Ummu Kulsum ham mustahkam imon va axloq sohibasi edi. Shu sababli Umarning (roziyallohu anhu) ahvolini juda yaxshi anglar, har bir vaziyatdan rozi bo‘lib, hech qachon nolimasdi. Kunlardan bir kun undagi qanoat va itoat darajasini ochiqcha ko‘rsatuvchi bir voqea sodir bo‘ldi:
Ummu Kulsum Hazrati Umardan beruxsat Rum imperatori Xiroqlning zavjasiga bir hadya yubordi. Chopardan hadyani olgan Rum malikasi xizmatchilar va saroy a’yonlarini yig‘di.Ularga:
- Bu hadya musulmonlar xalifasining zavjasi, Payg‘ambarning nabirasidandir. Bu hadya evaziga menham bir narsa yubormokchiman, - dedi. So‘ng Ummu Kulsumga minnatdorchilik bildirib, bir maktub yozdi va ko‘plab sovg‘a-salomlar bilan jo‘natdi. Tuhfalar orasida qimmatbaho munchoq ham bor edi.
Chopar Madinai Munavvaraga kelgach, maktub va sovg‘alarni Hazrati Umarga (roziyallohu anhu) topshirdi. Hazrati Umar Ummu Kulsumni beruxsat bunday ish qilgani uchun koyidilar. Birozdan so‘ng bir kishidan:
«Namoz to‘planing!» deya chaqirishini so‘radilar. Chaqiriqni eshitganlar muhim bir ish borligini bilib, to‘plana boshladilar. Umar (roziyallohu anhu) ularga ikki rakat namoz o‘qittirdilar. Alloh taologa hamdu sano aygilgach, qavmga yuzlanib:
- Mendan beruxsat qilingan ishlarda xayr yo‘qdir, — dedilar va bo‘lib o‘tgan voqeani so‘zlab berdilar. Munchoqni nima qilish haqida ulardan maslahat so‘radilar.
Bir guruh:
 «Munchoq Ummu Kulsumga tegishli narsa evaziga yuborilgan. Shu bois uning mulki bo‘lishi lozim. Imperator Hiroklning zavjasi zimmiy emaski, sizga xush ko‘rinish uchun sovg‘a yuborsa yoki sizning ko‘l ostingizda emaski, sizdan qo‘rqqa-nidan yuborsa», dedilar.
Boshqa bir guruhga esa:
 «Biz ham evaziga bir narsa berishini istab, birovga ko‘ylak hadya etamiz yoki sotilib, pulini olish uchun birovga ko‘ylak yuboramiz. Bu munchoq ham shunga o‘xshash bir narsa», dedilar.
Umar (roziyallohu anhu) hammaning fikrini olgach:
— So‘zlaringaz to‘g‘ri. Ammo elchi musulmonlar elchisi, chopar ularning chopari, — dedilar va hadyani Baytultohga berishga amr etdilar.
Umar (roziyallohu anhu) o‘ta adolatli va ummatning ishlarini o‘ylaydigan hokim bo‘lganidek, oilasining barkarorligini, huzur-halovat va farovonligini ham saqlovchi kishi edilar. Shuning uchun o‘zlarining xususiy mollaridan hadya miqdoricha nafaqa ajratib, zavjalariga berdilar.
Ummu Kulsum (roziyallohu anhu) Hazrati Umardan ikki farzand — bir o‘g‘il va bir qiz dunyoga keltirdilar. O’g‘ilning ismi Zayd ibn Umar, qizning ismi Ruqayya edi. Xayrli bo‘lishin orzu qilib, unga xolasining ismi berilgan edi. Ummu Kulsum farzandlarining go‘zal tarbiya olib, ulg‘ayishlari uchun g‘ayrat qildi va bunga muvaffaq bo‘ldi.

Umar (roziyallohu anhu) shahid etilganida Ummu Kulsum qattiq iztirob ichida qoddi. Bir kuni ikki birodari Hasan va Husayn (roziyallohu anhum) uning oldiga kelib:
- O’zingga ma’lumki, sen musulmon ayollarning sayyidasisan. Qolaversa, sen ular ko‘p hurmat qiladigan muhtarama ayolning qizisan. Agar sen ishni otamizga qoddirsang, vallohi seni yetimlaridan biriga nikohlaydi. Ammo sen boy kishiga turmushga chiqmoqchi bo‘lsang, muhaqqaq, bu ishni uddalaysan, - dedilar.
