini Badrda Makkaning to‘qqiz yuz ellik kishilik qo‘shini bilan qarama — qarshi kelgan edi..

Rasuli Muhtaram (s.a.v.) jang boshlanmasdan oldin o‘ziga qilingan soyada qo‘lini ko‘tarib, «Allohim, agar bu qo‘shin mag‘lub bo‘lsa, keyin yer yuzida Senga ibodat qiladigan odam qolmaydi», — deya niyoz qila boshladi. Yonida esa hazrat Abu Bakr (r.a.) «omin» derdi. Payg‘ambarimiz Nabiy Akram (s.a.v.) shunday uzoq duo qildilarki, ustilaridagi rido yerga tushib ketgandi. Hazrat Abu Bakr (r.a.) uni olib Payg‘ambarimiz (s.a.v.)ning ustlariga tashlarkan, «Yetishasan, ey, Allohning Payg‘ambari, Alloh taolo senga ko‘mak beradi», —dedi.

Jang davomida mushriklarning Payg‘ambarimiz (s.a.v.)ga hujum qilishlari kutilardi. Shu sabab hazrat Abu Bakr (r.a.) va Xazraj qabilasining raisi Sa’d bin Muoz qabiladan bir guruh kishi bilan Payg‘ambarimiz (sa.v.)ning muhofazasida edilar.

Ammo ikki qo‘shin ichida maydonga chiqqan va talabgor istayotgan bir pahlavonni ko‘rib hazrat Abu Bakr (r.a.) o‘zini to‘xtata olmadi:
—   Tarbiyasiz odam, nima bo‘ldi mening shuncha molim?.. — deb yubordi.
Yigit:
—   Jangda qo‘llanadigan bir qancha qurol, shamoldek yeluvchi Yoqub (ismli ot) va yo‘lda shoshilgan qariyalarga o‘g‘irlatmaslik sharti bilan qo‘lga kiritilgan keskir
qilichdan boshqa hech narsa qolmadi, — deya baqirdi.
Uning bu ahloqsizlarcha harakatidan hazrat Abu Bakr (r.a.) o‘zi to‘qnashmoq uchun jang maydoniga qarab yurdi. Ammo, bu safar uni Rasululloh (s.a.v.)ning amrlari to‘xtatdi. Ortiq oldinga izn yo‘q va takror joyiga qaytdi. To‘qnashuvga otlangan yigit uning o‘g‘li Abdurahmon edi. Afzali unga yaxshi saboq beradi, Allohning Rasuliga va diniga qarshi turib qilich ko‘tarishning nimaligini o‘rgatadi, yo‘qsa o‘ladi. Ammo bu kun ota va o‘g‘ilning to‘qnashuvi taqdirda yo‘q. Keyinchalik esa bu o‘g‘il ham, qalbida uyg‘ongan hidoyat quyosh nuri ila yuzini qiblaga o‘girdi, ko‘ngli kuygan ota yuragiga suv sepildi. Shubhasiz, Alloh taolo hamma narsaga qodirdir.