Bu so’zlar Tornga xuddi yashin urgandek ta’sir qildi. U nima deyishni bilmasdi.
- To’yorisini aytsam, men bunga qo’rquv emas, xohish deb qarayman. U b ye f a r z a n d bo’lishni istaydi. Men buni shunday izohlayman.
Torn gangigancha jim o’tirardi.
- To’yori, farzand uning uchun ahamiyat kasb etmaydi, demoqchimasman, - davom etdi Grier. - Aksincha, u xotiningiz uchun dunyodagi eng muhim va yagona narsa! Lekin u o’sha bola uning uchun xavfli deb fikrlaydi. Undagi bu qo’rquv qayoqdan paydo bo’lganligini bilmayman.
- Axir farzandli bo’lishni uning o’zi i s t a g a n d i, - dedi nihoyat Torn.
- Sizni deb.
- Yo’q...
- Shunaqa. U sizga munosib ekanligini isbotlamoqchi bo’lgan. Isbotlashning eng yaxshi yo’li esa farzand ko’rish.
Torn to’yoriga tikilib turardi.
- Endi esa, u haqiqiy hayotga moslasha olmayapti, - so’zida davom etdi Grier. - Va buning sababini topishga harakat qilyapti. U farzandi o’ziniki emasligini, uning yovuz ekanligini aytyapti...
- ... Nima?
- Xotiningiz uni yaxshi ko’ra olmasligini aytdi, - tushuntirdi Grier.

- Katerina bolani yovuz deb o’ylayaptimi?
Torn hayajonlanib ketgan, uning ko’zlarida qo’rquv bor edi.
- Ha.
- Nima uchun?
- U farzand o’ziniki emas deb o’ylagani kabi bu ham xayolot xolos.
Tornning nafas olishi qiyinlashdi, uning tomog’iga nimadir tiqilib qolgandi.
- Tashvishlanmang, - dedi Grier unga tasalli berib.
- Bilasizmi...
- Ha?
Torn davom ettira olmadi.
- Biror narsa demoqchimisiz? - so’radi Grier.
Torn gapirishdan qo’rqayotgandi.
- Janob Torn, tuzukmisiz?
- Men qo’rqib ketyapman, - pichirladi Torn.
- To’yori, bu xavotirli.
- Qandaydir dahshatli narsa yuz beryapti.
- Ha. Lekin bu o’tib ketadi.
- Tushunmadingiz...
- Tushundim.
- Yo’q.
- Menga ishoning, hammasini tushundim.
Torn yiyolamsiragancha boshini changalladi.

- Siz ham kuchli hayajondasiz, janob Torn. O’ylaganingizdan ko’ra ancha kuchli.
- Nima qilishni bilmayman, - ingradi Torn.
- Birinchidan, siz abortga rozi bo’lishingiz kerak.
Torn Grierga qaradi.
- Yo’q, - dedi u.
- Agar bu sizning diniy qarashlaringizga borib taqaladigan bo’lsa...
- Yo’q.
- Lekin buning zarur ekanligini tushunishingiz kerak...
- Men rozi bo’lmayman, - dedi Torn qat’iy tarzda.
- Rozi bo’lishingiz shart.
- Yo’q!
Grier unga nazar tashladi.
- Sababini bilmoqchi edim, - dedi u xotirjamlik bilan.
Torn qimir etmasdan o’tirardi.
- Menga uning homiladorligi barham topishini aytishgandi. Men bu narsa yuz bermasligini isbotlamoqchiman.
Shifokor unga taajjub bilan qaradi.
- To’yori, gapim g’alati tuyulishi mumkin. Balki, men... a q l -d a n o z g a n d i r m a n.
- Nega unday deyapsiz?
Torn gapini zo’rg’a yakunladi.
- Men bu narsaga ishonmasligim uchun, bu homiladorlik davom etishi kerak.