Bu gaplari bilan Ummu Kulsumni o‘z fikriga ko‘ra mustaqil harakat qilishga chaqirayotgan edilar. Bunday qilishlarining o‘ziga xos sabablari bor edi. Chunki otalarining uyida yashirincha Ummu Kulsumning to‘yiga tayyorgarlik ko‘rilayotganini eshitib qolgan edilar. Bu gaplarni eshitgan Ummu Kulsum o‘ylanib qoldi. Shu payt Ali (roziyallohu anhu) qo‘llarida aso bilan ichkariga kirdilar.
O’g‘illari darhol uni salom berib qarshilashdi. Hazrati Ali (roziyallohu anhu) qizlarini yonlariga o‘tqazdilar. Alloh taologa hamdu sano aytganidan so‘ng dedilar:
- Ey Fotimaning o‘g‘illari! Sizni qanchalik sevishnimni bilasiz. Mening oldimdagi darajangiz ulug‘dir. Men sizni boshqa farzandlarimdan ustun qo‘yaman. Chunki siz Alloh Rasulining nabiralarisiz.
Hasan va Husayn (roziyallohu anhu) otalariga:
- Ha, to‘g‘ri aytyapsiz. Alloh sizga marhamat etsin, biz ila sizga xayr-ehson etsin, - deyishdi.
So‘ng Hazrati Ali (roziyallohu anho) kizlariga shunday dedilar:
- Ey qizim, Alloh taolo sening ishingni menga qoldirdi. Turmushga chiqqan eding, tul qolding. Sening ishingni endi men zimmamga olib, seni uzatmoqchiman...
Ummu Kulsum:
- Otajon, men bir ayolman. Men ham boshqa ayollarning xohlaganini istayman. Ular erishgan mol-dunyoga men ham noil bo‘lishni xohlayman. Meni o‘z holimga qo‘ying, o‘z ishimni o‘zim o‘ylab, bir qaror beray, — dedi.
Hazrati Ali (roziyallohu anhu) vaziyatni tushundilar.
- Allohga qasamki, sen aytgandek bo‘lmaydi, ey qizim! Bu fikr sendan chiqmagan. Bunday gapni shu ikki kishidan boshqa hech kim aytmaydi, - dedilar.
So‘ngra jahl bilan o‘rinlaridan turib:
- Vallohi, sen mening aytganimni qilmaguningcha ular bilan aslo gaplashmayman, — dedilar.
Hasan va Husayn (roziyallohu anhu) otalarining juda ham g‘azablanganini tushundilar. Etaklariga yopishib:
- Otajon, o‘tiring, - dedilar.
— Vallohi, sizning xafa bo‘lishngizga biz chidolmaymiz. Ey Ummu Kulsum, sen ishni otamizga qoldir, — deya yolvorishdi.
Ummu Kulsum ham:
- Mayli, otam aytganidek bo‘lsin, - dedi.
Biroz oldin shiddatli bo‘ronning boshlanishidan xabar bergan qora bulutlar tarqalib, uyning har tarafiga yana huzur-halovat qaytib keldi.
Hazrati Ali (roziyallohu anhu) beva qizini birodarining o‘g‘li Avn ibn Ja’far bilan nikohladilar. Ehtiyojlari uchun Ummu Gulsumga 4000 dirham pul berdilar.

Ummu Gulsum Avn ibn Ja’far bilan baxtiyor yashay boshladi. Chunki Ibn Ja’far otasi kabi yumshoq tabiatli va nozik qalbli, aqlli kishi edi. Ummu Kulsum ham erining haqlarini hurmat qiluvchi vafodor zavja edi.
Bir kuni Ummu Kulsum otasiga suiqasd uyishtirilgani haqidagi sovuq xabarni eshitib qoldi. Otasining huzuriga kelganida, Hazrati Ali (roziyallohu anhu) vujudlariga tarqalgan zahar ta’siridan hushsiz yotardilar. Kotil Abdurahmon ibn Muljam tutilib, qo‘llari bog‘langan holda olib kelindi.
Ummu Kulsum otasini cheksiz darajada sevar edi.
- Otajan, otajon! Otamga hech narsa qilmaydi, ey Allohning dushmani, Alloh sen razilni rasvo qiladi, - dedi u.
Ibn Muljam:
- Sen kim uchun yig‘layapsan? Bekorga yig‘lama, vallohi, men bu qilichni ming dirhamga oldim. Ming dirhamga zaharladim. Shu qadar zaharladimki, agar bu qilichning zarbasi butun Misr xalqiga urilganida hech kim sog‘ qolmasdi, — dedi.
