Ummu Sulaym Abu Talha bilan saodatli hayot kechirdi. Alloh taolo ularni shirintoy bir o‘g‘il bilan siyladi. Abu Talha o‘g‘liga shu qadar mehr qo‘ydiki, uni hech kimga ishonmas, hayotini suyukli farzandisiz tasavvur etolmas edi...
Alloh taolo mahr bobida Ummu Sulaym sababidan bir ibrat qoldirgani kabi, muslima onalar uchun uning hayotida yana bir namuna bo‘lishini iroda qildi.
To‘satdan uning go‘dak o‘g‘li kasallikka chalindi. Bu hol Abu Talhaning fikru xayolini mashg‘ul etdi. U Rasulullohning (sollallohu alayhi va sallam) huzurlariga borib-kelib turar, kelgan zahoti o‘shining ahvolini so‘rar edi. Ana shunday kunlarning birida o‘lim bu ma’sum go‘dakni ularning bag‘ridan uzib oldi. Abu Talha Nabiyning(sollallohu alayhi va sallam) yonlarida edi. Sho‘rlik ona ne qilsin? Ko‘zining oqu qorasini, jigar porasini yo‘qotdi! Hammamiz bilamizki, onalar bunday holatda o‘zlarini yo‘qotadilar, dod-faryod qiladilar, yoqalarini yirtadilar...
Ummu Sulaym bu o‘rinda ham Momo Havo qizlari ichida mumtoz ekanini ko‘rsatdi. Avval bolani yuvdi, kafanladi, xushbo‘y narsalar sepdi, ustiga kiyim yopib qo‘ydi. So‘ng Anasga (roziyalohu anho) bolaning vafoti haqida hech narsa demaslikni tayinlab, Abu Talhani chaqirib kelish uchun yubordi.
Abu Talha kelishi bilan o‘g‘lining ahvolini so‘radi. Ummu Sulaym:
 "Uxladi. Xudodan so‘raymanki, shoyad shu uyqusi rohatli bo‘lsa", deb javob qildi.
Abu Talha xotinining bu javobidan:
"Bola sog‘ayib qolibdi", deb gumon qildi. O’sha kuni u ro‘za tuggan edi. Iftorlik qildi.

Tun kirdi. Shunda ham Ummu Sulaym qalbidagi mahzunlikni bildirmadi. Xushbo‘ylanib, ziynatlanib, erining yonida bo‘ldi. Tunni birga o‘tkazishdi...
Tong otdi. Eri masjidga otlanar ekan, Ummu Sulaym sekin gap boshladi:
— Abu Talha, agar bir kishidan omonat olinsa, so‘ng egasi u narsani so‘rasa, olganlar uni qaytarmaslikka haqlari bormi? — deb so‘radi.
—Yo‘q, omonat egasiga qaytariladi. Bermaymiz deyishlariga haqlari yo‘q.
Shunda Ummu Sulaym maqsadga ko‘chdi:
— Alloh bizga omonatga o‘g‘il bergan edi. Endi o‘sha omonatini qaytarib oldi...
Abu Talha:
"Inna lillahi va inna ilayhi roji’un" (Biz Allohnikimiz va biz Unga qaytajakmiz), dedi. Boshqa hech so‘z ayta olmadi. Chiqib, Rasulullohning huzurlariga bordi. Namoz o‘qidi. So‘ng kecha shom arafasida o‘g‘li vafot etganini, bundan bexabar tunni xotini bilan o‘tkazganini bayon qildi. Hazrati Payg‘ambarimiz(sollallohu alayhi va sallam) shunda:
— Bu kechangizni Alloh barakotli qilsin, — deb duo qildilar.
Alloh Rasulining duolariga osmon eshiklari ochildi. Suyukli farzandlarini yo‘qotgan bu oilaga Alloh taolo Abdulloh ibn Abu Talhani berdi. Abdullohni esa, to‘qqizta farzand bilan siyladi. Hammalari hofizi Kur’on bo‘lishdi. Ayniqsa, to‘ng‘ichi Ishoq ibn Abdulloh yirik faqih darajasiga ko‘tarildi...
