Qo‘shin Uhud tog‘idagi bir daraga kelib tushdi. Rasululloh qo‘shinni Madina tomonga yuzlantirib, tog‘ etagiga joylashtirdilar. Tog‘ yaqinidagi tekislikdan joy olgan mushriklarning o‘ng qanotiga Xolid ibn Valid, chap qanotiga Ikrima ibn Abujahl, piyodalarga esa Safg‘on ibn Umayya boshchilik qilardi. Payg‘ambar alayhis-salom Xolidga Zubayir ibn Avvom qo‘mondonligidagi qo‘shinni, chap qanotdagilar bilan piyodalarga qolgan lashkarlarni qarshi qo‘ydilar. Ellik kamonchiga madinalik Abdulloh ibn Jubayirni bosh qilib, orqa tomonga joylashtirildi a kutilmaganda hujum bo‘lib qolsa, qaytarish, musulmonlar yengsa ham yengilsa ham, o‘rnidan qimirlamaslik buyurildi. Shundan keyin rasululloh nutq so‘zlab, jangchilarni sabotli bo‘lishga chaqirib: "Jabroil dilimga soldiki, kishi rizqi bitmaguncha o‘lmaydi. Rizqinglar tugamagan bo‘lsa, Ollohdan qo‘rqib, uni halol yo‘l bilan topinglar, harom yo‘llarni izlamanglar. Mo‘minlar xuddi inson tanasidagi a’zolarga o‘xshaydi, agar birortasi og‘risa, butun badan halovatini yo‘qotadi", dedilar.

Shundan keyin taomilga binoan yakkama-yakka olishuv boshlandi. Mushriklar safidan bir odam chiqib, muborizaga talabgor chaqirdi. Zubayir oldinga chiqib, uni o‘ldirdi. Mushriklarning bayrog‘i Talha ibn Abu Talhaning qo‘liga o‘tdi. Ali uni o‘ldirgach, bayroqni qarindoshi Usmon oldi. Hamza uni o‘ldirgach, bayroqqa Abu Said ega bo‘ldi. Sa’d ibn Abu Vaqqos uni yoy otib o‘ldirgach, bayroq quladi. Shundan keyin chiqqan to‘rt kishi ham halok bo‘ldi. Mushriklar safidan Abu Bakrning o‘g‘li Abdurahmon muborizaga chiqqanda oldinga intilgan otani rasululloh qaytarib: "Sen bizga keraksan", dedilar.
Mushriklarning suvoriylari uch marta qilgan xujumi kamonchilarning o‘q seliga duch kelib qaytdi. Ikki tomon yuzma-yuz bo‘lib, jang qizigan paytda lashkarning ruhini ko‘tarish uchun mushriklarning ayollari childirmalarni chalib, sho‘x-sho‘x qo‘shiqlar ayta boshlashdi. Buni ko‘rgan rasululloh: "Ey yaratgan egam, senga ishonib xujumga o‘taman, sen uchun g‘azot qilaman. Menga o‘zing kifoyasan, parvardigor, sen ishonchli va suyukli zotsan!" dedilar.

Kutilmaganda rasulullohning amakilari Hamza ibn Abdumuttalib shahid bo‘ldi. U o‘ngu so‘ldan kelgan dushmanni qiyratib ketayotganida Vahshiy ismli qul nayza urib uning qornini yorib tashladi. Buni ko‘rgan musulmonlar yanada shiddat bilan jangga kirishib, dushman sarkardalarini ketma-ket halok qilishdi. Mushriklar orqa oldiga qaramay qocha boshladi, jang maydonida o‘ralashib yurgan ayollar uvvos solib yig‘lashga tushdi. Musulmonlar bo‘shab qolgan jang maydonidagi kiyim-kechak, qurol-yaroglarni yig‘ishga kirishishdi. Tog’ tepasidagi o‘qchilar buni ko‘rishgach, rasulullohning topshirigini unutib, o‘lja olishga yugurishdi, boshlig‘i Abdulloh ibn Jubayirnyng gapiga hech kim quloq solmadi. U bir nechta odami bilan o‘z joyidan jilmay turaverdi. Bu ahvolni ko‘rgan Xolid ibn Valid o‘qchilarga hujum qilib, ularni qirib tashladi. Jang maydonidagi mavqeni qo‘lga kiritgach, o‘lja yig‘ib yurgan musulmonlarni bir chetdan qiyrata boshladi.

