Oqilbek ota-onadan rad javobini olgach, uydagi sanoqsiz talab va ta’qiqlardan bezdi. Xohishidan voz kechmadi. Shu mahallada To‘rabek ismli kaptarvoz yigitcha bilan yaqinlashdi. Kaptarxonasini tozaladi, u-bu ishlariga yordam berdi. Uyda onasi «changni artib qo‘y», desa malol kelardi. Bunda kaptarxonani tozalash unga rohat baxsh etardi. To‘rabekning o‘ziga erkin ekanligi esa Oqilbekning xayolini butunlay o‘g‘irlagan edi. O‘smirlar «o‘ziga xon, o‘ziga bek» tengdoshlarini juda hurmat qiladilar. Oqilbek shularning biri edi. To ota-onasi uydan qaytgunicha u To‘rabek bilan birga bo‘lardi. To‘rabekning oilasi nobop edi. Undan tashqari To‘rabek kaptarlarni sevgani uchun emas, olib-sotish uchun boqardi. Ustiga-ustak u ko‘cha zo‘rlariga yaqin edi. Oqilbek ham asta-sekin bu muhitga moslasha boshladi. Ana shunda ota-ona havotirlangan voqea yuz berdi: bolaning o‘qishi pastlashdi, sinfda o‘zini tutishi ham salbiy tomonga o‘zgardi. Ta’bir joiz bo‘lsa, ota-onaning qo‘lidagi kaptar uchdi-ketdi. Endi u qaytib qo‘nadimi, yo‘qmi?
Tasavvur etaylik, Oqilbekning otasi yoki onasi sizdan maslahat so‘rashyapti. Bolani to‘g‘ri yo‘lga qaytarish uchun ular qanday chora ko‘rishlari kerak, nima deysiz? Nazoratni kuchaytirsinlarmi? Bolani ma’lum muddatga «uy qamog‘iga» hukm etsinlarmi? Onasi ishdan bo‘shab, bolasiga qarab o‘tirsinmi?
Oqilbekni «qayta tarbiyalash» odatdagidek, ko‘p sinalgan, ammo durust natija bermagan ota-ona, muallim ishtirokidagi suhbatlardan boshlandi. Tabiiyki, to‘g‘ri yashamoqlikka misol zarur bo‘lganida ular uzoqqa borib o‘tirmay, o‘z yoshliklarini esladilar. Ularning gaplariga qaraganda bolalik, o‘smirlik, yoshliklari shu qadar musaffo ekanki, buni bilsa hatto farishta ham lol qolishi mumkin bo‘lardi. Holbuki, otaning o‘smirligi bilan Oqilning shu kundagi hayoti taqqoslansa, o‘rtada faqat kaptar boqish ishtiyoqi yo‘q edi xalos. Oqilbekni o‘rtaga olgan tarbiyachilar xuddi chilyosin o‘qib dam solguvi azayimxonga o‘xshashardi. Azayimxon o‘qilmish duolarning kor qilayotgani yoki havoga uchayotganidan bexabar bo‘lgani kabi ular ham gaplari ta’sir etayotgani yoki besamar ketayotganini bilmasdilar. Oqilbekning indamay tinglayotganini «sukut - rizolik alomati», deb bilib, suhbatning foyda berishiga ishondilar. Ularning nazarida Oqilbek shu ondan boshlab yana avvalgiday odobli, mo‘mintoyga aylanishi kerak edi.