Ushbu hikoya muhtaram onalarimizga, aziza opa-singillarimizga dunyo va oxirat saodati sari oydin yo‘lni ko‘rsatadi, deb umid qilamiz. Zero, Payg‘ambarimiz (sollallahu alayhi va sallam):
 "Jannat onalar oyoqlari ostidadir", deganlarida ana shunday pok va sabrli ayollarni nazarda tugganlar.

Nusayba ertangi kunini o‘ylab, o‘zida yo‘q xursand va shirin xayollar og‘ushida o‘tirar edi. Ertaga Yasribning ko‘zga ko‘ringan yigitlaridan biri Zayd ibn Osim bilan nikoh to‘ylari bo‘ladi.
Bu tong butun xonadon ahli har kungidan ham ertaroq turdilar. Hamma to‘y harakati bilan ovora. Ayollar childirma chalib, o‘lanlar aytishar, erkaklar bo‘lsa, turli xil o‘yin-tomoshalar ko‘rsatishardi. Oqshom payti chiroyli kelinlik libosiga burkangan Nusaybani Zaydning xonadoniga kuzatib qo‘yishdi.
Er-xotin mas’ud va baxtiyor kun kechirardilar. Sevgi va xursandchilik buloqlaridan qonib-qonib ichardilar. Bu orada Abdulloh va Habib ismli ikki o‘g‘il ko‘rishdi. Nusayba farzandlarini juda sevar, ularni ko‘z qorachigidek avaylab-asrar edi.

Bir kuni Zayd uyga juda xursand holda kirib keldi. Aytgan so‘zlari, uning qanchalar shod ekanini bildirib turardi. Xotinining yoniga o‘tirgach, quvonchining sababi bo‘lgan juda muhim xabarni aytish uchun asta so‘z boshladi:
— Nusayba, bu oqshom Yasrib zodagonlarining majlisida qatnashdim. Abdullohning o‘g‘li Muhammad Makkadan elchi qilib yuborgan Mus’ab ibn Umayrning suhbatida bo‘ldik. Uning aytishicha, Muhammad bugun insoniyatga Alloh tomonidan payg‘ambar etib yuborilibdi, insonlarni jaholat qorong‘uligidan qutqaribdi.
— Sen aytayotgan Muhammad Omina binti Vahbning o‘g‘li emas-mi? — deya so‘radi Nusayba.
— Ha, xuddi shunday, — javob berdi Zayd.
— U holda, Muhammad bilan oramizda qarindoshlik bor! Chunki nasabimiz Najor o‘g‘illariga borganida birlashadi. Zayd, nahotki, Quraysh qavmi sen aytgan ishlarga qarshilik ko‘rsatmagan bo‘lsa?
— Arablar orasida obro‘-e’tiborining tushib ketishidan qo‘rqqan Quraysh Muhammadga qattiq qarshilik ko‘rsatibdi. Ayniqsa, but va tangrilarining Muhammad tomonidan tanqid qilinishi Qurayshni g‘azablantirgan. Ular turli yolg‘on, tuhmatlar bilan Muhammadga qarshi kurash boshlaganlar. Ammo Quraynshing butun bu harakatlari Muhammadni yo‘lidan voz kechtira olmabdi...
— Zayd, uning to‘g‘ri so‘zligi haqida nima deya olasan?
— Qurayshning Muhammadga ko‘p mol-dunyo va qabila boshliqligini taklif etishlariga qaramay, uning bu takliflarni rad etishi, kishi ko‘nglidagi shubhalarni tarqatib yuboradi. Agar bu odam davlat yoki kuch-qudrat orqasidan yugursa, nima uchun qo‘lini uzatsa yetgudek bu ikki ne’matdan yuz o‘giradi? Men uning da’vosi haq va samimiy ekaniga ishonchim komil.