Sarosimaga tushib qolgan musulmonlar nima qilarini bilmay o‘ljasini tashlab duch kelgan tomonga qocha boshladi, hatto yanglishib bir-birlariga qilich ham solishdi. Bir mushrik ayol yerda yotgan bayroqni ko‘targan edi, atrofiga darrov askar to‘plandi. Ibn Qim’a degan mushrik men Muhammadni o‘z qo‘lim bilan o‘ldirdim, degan ovoza tarqatdi. Musulmonlar safidagi parokandalik battar kuchaydi. Bir guruh odam payg‘ambar o‘lgan bo‘lsa ham, biz dinni himoya qilib urushishimiz kerak, deyishdi. Mag‘lubiyatdan esankirab qolgan Valid ibn Uqba, Xorija ibn Zayid, Rifoa ibn Mualloh, Usmon ibn Affon orqaga chekinishdi, lekin dabdurustdan Madinaga kirishdan uyalib, uch kungacha shahar atrofida aylanib yurishdi.

Rasululloh omon qolgan musulmonlarni jamlab, kurashni davom ettirdilar. Abu Talha Ansoriy u kishining yonida yurib, himoya qilishga urinardi. Usta mergan Abu Talha g‘animni bexato urar, sadoqni rasulullohga berib, mening jonim sen uchun fido bo‘lsin, deya g‘animlarni u kishining yaqiniga yo‘latmasdi. Rasululloh musulmonlarga: "O’qlaringizni Abu Talhaga beringlar", der edilar. Abu Talha dushman tomonni kuzatib, bo‘ynini cho‘zayotgan rasulullohning etagidan tortib: "Qo‘y, ular tomonga qarama, tag‘in biron daydi o‘q tegab ketmasin. Sen menga ota-onamdan ham azizsan. Qanday bo‘lmasin, joningni asrab qolishim kerak", derdi. Payg‘ambar alayhis-salomni muhofaza qilganlar orasida Sa’id ibn Abuvaqqos, usta merganlardan Sahl ibn Hanif, rasulullohni tanasi bilan pana qilib, o‘q tegsa ham qilt etmay turgan Abu Dujona, tayg‘ambarni himoya qilib shahid bo‘lgan Ziyoda ibn Horis bor edi.

Payg‘ambar alayhis-salom boshlariga tushgan bu qiyinchiliklarga mardona bardosh berdilar. Ubay ibn Xalaf u kishini o‘ldirishga qasd qilib kelayotganini ko‘rganlarida yonidagilarning nayzasini olib, og‘ir yaraladilar. Ubay Uhuddan qaytayotganida o‘sha jarohatdan vafot etdi. U rasulullohning barcha g‘azotlarda o‘z qo‘llari bilan o’ldirgan yagona odam edi. Abu Omir Rohib musulmonlar tushib ketsin degan niyatda katta-kichik o‘ralar kovlab, ustini xas-po‘shlab qo‘ydi. Payg‘ambar alayhis-salom shunday chuqurlardan biriga yiqilib, tizzalari shilindi. Ali bilan Talha ibn Ubaydulloh u kishini tortib olishdi. Tong otib rasulullohning kurak tishlarini sindirgan Utba ibn Abu Vaqqosni Hatib ibn Abu Baltag yugurib borib o‘ldirdi.
Mushrik Abdulloh ibn Shihos Zuhriy rasulullohning yuzini yorib yubordi. Ibn Qim’a shunday qattiq urdiki, sovutning simlari rasulullohning yuzlariga kirib, qonatib yubordi. Yordamga yetib kelgan Abu Ubayda simlarni tishlab sug‘urganda tishlari sinib ketdi. "Payg‘ambarning yuzini qora qonga belagan qavm najot toparmidi" dedilar payg‘ambar alayhis-salom. Oli Imron surasining 128-oyatida parvardigor bu xususda shunday deydi: "Hech bir ishning inon-ixtiyori sening izmingda emas, Olloh yo ularning tavbasini qabul qiladi, yo zolim bo‘lgani uchun azobga giriftor etadi.