Hazrati Ali (roziyallohu anhu) zahar ta’siridan vafot etdi. Ummu Kulsumning ko‘z yoshlari seldek oqdi. Bu voqeadan so‘ng musibatlarning keti uzilmay, ustma-ust kela boshladi. Biroq Ummu Kulsum bu alamlarga jasorat va matonat bilan chidadi.
Karbalo tuproqlarida amalga oshirilgan buyuk fitna, dahshatli qatldan so‘ng u butun Kufa xalqiga qarata shunday xitob qildi:
— Alloh taolaga hamd va Rasuliga salotu salom ila so‘zimni boshlayman. Ey Kufa xalqi! Ey vafosizlar, ey yordam etamiz, deb yordam etmaganlar! Ortiq ko‘zyoshlar tinmaydi, faryodlar uzilmaydi. Siz qasamlaringizni buzib, aldov vositasi qilishingiz bilan xuddi o‘zi to‘qigan narsani pishiq-puxta bo‘lganidan so‘ng parcha-parcha qilib, buzib-chuvatib tashlagan xotinga (Nahl, 92) o‘xshaysiz. Siz rosa guldirab, yomg‘ir yog‘magan bulutga o‘xshaysiz. Husaynni chaqirib, dushmanlarga topshirishdan boshqa nima ish qildingiz? Siz ishga yaramaydigan tuproq kabisiz. Qanchalik yomon ish qildingiz?
Ha, yig‘layapsizmi! Vallohi, yig‘lang, shu qadar ko‘p yig‘lashga majbursiz... Ko‘p yig‘lang, oz kuling. Shunchalik chirkin ish qildingizki, bir umr yuvganingiz bilan tozalay olmaysiz.

Siz nubuvvat muhri, risolat ma’dani, jannatiylar sayyidi va siz yuradigan yo‘lda ziyo taratuvchi Payg‘ambarning naslini qatl ettingiz. Bu dog‘ni ketkaza olmaysiz, ey baxtsizlar!
Endi nima qilinsa ham foydasi yo‘q. Alloh taolo sizning baloingizni berdi. Sizga zalillik va miskinlik tamg‘asi urildi. «Siz shunday og‘ir narsani kildingizki, uning og‘irligidan osmonlar yorilib, yer bo‘linib, tog‘lar parchalanib, qulab ketishga yaqin bo‘lur» (Maryam, 89—90). Alloh Rasulining qaysi jigarporasini qatl etganingizni bilasizmi? Uning qaysi karimasini o‘ldirdingiz? Kimningqonini oqizdingiz?.. Bilasizmi?
Yomonligi yeru ko‘kni qoplagan juda chirkin bir ish kildingiz. Endi samoning yomg‘ir o‘rniga qon yog‘dirishiga hayron bo‘lmang. «Oxirat azobi esa shak-shubhasiz yanada rasvoroq - xor qilguvchiroqdir va ularga yordam berilmas» (Fussilat, 16). Bu azob kul ichida qolggan cho‘g‘ga o‘xshaydi. Aslo yengil deb o‘ylamang. Alloh taolo barchamizning qilayotganlarimizni Ko‘ruvchidir.
Ummu Kulsum shu gaplarni ayttach, u yerdan ketdi va umrining oxirigacha Haqqa bo‘lgan sadoqatidan aslo ayrilmadi. Alloh taolo undan rozi bo‘lsin. Omin.

Payg‘ambarimiz(sollallohu alayhi va sallam) hali ochiq da’vatga chiqmagan paytlar edi. U zotga imon keltirish bilan musharraf bo‘lganlar soni endi o‘n kishiga yetib qolgan. O’shanda imon bilan ilk sharaflanganlardan biri Umar ibn Xattobning singlisi Fotima binti Xattob (roziyallohu anhu) edi.
Fotima Sa’d ibn Zayd (roziyallohu anhu) bilan oila qurgan va ikkalasi ham musulmon bo‘lgan edi. Sa’d ibn Zayd hayotlik davridayoq jannat bilan bashoratlangan o‘n sahobaning biridir. Eru xotin birga-birga ibodat qilishar, Qur’on o‘qishar, o‘rganishar edi. Hazrati Fotima bilan eri Sa’d Alloh va Rasuli(sollallohu alayhi va sallam) yo‘liga fidoyi ekan, Fotimaning akasi Umar u paytda Payg‘ambarimizning dushmani, qalbini jaholat zulmati qoplagan bir kimsa edi.
