Bir kuni Alloh nasib etib bir to’yda bo’ldim, bir ayol ma’ruza o’qiyaptilar, hammaning ko’zi ularda, ularning so’zlarida, ular ayollarning o’z turmush o’rtoqlarining oldidagi burchlarini gapirayotgan edilar, ha ular hadislardan misollar keltirib, Qur’ondan suralar aytib ayollarning oiladagi burchlarini so’zlamoqda edilar, lekin ularning gaplari bilmadim kimning qulog’iga jirdi ekan, kimnikiga yoq, balki siz buni hozirgi zamonda ayollar shunaqa bo’lib ketgan, ular islomdan, unga amal qilshdan qochadilar dersiz, balkim, lekin man bu fikrga shu sabab deb o’ylamadim,ma’ruza o’qiyotgan ayolimizaning ilm berish yo’llari, ovoz tonlari boshqacha edi, ularning gapirishlaridan ayollar biz shunday qilishimiz kerak ekan deb chunmadilar chamamda, balki shu ayol hammasiga amal qilarkanu, biz qilmaskanmiz, shuning uchun bizlarga ta’na qilyapti deb tushundilar, chunki bu ayolimiz huddi shunday ovozda gapirar edilar, singlim, opam, opoqi, bilaman siz yaxshisiz, siz eringizga itoatdasiz, bo’lmasa shu paytgacha qanday yashar edingiz, lekin bilasizmi turmushni yanada shirin qilguvchi yo’llari bor, bular mana bular "¦ deya ularni siz yomonsiz, siz eringizga itoat etmaysiz, siz falonsiz, siz pistonsiz, siz mana buni qilishingiz kerak, qimasangiz deya islomdan sovutadigan gaplardan emas, balki boshida ularni quloqlariga yoqadigan gapdan boshlab, keyin ularni shu amal qilmasalar yuz tutajak azoblar haqida aytib,ularni bundan ogoh etsalarmidi deb qoldim. Insonni faqat ilmli bo’lishi yetarli emas, manimcha uni odamlarga yetkaza bilishi ham zarur, uni, islomni insonlar qalbiga bir muhabbat kabi olib kirsa, huddi bir gul kabi eksayu, keyin uni parvarishlay bilsa, ana shunda biz ilsomni asl mohiyatini odamlarga yetkaza bilamiz, avval o’zizmizni tarbiya qilib, keyin o’zgalarga suhbat berish foydaliroq deb bilaman!