— Zayd, — dedi Nusayba. — Gaplaringdan uning muxlisi bo‘lganing ko‘rinib turibdi.
— Nusayba! Vallohi, men unga muxlis bo‘lish bilan cheklanib qolmadim! Ayni damda imon keltirib, Allohdan boshqa haqiqiy iloh yo‘qligiga va Muhammad Allohiing elchisi ekaniga shahodat keltirib, uning ummati bo‘ldim. Mus’abnint Muhammad va Islom dini haqidagi so‘zlarini sen ham eshitganingda, aminmanki, imon keltirarding. So‘zlar uning og‘zidan salsabil kabi oqardi. Har bir kalimasi boldan ham totli. Insonga insonligini va qadrini his ettirgan ilohiy xushxabar bu.
Ko‘zlaridan marvarid donalaridek yoshlar oqayotgan Nusayba ham:
— Rabbim Alloh, payg‘ambarim Muhammaddir, —deya e’lon qildi.
Er-xotin cheksiz quvonch bilai bir-birini tabrikladi. Kelgusi haj mavsumida yasriblik musulmonlar karvoni bilan Makkaga borib, Payg‘ambarga (sollallohu alayhi va sallam) bay’at etishga qaror qildilar.

Arab yarimorolining turli tomonidan, turli kabilalaridan kelgan kishilar Makka ko‘chalarida seldek oqardilar. Musulmonlarning ulug‘ ibodati bajo kelgariladigan haj mavsumi edi.
Mus’ab ham bir guruh yasriblik musulmonlarga bosh bo‘lib, Makkaga kirib keldi. Payg‘ambarimizning(sollallohu alayhi va sallam) huzuri saodatlariga kirib, salom berdi va xushxabar bilan kelganini aytdi. Yasrib xalqining Islom da’vatini ochiq yuz bilan qabul qilib, bay’at etish uchun kelganlari mujdasini eshitgan Payg‘ambarimizining (sollallohu alayhi va sallam) muborak dudoklarida tabassum ko‘rindi. Yasriblik musulmonlar bilan bo‘ladigan uchrashuv joyi va paytini tayin etdilar.
Makka shahri uzra sukunat hukmron. Biroq ana shu osudalik ichida ko‘zlari uyqusiz, ko‘ngillari buyuk bir muloqotning sog‘inchi bilan yonayotgan insonlar ham bor. Bu insonlar yasriblik musulmonlar edi. Ular tun qo‘ynida Payg‘ambarimizni (sollallohu alayhi va sallam) kutyaptilar. Aqoba tuprog‘ining har bir zarrasi bu kecha insoniyat tarixida eng ulug‘ kelishuv va buyuk vafodorlikning shohidi bo‘ladi.
Kechaning teng yarmida Payg‘ambarimiz (sollallohu alayhi va sallam) amakilar Abbos bilan birgalikda Aqobaga keldilar. Yasribliklar Payg‘ambarimizga (sollallohu alayhi va sallam) qilichlarining soyasida bay’at etib, moddiy va bashariy barcha imkoniyatlarini sarf etib, Islom dini va Payg‘ambarini mudofaa etishga so‘z berdilar. Nusayba va eri Zayd ham bay’at etganlar orasida edi.
Hamma qatori er-xotin ham Yasribga qaytdi. Biroq bu safar ularning qalblari quvvat va jasorat, Payg‘ambarimizning (sollallohu alayhi va sallam) qalblaridan ko‘chib o‘tgan kuchli imon bilan to‘la edi.
Islom nuri Nusaybaningbutun ruhini, vujudini qamrab oldi. U o‘zini Alloh va Rasuli yo‘lida fido qilishga tayyor edi.