- Nimaga ishonmaslik uchun?
- Xotinim singari. Bolaning...
So’zlar uning tomog’ida tiqilib qoldi, u o’rnidan turdi va bezovtalana boshladi. Uni qandaydir tuyg’u qamrab olgandi. U hozir nimadir yuz berishini sezdi.
- Janob Torn?
- Kechirasiz...
- Marhamat, o’tiring.
Keskin bosh chayqagan Torn xonadan otilib chiqdi. U mashinasiga o’tirdi. Dahshatli tahlika kuchayib borardi. U tezroq uyga borishi kerak. Mashinasini o’t oldirib, u katta tezlikda pedalni bosdi. Pirfordgacha yarim soatlik yo’l edi. U vaqtida yetib borolmaslikdan qo’rqardi. London ko’chalari transportga to’lib ketgan, u to’xtovsiz ravishda signal bosib, mashinani o’qdek uchirib borardi. Xavotir hissi uni butunlay qamrab oldi...
Katerina ham bezovta bo’la boshladi va xavotirni yengish uchun uy ishlari bilan mashg’ul bo’lmoqchi bo’ldi. U qo’lida ko’za ushlagancha uchinchi qavat zinasida turar va devorga osilgan gullarga qanday qilib suv quyishni o’ylardi. Uning ortida Demen mashinasini minib yurar, o’zicha mashina ovozini ham o’xshatardi. U tezlikni oshirgani sari, ovozi ham balandroq chiqa boshladi. Beylok xonim Katerinaga sezdirmay xonaning burchagiga o’tdi va ko’zlarini yumgancha pichirlab duo o’qiy boshladi... Shosse bo’ylab katta tezlikda Torn kelardi. U uyiga olib boradigan katta yo’lga chiqdi. U rulga mahkam yopishib olgan, uning har bir muskuli mashinani yanada tezroq haydash uchun harakat qilayotganday edi. Torn oldidagi mashinalarga signal chalar, ular Tornga yo’l bo’shatishardi. U orqani ko’rsatadigan ko’zguga qaradi. Uning ortidan tobut solingan ulkan qora avtomobil kelardi. Mashina unga yaqinlashdi va Tornning rangi devordek oqarib ketdi...

Pirfordda Demen mashinasini yanada tezroq hayday boshladi. Katerina yo’lakda kursi ustida turardi. Beylok xonim Demenning xonasida turganicha, uni xayolan mashinani yanada tezroq yurgizishga undardi. Bolaning yuzi va ko’zlarida g’alati ifoda mujassam edi.
Torn ingrab yubordi. Spidometr soatiga to’qson mil tezlikni ko’rsatardi, keyin tezlik bir yuz o’nga chiqdi, ammo tobut solingan mashina undan ortda qolmasdi. Torn tezlikni pasaytirmadi. Nihoyat mashina uning mashinasi bilan yonma-yon keta boshladi.
- Yo’q... - dedi Torn. - Yo’q!
Ular bir oz yonma-yon ketishdi. Keyin mashina asta-sekin oldinga o’ta boshladi. Unga yuklangan tobut chayqalib borardi...
Tornlarning uyida Demen mashinasini katta tezlikda minib yurar, Katerina esa kursida turganicha muvozanatini saqlashga urinardi.
Shosseda tobut ortilgan avtomobil kutilmaganda tezlikni oshirdi. Ayni shu vaqtda Demen o’qdek uchib chiqib Katerina turgan kursiga urildi. U kursidan yiqilarkan, qo’lidagi ko’zani tushirib yubordi va biror narsani ushlab qolishga urindi. Bo’g’iq gursillagan tovush eshitildi. So’ngra ko’za yerga tushdi va uning parchalari atrofga sochildi. ... Katerina qimirlamay yotardi...