Rasululloh o‘ldiga chiqarilganlaridan keyin u kishini birinchilar qatori ko‘rgan Ka’b ibn Molik Ansoriy quvonganidan: "Musulmonlar, xushxabar!" deya qichqirib yubordi. Rasululloh unga jim bo‘lishni amr etib, Sa’d ibn Abu Vaqqos bilan Sa’d ibn Ubodaning hamrohligida safdagi o‘z joylarini egallashga yurdilar. U kishining yonida Abu Bakr, Umar, Ali, Talha, Zubayir, Horiz ibn Sammalar ham bor edi. To‘satdan ularning oldidan Usmon ibn Abdulloh ibn Mug‘iro chiqib: "Muhammad qani? Hozir yo u o‘ladi, yo men o‘laman", deya dag‘dag‘a qildi. Kutilmaganda mushrikning oti munkib, o‘zi chuqurga yumalab tushdi. Horiz ibn Samma vaqtni g‘animat bilib, uni chopib tashladi.

Payg‘ambar alayhis-salom jangovar safda o‘z o‘rinlarini egallaganlaridan keyin Ali suv quyib turdi, Fotima u kishining jarohatlarini yuvib, malham qo‘ydi. Rasululloh katta tosh ustiga chiqib, jang maydonini kuzatmoqchi bo‘ldilar, biroq ko‘p qon yo‘qotganlari uchun xarsangga chiqolmadilar. Talha ibn Ubaydulloh yugurib kelib u kishiga ko‘maklashdi. Rasululloh tog‘ yonbag‘rini egallagan dushmanlarni ko‘rib: "Ular bizdan yuqorida turmasligi kerak, — dedilar va Xudoga munojot qildilar, — Ey yaratgan egam, o‘zing bizga kuch-quvvat ato etgin!" Umar ibn Xattob boshchiligidagi bir guruh musulmonlar jang qilib g‘animlarni tog‘ tepasidan quvib tushirdilar. Payg‘ambar alayhis-salomni qo‘riqlayotganlar juda ko‘p jarohatlanishgani uchun birin-ketin safdan chiqa boshlashdi.

Rasulullohni mo‘l otilgan o‘qlarga o‘zini qalqon qilaverib yetmishdan ortiq jarohat olgan Talha ibn Ubaydullohning bir qo‘li butunlay ishlamay qoldi. Ka’b ibn Molik o‘n etti yeridan yaralandi. Umuman bu jangda musulmonlardan yetmish kishi shahid bo‘ldi; ularning oltitasi muhojirlardan, qolgani ansorlardan edi. Shahidlar orasida muhojirlardan Hamza ibn Abdulmuttalib, Mus’ab ibn Umayir, ansorlardan Hanzala ibn Abu Omir, Amr ibn Jamuh, uning o‘g‘li Xallod ibn Amr va xotinining akasi bor edi. Amrning ayoli shahidlarni tuyaga ortib, Madinada dafn etmoqchi bo‘ldi. Payg‘ambar alayhis-salom shahidlarni Uhuddan olib ketishni ta’qiqladilar. Hind noiloj orqaga qaytib ketdi. Shahidlar orasida Sa’d ibn Robi’ qam bor edi.

Rasululloh izlab topish uchun odam yuborganlarida u uziladigan bo‘lib turgan ekan. Payg‘ambar alayhis-salomdek zot uni eslab izlatganlarini eilgach, benihoya ta’sirlanib ketdi. "Qavmimga aytinglar, rasulullohga bergan ahdida qattiq tursin. Xudoning nomi bilan qasamyod qilamanki, agar va’dasida turishmasa, u dunyoda mening yuzimga qarasholmaydi", dedi. Shahid bo‘lganlar orasida Anas ibn Molikning amakisi Anas ibn Nazir ham bor edi. U payg‘ambar alayhis-salomning o‘ldirilgani haqidagi xabarni eshitgach: "Ey, qavmim, rasulullohdan orqada qolib nima qildik? Birodarlarimiz kabi dushman bilan olishib o‘laylik!" dedi-da mushriklarning safiga o‘zini urdi va bahodirlarcha olishib halok bo‘ldi.