Qurayshning zulmiga uchragan va mol-mulkini Makkaga tashlab Madinaga hijrat etishga majbur bo‘lgan musulmonlarga Janobi Alloh jang qilish ruxsatnin berdi. Musulmonlarning son va ulov jihatidan oz bo‘lgan askarlari Quraysh qo‘shinlari bilan yuzlashdilar. Nusayba ham o‘g‘li Abdullohni Payg‘ambarimiz (sollallohu alayhi va sallam) bilan birga yubordi. Abdulloh mo‘ylovi endi sabza urgan yigit edi. Yuragi imon va jasarot bilan to‘lib toshgan Abdulloh doimo onasining o‘gitlarini unutmay, mushriklar ustiga tashlanardi.
Shonli Badr zafarining xabarlari Madinai munavvaraga yetib borgach, musulmonlar Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) va Badr g‘oziylarini takbir va tahlil ovozlari bilan kutib olishga chiqdilar. Nusayba ham Badr g‘oziysi bo‘lish sharafiga erishgan o‘g‘li Abdullohni cheksiz sevgi va shafqat bilan bag‘riga bosdi va porloq peshonasidan o‘pib tabrikladi.
Hayot har doim bir maromda ketmaydi, o‘ziga yarasha achchiq va shirin kunlari bo‘ladi. Sevimli eri Zayd ibn Osimning vafoti Nusaybaga qattiq ta’sir qildi. Ammo Nusayba tasallini kuchli imonidan topib, Janobi Allohning taqdiriga bo‘yin egdi. Sabr bilan Allohning rizosiga erishishiga harakat qildi. Keyinchalik G’oziyya ibn Amr taklifi bilan unga turmushga chiqdi.
Badrda yengilgan mushriklar intiqom olish uchun katta askariy qo‘shin bilan Madinaga yo‘l oldilar. Shahar yaqinidagi Uhud tog‘i atrofida qarorgohini tikladilar.
Musulmonlar va mushriklar o‘rtasida shiddatli jang boshlandi. Musulmonlarning kuchli hamlasiga qarshilik ko‘rsatolmagan mushriklar ko‘plab g‘animatlarni qoldirib, qocha boshladilar. Bu holatni Quraysh qo‘shinining yengilishi sifatida qabul qilgan musulmon o‘qchilar g‘animat to‘plashga kirishib ketdilar. Qulay fursatdan foydalanib, mushriklar yana musulmonlar ustiga hujum qildilar. Hazrati Hamza ibn Abdumuttalib, Mus’ab ibn Umayr kabi bir qancha ko‘zga ko‘ringan sahobalar shahid etildi. Bundan ruhlanib ketgan mushriklar Payg‘ambarimizni (sollallohu alayhi vasallam) mo‘ljalga olib, ilgarilay boshladilar.
Nusayba (roziyallohu anhu) Uhud jangida hamshiralik vazifasini zimmasiga olgan edi. Jangchilarga yordam berar, yaradorlarning jarohatini bog‘lardi. Ammo musulmonlar ichida paydo bo‘lgan parokandalikni ko‘rgach, qo‘lidagi meshni tashlab, qilichga yopishdi va Alloh yo‘lida jang qila boshladi.
Payg‘ambarmizni (sollallohu alayhi vasallam) qo‘riqlab turgan halqa tobora torayib borardi. Nusayba eri G’oziyya va o‘g‘li Abdulloh bilan birgalikda Rasulullohni (sollallohu alayhi va sallam) mardonavor himoya qilib turardilar. Keyinchalik Rasululloh (sollallohu alayhi vasallam) Nusaybaning bu qahramonligi haqida shunday degan edilar:
— Kachon o‘ngimga yoki so‘limga qarasam, meni himoya etish uchun jang qilayotgan Nusaybani ko‘rardim.
Nusaybaning kalqonsiz, dushman qilichining zarbalariga qarshi himoyasiz jang qilayotganini ko‘rgan Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) qochib ketayotgan bir musulmon askarga:
— Qalqoningni jang qilayotganlarga qoldir! — deb buyurdilar.
