16-dekabr.
Kundalikni qo'limga olmaganimga ham ancha bo'libdi...
Derazadan tashqariga boqaman...Pag'a-pag'a bo'lib yog'ayotgan qor odamni etini junjiktiradi. Har yili 16-dekabr kelar ekan qalbimni bir sog'inch qamrab oladi...Mana oradan 20 yil o'tibdi birinchi marta shu kuni kundalik yozgan edim, unda yoshim 12da edi...
Ushanda ham derazadan tashqariga boqqancha allaqaerlarni tomosha qilar, kimlarnidir kutadigan yosh bola edim...
Lekin u payta bunday, hashamatli, issiq uyda emas, balki...balki bir umr yodimdan chiqmaydigan, har joy, har joyidan chakka o'tib turadigan, xonalari sovuq bolalar uyining yotoqxonasida edim...
32 yil...Har yili 16-dekabr kelar ekan, onam meni tashlab ketganiga bir yil to'ladi...
Eh, onajon! Nega meni tashlab kettingiz? Bir umr sizning mehringizga zor bo'lishim uchunmi? Sizni juda ko'p qidirdim...
Har gal yuzlaridan nur yog'ilib turgan onaxonlarni ko'rsam mening onam emasmikin deya o'zimga takror-takror savol beraman...Sizni qanchalar sog'inganimni bilasizmi?
Ana tashqarida bir onaxon, svetofor tagida turib, yo'lning u tomoniga o'ta olmayapti...
Qiziq chuqur o'yga tolaman...
Kimlardur bolaga zor, kimdur ona mehriga...
Xona ichidagi kamenda yonayotgan o'tinning qarsillagan ovozi hayollarimni to'zg'itib yubordi...
***
16-dekabr.
Bolam...
Bu kundalikni o'qiganingda balki men bu yorug' olamda yo'q bo'larman...
Har yili 16-dekabr kelarkan, qalbim tubidagi farzand sog'inchi, o'zimdan o'zimni nafratlanishga olib keladi...
E voh, nafrat bo'lsin nafrat menga...
Axir men onamanmi o'z farzandimni qorli kunda bolalar uyi oldiga tashlab ketsam?!
Sen 12 yoshingda, men kelgandim, seni uzoqlardan ko'rib qaytgandim...Xanuzgacha seni kuzatib yuraman...
Bugun ham hashamatli uying tagidagi svetofor tagida seni kuttim...
Bolam, jigargo'sham meni...men baxtiqaro onajoningni kechira olasanmikin?!
Kechir meni bolam...kechir...