Uning atrofida bolalar to‘p talashib, ur-sur boshlandi, chaqchaygan ko‘zlarni, loyga belangan boshmoqlarni ko‘rib u qo‘rqib ketganidan enkayib oldi va bolalarning oyoqlari ostiga qaray boshladi. Bolalar yoqalashar, pishqirishar, ularning oyoqlari tipirchilar, bir-birini tepkilardi. Keyin Jek Lotenning sariq botinkasi to‘pni tepib yubordi, boshqa botinkalar va oyoqlar uning ortidan yugurib ketdi. U biroz chopib borib to‘xtadi. Yugurishga hojat yo‘q. Hali-zamon yotoqqa qaytishadi. Kechki ovqatdan so‘ng, sinfxonada, partasiga yelimlab qo‘yilgan raqamni—etmish yettini yetmish olti qilib o‘zgartiradi.
Hozir bu yerda, izg‘irinda uloqib yurgandan ko‘ra sinfxonada o‘tirgani yaxshi. Havoning avzoyi buzuq, bosh binoda, qasrda esa olov yonib turibdi. U o‘zicha, Gamilton Rouen qaysi derazadan shlyapasini chakalak ustiga otgan ekan, deb o‘yladi, o‘sha paytda ham deraza tagida gulxona bo‘lganmikan. Bir kuni, qasrdaligida, bu yerlik xizmatchi unga askar otgan o‘qning eshikdagi izini ko‘rsatdi va jamoa iste’mol qiladigan yong‘oqli qotirma non berdi. Qasrda olovga termulib o‘tirish mazza-da, issiq. Xuddi kitobchada yozilganday. Lester abbatligi shunaqa bo‘lgandir, ehtimol. Doktor Kornuellning darsligida qanday yaxshi gaplar bor edi. Ular she’rga o‘xshaydi, biroq she’r emas, husnixatni mashq qilish uchun berilgan misollar, xolos:
Uolsi Lester abbatligida qazo qildi,
Abbatlar uni shu yerga dafn etdilar.
Giyohlarni qurt-qumursqa yeb bitiradi,
Jonzotlarni qisqichbaqa kemiradi.