To‘xtovsiz uzilayotgan o‘qlar va dushman hamlalariga qarshi Alloh Rasulini mudofaa qilishda o‘rnak bo‘lgan kishilardan biri Nusayba edi.
Kuraysh suvoriylaridan biri Nusaybaga hujum qildi. Biroq Nusayba dushman qilichining zarbasini qalqon bilan qaytardi. Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) Nusaybaning o‘g‘li Abdullohga:
— Abdulloh, onangga yordam ber! — deya baqirdilar. Onasiga yordam berish uchun dushman ustiga tashlangan Abdulloh yaralandi. Nusayba darhol o‘g‘lining yoniga kelib, jarohatini bog‘ladi. So‘ng:
— Qani o‘g‘lim, dushmanga qarshi jang qilishda davom etaylik, — dedi.
Voqeaga guvoh bo‘lib turgan Rasuli Akram:
— Nusaybaning qilganini kim qila oladi? — deb marhamat qildilar.
Ha, Nusaybaning ko‘rsatgan qahramonligi har qanday er yigitning qo‘lidan kelmasdi! U suvsaganlarga suv tutar... Yaralanganlarning jarohatini bog‘lar... Mardonavor jang qilardi... Bu imonli ayolning buyuk jasoratiga loyiq mukofotni faqat Janobi Alloh ehson eta oladi!
Jang davom etardi va mushriklar Payg‘ambarimiz turgan mavzega tobora yakinlashib kelardi. Quraysh shamshirbozlaridan Ibn Kolsha oldinga chiqib:
— Menga Muhammadni ko‘rsating! Ikkimizdan birimiz, albatta, sog‘ qolmaymiz, — deb baqirdi. Unga qarshi Nusayba va Mus’ab ibn Umayr chiqdilar. Mus’abni shahid etgan Ibn Kolsha Nusaybaga tashlandi. Ikki qavat zirh kiygani uchun Nusayba ustma-ust urgan qilich zarbalari ta’sir etmadi.
Bu jangda Nusayba turli joylaridan o‘n uchta jarohat olgan edi. Rasululloh (sollallohu alayhi vasallam) Abdullohga:
— Onangning oldiga bor va yarasini bog‘la! — deb baqirdilar.
So‘ng:
— Ey Nusayba oilasi! Janobi Alloh sizni muborak qilsin. Sening onangning maqomi falon-falon kishilarning maqomidan ustunroqdir. Alloh bugun oilangizni panohida saqlasin! —dedilar.
Nusayba o‘zi va oilasi haqqiga Rasulullohdan (sollallohu alayhi vasallam) duo so‘radi.
— Yo Rasululloh! — dedi u. — Jannatda siz bilan birga bo‘lishimiz uchun Allohga duo eting.
Rasuli akram:
—Allohim! Jannatda ularni menga do‘st qil! — deya duo etdilar.
Shundan so‘ng Nusayba:
— Ortiq dunyoda har qanday alam cheksam ham ahamiyati yo‘q, — deb hayqirdi va yanada kuchli azmu iroda bilan mujodalani davom ettirdi.
Asta-sekinlik bilan dushman qo‘shinlari orqaga chekina boshladi. Rasululloh (sollallohu alayhi va sallam) mushriklarni Hamroul Asad vodiysigacha ta’qib etishga amr etdilar. Nusayba ham ta’qibchilar bilan birga bormoqchi bo‘ldi, ammo butun vujudini qamrab olgan shiddatli og‘riq bunga imkon bermadi, Madinaga qaytishga majbur bo‘ldi.
Payg‘ambarimiz (sollallohu alayhi vasallam) Hamroul Asaddan Madinaga qaytganlarida, saodat xonalariga kirishdan oldin Nusaybaning ahvolini bilish uchun odam yubordilar. Nusaybaning ahvoli yaxshi ekanini eshitib, juda sevindilar.