Torn kasalxonaga kelganida muxbirlar bu yerga kelib ulgurishgandi. Ular Tornni savollarga ko’mib tashlashdi, u esa Katerina yotgan palataga shoshilardi. Uyga kelganida u Beylok xonimni tashvishli holatda ko’rdi. U Katerina yiqilib tushganini va «tez yordam» uni kasalxonaga olib ketganini aytdi.
- Xotiningizning ahvoli haqida biror narsa deng, janob Torn! - qichqirdi muxbirlardan biri.
- Yo’qolinglar!
- Uni «yiqilib tushgan» deyishyapti.
- Ahvoli yaxshimi?
Muxbirlar uni to’xtatib qolishga urinishdi, ammo Torn ularni yorib o’tib, yugurib ketdi.
Unga shifokor peshvoz chiqdi.
- Mening ismim Bekker, - dedi u.
- Uning ahvoli yaxshimi? - so’radi Torn xavotir bilan.
- Tuzalib ketadi. Uning miyasi chayqalgan, bir-ikkita suyagi singan.
- U homilador.
- Qo’rqamanki, endi homilador emas.
- Bolasi tushib ketdimi? - nafasi ichiga tushib so’radi u.
- Yiqilib tushgan paytdayoq. Men tekshiruv o’tkazmoqchi edim, ammo xizmatkoringiz biz kelgunimizcha hammayoqni tozalab qo’ygan ekan.
Torn titrab ketdi va holi qurigancha devorga suyandi.

- Albatta, - davom etdi shifokor, - bu haqda batafsil ma’lumotlarni hech kimga oshkor etmaymiz. Qancha kam odam bilsa, shuncha yaxshi.
Torn unga tikildi va shifokor uning bu haqda hech narsa bilmasligini tushundi.
- Bilasizmi, u o’zini tashlab yuborgan, - dedi u.
- ... Tashlab yuborgan?
- Uchinchi qavatdan. Bolasi va enaganing ko’z oldida.
Torn unga telbalarcha qarab turdi va devorga o’girildi. Uning yelkalari silkinardi va shifokor Tornning yiyolayotganini bildi.
- Bunday balandlikdan yiqilganda, - qo’shib qo’ydi shifokor, - odatda bosh qattiq jarohatlanadi. Qaysidir ma’noda uning omadi kelgan.
Torn ko’z yoshlarini tiyishga urinarkan, bosh silkidi.
- Umuman, uning omadi kelgan, - dedi shifokor. - U tirik, to’yori davolansa bunday hol boshqa takrorlanmaydi. Akamning xotini ham o’z joniga qasd qilishga moyil edi. Bir kuni u vannaga suv to’ldirib, unga elektr suv qaynatgichni solgan. U shu tarzda o’zini-o’zi o’ldirishga uringan.
Torn shifokorga o’girildi.
- U tirik qoldi va boshqa bunday ish qilmadi. To’rt yildirki, uning soyoligi joyida.
- U qaerda? - so’radi Torn.
- Shveytsariyada yashaydi.
- Xotinimni so’rayapman!
- 44-palatada. Tez orada o’ziga kelib qoladi.

Katerina yotgan palata jimjit va qorong’i edi. Burchakda qo’lida jurnal ushlaganicha hamshira o’tirardi. Torn ichkariga kirdi va ko’rgan narsasidan hayajonga tushib, turgan joyida qotib qoldi. Katerinaning ko’rinishi qo’rqinchli edi: rangi oppoq, yuzi shishib ketgandi. Qo’li gipslangan va salgina ko’tarilgandi. Uning yuzida hayot alomatlari ko’rinmasdi.
- U uxlayapti, - dedi hamshira. Torn sekin uning karavoti oldiga keldi. Xuddi uning kelganini bilgandek, Katerina ingradi va boshini burdi.
Torn uning yoniga o’tirdi. Karavot suyanchig’iga suyandi va yiyolab yubordi. Bir ozdan so’ng u Katerinaning qo’li sochlarini silayotganini sezdi.
- Jerri... - pichirladi u.
Torn unga qaradi. Katerina qiyinchilik bilan ko’zlarini ochdi.
- Keti... - dedi Torn yig’i aralash.
- U meni o’ldirishiga yo’l qo’yma.
Keyin u ko’zlarini yumdi va uyquga ketdi.
Torn uyiga yarim tundan keyin keldi va Katerina yiqilgan marmar polga uzoq tikilib turdi. U juda charchagan va fojiani ozgina bo’lsada unutish uchun uxlashni istardi.

