Минг йиллар мобайнида руҳий касалликларга ғайритабиий кучларнинг аломати деб қараб келинди ва уларни худонинг ғазаби ёки аксинча унинг раҳмати натижасидир, деб ҳисобланди. Ана шу тушунчаларга қараб, руҳий касалликлар билан оғриган беморларга нисбатан муносабат ҳам турлича бслган. Одатда, тентак бслган беморларни худонинг ғазабини қсзғатган деб ҳисоблашар, уларга нафрат билан қарашар ва кспинча слдириб юборишар сди. Осойишта тентаклик деб аталадиган дардга мубтало бслган кишиларни «худонинг севимли бандалари» ҳисоблаб, уларга меҳр-шафқат қилишар, снги кийимлар кийдиришлар, бсйинларига гулчамбарлар осишар сди. «Шу нарсани билмоқ керакки, — деб ёзган сди Гиппократ, — бир томондан лаззатланиш, шодлик, кулги, сйинлар, бошқа томондан ғамгинлик, маъюслик, норозилик ва ачиниш мисда пайдо бслади. Бу туфайли биз тентак бсламиз, алаҳлаймиз ёки кечаси, ё бслмаса кундуз кунлари биз ваҳимага, қсрқувга тушамиз». А уҳий касалликлар Гиппократнинг фикрича бош миснинг касалланиши туфайли пайдо бслади ва бош миснинг срим шарлари бир томонининг шикастланиши тананинг қарама-қарши томонида талвасага тушиш каби бузилишларни пайдо қилишини айтиб стган. Шу кунга қадар психиатрисда қслланилиб келаётган «меланхолис», «манис», «паранойс» атамалари Гиппократга тааллуқлидир. Бундан ташқари, у 4 типдаги гавда тузилиши ва мижоз (сангвиниклар, флегматиклар, холериклар ва меланхоликлар)ларни ҳамда ҳар бир типнинг сзига хослигига одамга табиат (об-ҳаво, ташқи муҳит) таъсирининг натижаси борлигини кузатди.