Nusayba o‘g‘illari Abdulloh va Habibni ko‘ngillarida Alloh yo‘lidagi fidokorlik sevgasi bilan o‘stirdi. Islom bayrog‘ining yuksalishida ixlos va sadoqat bilan xizmat qilishga o‘rgatdi.
Rasuli akramning (sollallohu alayhi va sallam) vafotlaridan so‘ng, Nusayba qolgan umrini Payg‘ambarimizni sog‘inib, jannatda u zot bilan uchrashadigan kunni kutib o‘tkazdi. Hayotining oxirida imoni bergan buyuk huzur ichida ruhini ulug‘ Rabbiga taslim etdi.
Alloh taolo undan rozi bo‘lsin va uni ham rozi qilsin

«Alloh imon keltirgan zotlar uchun (va ular o‘zlari haqiqiy mo‘min bo‘lsalar, yaqin odamlarining kofir holda qolishi ularga ziyon qilmasligi) haqida Fir’avnning ayolini misol keltirdi o‘shanda (ya’ni, Fir’avn u ayolning Muso alayhissalomga imon keltirganini bilib qolib, azoblagan chog‘ida) u: «Parvardigorim, O’zing men uchun huzuringda — jannatda bir uy bino qilgin, menga Fir’avn va uning qilmishidan najot bsrgin va menga bu kofir qavmdan najot bergin», dedi» (Tahrim, 11).
Alloh taolo ushbu oyatda barcha musulmonlarga ibrat tarzida Fir’avnning ayoli Osiyo binti Mazohim onamizni (roziyallohu anhu) misol qilib keltiradi. Bu misol Allohga itoat va dinda mustahkam bo‘lishga bir targ‘ib, mo‘min va mo‘minalarning imon yo‘lida sabrli bo‘lishlariga bir chaqiriqdir. Ibn Kasir va Qurtubiy tafsirlarda bayon qilinishicha, Muso (alayhissalom) va ukalari Horunning Fir’avn sehrgarlari bilan bo‘lgan bellashuvida, imon kufr ustidan g‘alaba qiladi. Bundan xabar topgan Fir’avnning xotini Osiyo (roziyallohu anho): «Muso va Horunning Rabbisiga imon keltirdim», deydi. Bundan xabar topgan Fir’avn g‘azablanib, uni o‘ldirishga amr etadi. O’sha davrda fir’avn xudolik da’vosini qilib:
«Men sizlarning ulug‘ rabbingizman», der edi. U Muso va Horunning diniga imon keltirgan xotinini huzuriga chaqirib:
 «Mendan boshqa ham Rabbing bormi?» deb so‘raydi.
Osiyo(roziyallohu anho):
«Ha, u mening Rabbim, sening Rabbing va barcha narsaning Rabbisi Allohdir, men Unga ibodat qilaman», deb dadil javob beradilar. Shunda Fir’avn askarlariga buyurib, xotinining qo‘l-oyoqlariga qoziqlar qoqtiradi. Quyosh jaziramasi ostiga qo‘yib azoblaydi. Ustlariga ulkan toshni bostirib, qiynaydi. Shu bilan Allohga bo‘lgan imonidan qaytarishga urinadi. Lekin Osiyo (roziyallohu anhu) bu taklifga aslo ko‘nmaydilar.
Fir’avn azoblashdan charchab, saroyta ketganida, Osiyo onamizning oldilarida muakkil farishtalar hozir bo‘lishar va "Rabbim Allohdir" degani uchungana mazlum bo‘layotgan muslimani qanotlari bilan oftob jaziramasidan soya qilib turshnar edi. Osiyo (roziyalloxu anho)azoblanar ekan, Allohga duo qildi: «Parvardigorim, O’zing men uchun huzuringda — jannatda bir uy bino qilgin, menga Fir’avn va uning qilmishidan najot bergin va menga bu kofir qavmdan najot bergin" (Tahrim, 11).