Qattiq iskanja va zulm ichida ham musulmonlarning soni kun sayin ortib borayotganidan boshqa mushriklar qatori Umar ham qo‘rquv va hayratda qoldi. Makka ahli nima qilib bo‘lsa-da, musulmonlarning yo‘lini kesishni o‘ylardi. Nihoyat, ular Muhammadni (sollallohu alayhi va sallam) o‘ldiramiz, degan bir to‘xtamga kelishdi. O’zlaricha reja tuzishdi. Umar ham ularning ichida edi. Va bu qabohatli ishni shu Umar bo‘yniga oldi. Uning quvvatiga, qat’iyyatiga, jasoratiga ishonganlar o‘zlaricha: «Masala hal bo‘ldi», deya oldindan hukm chiqarib qo‘yishdi. Umar ibn Xattob darhol yo‘lga tushdi. Qo‘lida o‘tkir qilich. Qarangki, Alloh taolo yo‘lda qarindoshi Nuaym ibn Abdullohni yo‘lda unga ro‘baro‘ qildi...

Umarning niyatidan xabardor bo‘lgan Nuaym uni butunlay fikridan qaytarolmasa-da, yo‘lni boshqa tarafga burib, muddatni uzaytirishning uddasidan chiqdi: singlisi Fotima va kuyovi Sa’dning musulmon bo‘lganini aytib, uni qattiq g‘azablantirdi.
Hazrati Habbobdan Qur’on o‘rganishayotgan er-xotin Umar kelganini bilib, muallimlarini va Mushaf sahifalarini yashirishdi. So‘ng eshikni ochishdi. Lekin shayton Umarni tobora qattiq vasvasa qilar, g‘azabini o‘t oldirar edi.
— Men sizlarning Muhammad keltirgan dinda ekaningizni bilaman, — dedi Umar va kuyovi Sa’dni kaltaklay ketdi. Fotima (roziyallohu anhu) erini johil akasining qo‘lidan qutqarmoqchi bo‘lganida, uning ham yuziga g‘azabnok quvvatli mungg zarbasi tushdi va yorib yubordi. Ko‘ziga o‘lim ko‘rinib turgani holda, Fotima Umarga bunday deb hayqirdi:
— Sen ayol kishini urishdan uyalmaysanmi? To‘g‘ri, biz musulmon bo‘ldik. Alloh va Rasuliga imon keltirdik. Biz ishonamiz-ki, Allohdan boshqa iloh yo‘q, Muhammad uning elchisidir. Endi qo‘lingdan kelganini kil!
Fotimaning bu so‘zlari vajohatli, johil Umar oldida o‘ziga o‘lim hukmini chiqarish bilan barobar edi. Ammo Allohning irodasi va hikmatini ko‘ringki, bu qahramonlik Umarning ko‘ngliga talotum soldi. Singlisi Fotimaning qontalash, lekin jasorat balqib turgan yuzi Umardek bag‘ritosh kimsaning qalbini titratdi, uning tubdan o‘zgarishiga sabab bo‘ldi, qilmishiga pushaymon etdi, qalbini yumshatdi.
Oradan bir oz o‘tib, Umar sekingina shunday dedi:
— Boya sizlardan eshitganlarimni menga ham beringlar, bir ko‘ray.
Mushafga nisbatan hurmatda bo‘lishni talab qilgan holda Fotima (roziyallohu anhu) javob berdi.
— Akaginam, sen hozirgacha Allohga sherik tuttaning uchun nopok bir holatdasan. Holbuki, bu Kitobga fakat pokiza insonlargina qo‘l tekkiza oladilar. Tur, oldin tahorat ol!
Umar g‘usl qildi. Keyin unga Qur’ondan Toha surasining ba’zi oyatlari yozilgan sahifalarni berishdi. Umar ularni o‘qib, chuqur o‘yga toldi. Yuzida, ko‘zida hidoyat nurlari jilolana boshladi.
«Bu qandayin sharafli, qandayin ulug‘vor kalom! Bundan-da go‘zal, bundan-da shirin so‘z bo‘lishi mumkin emas!»
Umarning qalbi yumshaganini ko‘rib, Hazrati Habbob ham yashiringan joyidan chiqdilar.
Keyin to‘rtovi Payg‘ambarimizning (sollallohu alayhi va sallam) huzuri muboraklariga borishdi. U yerda Umar kalimai shahodat keltirdi, va ... endi biz sevgan Umarga aylandi, saodatli hayotini boshladi.
