Минг йиллар мобайнида руҳий каÑалликларга ғайритабиий кучларнинг аломати деб қараб келинди ва уларни худонинг ғазаби ёки акÑинча унинг раҳмати натижаÑидир, деб ҳиÑобланди. Ðна шу тушунчаларга қараб, руҳий каÑалликлар билан оғриган беморларга ниÑбатан муноÑабат ҳам турлича бўлган. Одатда, тентак бўлган беморларни худонинг ғазабини қўзғатган деб ҳиÑоблашар, уларга нафрат билан қарашар ва кўпинча ўлдириб юборишар Ñди. ОÑойишта тентаклик деб аталадиган дардга мубтало бўлган кишиларни «Ñ…удонинг Ñевимли бандалари» ҳиÑоблаб, уларга меҳÑ€-шафқат қилишар, Ñнги кийимлар кийдиришлар, бўйинларига гулчамбарлар оÑишар Ñди. «Ð¨Ñƒ нарÑани билмоқ керакки, — деб ёзган Ñди Гиппократ, — бир томондан лаззатланиш, шодлик, кулги, ўйинлар, бошқа томондан ғамгинлик, маъюÑлик, норозилик ва ачиниш миÑда пайдо бўлади. Бу туфайли биз тентак бўламиз, алаҳлаймиз ёки кечаÑи, Ñ‘ бўлмаÑа кундуз кунлари биз ваҳимага, қўрқувга тушамиз». Руҳий каÑалликлар Гиппократнинг фикрича бош миÑнинг каÑалланиши туфайли пайдо бўлади ва бош миÑнинг Ñрим шарлари бир томонининг шикаÑтланиши тананинг қарама-қарши томонида талваÑага тушиш каби бузилишларни пайдо қилишини айтиб ўтган. Шу кунга қадар пÑихиатриÑда қўлланилиб келаётган «Ð¼ÐµÐ»Ð°Ð½Ñ…олиѻ, «Ð¼Ð°Ð½Ð¸Ñ», «Ð¿Ð°Ñ€Ð°Ð½Ð¾Ð¹Ñ» атамалари Гиппократга тааллуқлидир. Бундан ташқари, у 4 типдаги гавда тузилиши ва мижоз (Ñангвиниклар, флегматиклар, холериклар ва меланхоликлар)ларни ҳамда ҳар бир типнинг ўзига хоÑлигига одамга табиат (об-ҳаво, ташқи муҳит) таъÑирининг натижаÑи борлигини кузатди.