Torn chiroqni yoqmasdan zim-ziyo zalda ancha vaqt turdi. U uchinchi qavatdan o’zini tashlamoqchi bo’lgan Katerinani tasavvur qildi. Nima uchun u joniga qasd qiladigan bo’lsa, o’zini tomdan tashlamadi? Uyda inson hayotiga nuqta qo’yishi mumkin bo’lgan kuchli ta’sir ko’rsatadigan turli dorilar, ustara tiyolari, boshqa o’nlab narsalar bor edi. Nega u aynan shu tarzda o’lishni istadi? Va nima uchun Demen bilan Beylok xonimning ko’z o’ngida?
U yana ruhoniyning so’zlarini esladi. «U tug’ilajak go’dakni o’ldiradi, keyin esa xotiningizni ham o’ldiradi! Butun boyligingiz unga o’tishiga ishonchi komil bo’lgach, janob Torn, u sizni ham o’ldiradi...». Torn bu so’zlarni unutishga urinarkan, ko’zlarini yumdi. U dahshatli tarzda halok bo’lgan Tassoneni, Jenningsning telefon qo’ng’irog’ini, mashinada ketayotganida o’zini chulg’ab olgan xavotirni esladi. Ruhshunos haq edi. Katerinaning xavotiri unga ham o’tgandi. Uning xayollari qaysidir darajada yuqumli edi. Endi bunga yo’l qo’ymaydi! Endi doim hushyor bo’ladi.
Qattiq charchoqni his qilgan Torn yuqori qavatga ko’tarila boshladi. U tiniqib uxlaydi va ertalab tetik holda uyg’onadi.

U xonasi eshigi oldida to’xtab qoldi va Demenning xonasiga nazar tashladi. Tungi chiroqning xira nuri eshik tirqishidan tushib turardi. Torn maza qilib uxlab yotgan murg’ak go’dakning qiyofasini ko’z oldiga keltirdi. O’yoliga qarash istagida u Demenning xonasi tomon yurdi. Ammo eshikni ochgach, u titrab ketdi. Bola uxlab yotar, lekin yolg’iz emasdi. Karavotning bosh tomonida Beylok xonim o’tirganicha mizg’ir, karavotning oyoq tomonida esa katta it yotardi. Bu o’sha, u haydab yuborishi lozim bo’lgan it edi. Endi bu it o’yolini qo’riqlab yotardi. Nafasi bo’g’ziga tiqilgan Torn eshikni asta yopdi, yo’lakka chiqib, xonasi tomon ketdi. U o’zini bosib olishga urinardi. Kutilmaganda telefon qo’ng’irog’i jimlikni buzdi va u go’shakni tezlik bilan ko’tardi.
- Allo!
- Bu Jennings, - ovoz eshitildi. - Esingizdami, fotoapparatimni sindirib qo’ygan edingiz.
- Ha.
- Men Chelsida, Grosvenor va Beshinchi ko’cha tutashgan burchakda turaman. Menimcha, hozirning o’zida oldimga kelishingiz kerak.
- Nima istaysiz?
- Nimadir bo’lyapti, janob Torn. Siz bilishingiz kerak bo’lgan qandaydir voqealar yuz beryapti.
Torn Jenningsning uyini uzoq qidirdi. Yomg’ir yog’ar, atrofni ko’rish qiyin edi. U derazalardan birida Jenningsni ko’rdi va u Tornga qo’l silkidi. Beshinchi qavatga ko’tarilguncha, Torn hansirab qoldi.