Ulamolar bu duo xususida shunday deydilar:
"Osiyo uyni ixtiyor qilishdan oldin, qo‘shnini ixtiyor etdi". Bu qo‘shni Allohdir. Alloh taolo bu duoni ijobat qildi. Osiyo (roziyallohu anhu) osmonga qarab, shu onda, samoda, jannatda o‘ziga bino qilinayotgan qasrni ko‘rdi. Qasr duru gavharlardan edi. Bu manzarani ko‘rib, xotirjam bo‘ldi va azoblarni unutib, tabassum qildi. Bu hodisa Fir’avn va saroy a’yonlarining ko‘z o‘ngida sodir bo‘ldi. Ayonlarinin ghayratini qo‘rgan Fir’avn battar g‘azablandi. So‘ngra: "Uning jinniligiga ajablanmaysizmi? Men uni azoblayapman-u, u esa kulyapti?" deb qichqirdi va xotinini tezroq o‘ldirishlariga buyruq berdi. Fir’avn odamlari Osiyo (roziyallohu anhu) ustiga ulkan toshni qulatishganida, uning pokiza ruhi allaqachon jannatga olib chiqib ketilgan edi. Ulkan tosh jonsiz jasad ustiga tushdi. "Bunga (ya’ni, Alloh mo‘minlarga yordam berishiga, kofirlarni esa halok qilishiga) sabab, Alloh imon keltirganlarning do‘sti-homiyi ekanidir, kofirlar uchun esa hech qanday homiy yo‘q ekanidir" (Muhammad, 11).

Ibn Abbosdan (roziyallohu anhu) rivoyat qilingan hadisda shunday marhamat qilinadi:
"Payg‘ambarimiz bir kuni yerga to‘rtga chiziq chizdilar va: "Bu nima, bilasizlarmi?" deb so‘radilar. Sahobalar: "Alloh va Rasuli bilguvchiroqdir", deb javob berishdi. Payg‘ambarimiz (sollallohu alayhi va sallam) : "Bular jannatning eng afzal ayollari — Hadicha binti Huvaylid, Fotima binti Muhammad, Maryam binti Imron va Fir’avnning xotini Osiyo binti Mazohimdir", deb javob berdilar" (Imom Ahmad rivoyati).
Ibn Kasir «Al-bidayatu van-nihaya» kitobida ushbu hadisni zikr qilib: "Osiyo onamiz jannatda Muhammad Payg‘ambarimizning (sollallohu alayhi va sallam) ayollaridan biri bo‘ladilar", deb quyidagi oyatni dalil keltiradi: "... unga sizlardan yaxshiroq juftlarni — muslima, mo‘mina (Alloh va Uning Payg‘ambariga) itoat etuvchi, tavba-tazarru’ qiluvchi, obida, (mudom Allohning yo‘lida) ketuvchi juvon va qizlarni almashtirib berur" (Tahrim, 5).
Hazrati Osiyo onamizning (roziyallohu anhu) jasoratlari barcha mo‘min va mo‘minalarga yuksak bir ibratdir.

Alloh taolo Hazrati Maryamni insonlarga o‘rnak qilib ko‘rsatgan va ayollar orasida afzal ekaniga ishorat etgan:

«Alloh imon keltirgan zotlarga iffati saqlangan Imron qizini (misol) keltirdi» (Tahrim, 12).

«Yana o‘z nomusini saqlagan ayolni (ya’ni, Maryamni eslang). Bas, Biz O’z tarafimizdan bo‘lgan ruhni unga pufladik va uni hamda o‘g‘liii barcha olamlar uchun ibrat qildik» (Anbiyo, 91).

«Alloh seni tanlab oldi va pokladi hamda butun olamlarning ayollaridan afzal qildi» (Oli Imron, 42).