Hazrati Fotimaning (roziyallohu anhu) jasorati Hazrati Umar ibn Xattob (roziyallohu anhu) kabi bir zotning islomiyag bilan sharaflanishiga sabab bo‘ldi. Zero, Hazrati Umarning umri oxirigacha qilgan yaxshiliklari hech bir kamaytirilmasdan Fotima binti Xattobning ham amal daftariga yozilgan bo‘lsa ne ajab...
Fotima(roziyalloxu anho) eri Sa’d bilan birga Yasribga hijrat qildi. Umrining so‘nggi nafasiga qadar fazilatli hayot kechirdi. Akasining xalifa bo‘lganini, mamlakatni adolat bilan idora qilganini ko‘rish baxtiga muyassar bo‘ldi. Hazrati Umarning xalifalik davrida Alloh dargohi sari rihlat kildi.
Alloh taolo barchalaridan rozi bo‘lsin. Omin.

Bu jannati ayol kim bo‘ldi deysizmi? Ansoriya. Xazraj qabilasining Najor urug‘idan. Asl ismi Rumayso. Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) bilan o‘rtalarida dindosh birodarliqdan tashqari qondoshlik ham bor: Najor urug‘i Payg‘ambarimizning otalari Abdullohga tog‘a bo‘lar edi.
Bi’ru Mo’una jangida Rasulullohning (sollallohu alayhi va sallam) yonlarida jang qilib shahid bo‘lgan yetmish qorining biri -Harom ibn Milhonning singlisi. Uboda ibn Somitning ayoli Kibris fathida shahidlik topgan Ummu Harom binti Milhonga egachi. Va... mashhur sahobiy Anas ibn Molikning (roziyallohu anhu) volidai mukarramasi.

Ummu Sulaym Molik ibn Nazr bilan turmush qurgan edi (Anasni (roziyallohu anhu) shu turmushidan ko‘rgan). Rasulullohning (sollallohu alayhi va sallam) da’vatlari yetganida madinaliklar orasida birinchilardan bo‘lib Islomni qabul edi.
Shundan keyin oddiy bir muslima sifatida yaxshiliklar tilab, eri Molikni Islomga chaqirdi. Ammo Molik ibn Nazrning johilligi tutdi, xotinidan qattiq g‘azablandi. Oilasini tashlab, Shomga ketdi va ko‘p o‘tmay o‘sha yerda halok bo‘ldi.
Shunda Ummu Sulaym:
«O’g‘lim Anas ulg‘ayib, majlislarda o‘tiradigan bo‘lmagunicha turmushga chiqmayman», deb so‘z berdi.
Yillar o‘tdi. Anas ulg‘aydi. U onasining haqqiga: «Ey Alloh! Onam tarbiyamni chiroyli qildi. Ajrini O’zing ziyoda yetgin», deb duolar qildi.

Ummu Sulaym o‘g‘li Anasning tarbiyasi uchun ko‘p qayg‘urdi. Islom dini ta’limotlarini murg‘ak qalbiga quyib bordi. Payg‘ambarimiz (sollallohu alayhi va sallam) Madinaga kelganlarida esa, o‘g‘lini u zotga (sollallohu alayhi va sallam) batamom topshirdi. Anas uchun Payg‘ambar (sollallohu alayhi va sallam) xonadonlari madrasa, Sarvari Olamning o‘zlari muallim bo‘ldi. Bu haqda Anas (roziyallohu anhu) shunday rivoyat qiladi:
«Nabiy (sollallohu alayhi va sallam) Madinaga keldilar. Men o‘n yoshda edim. Onam qo‘limdan tutdi-da, Rasulullohning (sollallohu alayhi va sallam) huzurlariga olib bordi. U zotga qarata:
«Ey Rasululloh! Shahrimizga tashrifingizni qutlab, sovg‘a-salom bilan kelmagan biror erkak yo ayol qolmadi. Faqat men qoldim. Sizga o‘zgacha sovg‘a qilmoqchiman. O’g‘lim Anas sizga tuhfa bo‘lsin. Sizga ma’qul kelganicha xizmatingizni qilsin», dedi. Men Nabiyga (sollallohu alayhi va sallam) o‘n yil xizmat qildim. U zot meni biror marta urmadilar, so‘kmadilar, koyimadilar, hatto qovoqlarini solib qaramadilar».
Ummu Sulaym qachon o‘g‘li bilan ko‘rishsa, albatta, Rasulullohga (sollallohu alayhi va sallam) chiroyli xizmat qilishni tayinlar edi. Bir safar ona-bola yo‘lda uchrashib qolishdi.
— Qaerga ketayapsan?- deb so‘radi Ummu Sulaym.
— Rasulullohning (sollallohu alayhi va sallam) bir hojatlarini ado etgani. Lekin bu ish sir.
O’g‘lining qat’iyatidan xursand bo‘lgan ona:
— Bolam, Nabiyning sirlarini doim shunday saqla, — deb uqtirdi.
Qaysi ona farzandiga yaxshilik tilamaydi, deysiz. Hamma onalarimiz qatori Ummu Sulaym ham o‘g‘liga barakotlar yog‘ilishini juda-juda istar edi. Va bu borada u boshqalardan ko‘ra yaxshiroq yo‘l tutdi. Bir kuni u Rasulullohdan (sollallohu alayhi va sallam):
"Xodimingiz Anasning haqqiga Allohga duo qiling", deb o‘tindi. Payg‘ambarimiz:
 "Parvardigoro, Anasning moliga, bolalariga va yana O’zing ato etgan boshqa narsalariga baraka ber", deb duo qildilar. Shu duo ijobatidan Anas (roziyallohu anhu) uzoq va barakali umr kechirdi, yuzdan ortiq o‘g‘il-qiz va nevaralar ko‘rdi...
     

Anas ulg‘aygach, Ummu Sulaymga Abu Talha ismli boy-badavlat, ammo Islomga kirmagan bir kishi sovchi yubordi.
— O’g‘ling Anas katga bo‘lib qoldi, majlislarda o‘tiradigap, so‘z aytadigan bo‘ldi, — deb niyatini bildirdi. Ummu Sulaym unga qarata:
— Ey Abu Talha, men sen bilan bajonidil turmush quraman. Sendek xaridorning qo‘li qaytarilmasligi kerak. Ammo afsuslar bo‘lsin, sen mushriksan, men muslimaman. Mening senga turmushga chiqishim joiz emas, — deb javob qildi.
Abu Talha:
— Bu ne safsata, Rumayso? Mening oltin-kumushlarim qayoqqa-yu, sen qayoqda?! Nimalar deyayotganingni o‘ylab ko‘r, — dedi. Va qatiyat bilan aytilgan javobni eshitdi:
— Menga oltin ham, kumush ham kerak emas. Sen na eshitadigan va na ko‘radigan, na biror hojatingni ravo etadigan narsaga ibodat qilasan. Ey Abu Talha, falon qabilaning qora qul duradgori ishlab bergan yog‘ochga ibodat qilishdan uyalsang-chi! Agar sen Islomni qabul etsang, sening musulmonliging mening nikoh uchun oladigan mahrim bo‘ladi. Menga boshqa narsa kerak emas!
Ummu Sulaymning kelinlik uchun olinadigan boyliklarni o‘zga bir insonning imoni deya "qurbon berishi" Abu Talhaning vujudiga titroq soddi. Bunday taklifni rad etishga javob topolmadi. Alloh subhonahu va taolo davlatli va hech kimga so‘z bermagan bir johil bandani Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) jannatda ko‘rdim, deb bashorat bergan ayol sababidan hidoyatga boshladi.
— Mening Islomimga kim guvoh bo‘ladi? — deb so‘radi Abu Talha.
— Rasulullohning o‘zlari. U kishiga borib ayt, — dedi Ummu Sulaym.
Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) sahobalar bilan o‘tirgan edilar. O’zlari tomon kelayotgan Abu Talhaga ko‘zlari tushib, marhamat qildilar:
— Abu Talha huzuringizga peshonasida qashqaday ko‘rinib turgan Islomi bilan kelmoqda.
Shunday qilib, Abu Talha Nabiy (sollallohu alayhi va sallam) huzurlarida musulmon bo‘ldi. Keyin Ummu Sulaymning gaplarini aytdi. U zot Ummu Sulaym bilan Abu Talhani o‘sha shartga muvofiq nikohlab qo‘ydilar. Odatda ayollar o‘zlari uchun tayyorlanadigan seplarga, mahriga beriladigan oltin-u kumush taqinchoqlarga jiddiy e’tibor berishadi. Ammo bizning qahramonimiz Ummu Sulaym bu borada ayol zotiga qiyomatga qadar bir xayrli ibrat qoldirdi. Sobit Banoniy bu haqda: "Ummu Sulaym olgan mahrdan kattaroq mahr olingani ma’lum emas", degan edi.