Hozirgi mahallamizning "BOSS"i borlar. Juda savlatli inson. Hamma hayiqib turadi. Shuning uchun qachon hashar bo`lsa shoshib qolamiz
Mahallamiz oddiy. Har kun darslarga kechikib yugurib o`tadigan va uyga charchab qaytganimda sekin, og`ir qadamlar bilan yuradigan yo`lak. Ukamni choyxonasi-bolalar maydonchasi. Yo`l chetida ariq. Bir olam mashinalar va daraxtlar.
Qishloqdagi mahallamizda esa umuman boshqa manzara.
Keng yo`l, ikki cheti ariq. . . tiniq suv oqib turadi. Ariq bo`yida qalin, katta tut daraxtlari va narigi ariq bo`yida teraklar, majnuntollar. . . Ular orqasida mevazorlar bor. Har tong bomdoddan keyin ko`chaga chiqsangiz suv sepilgan, supurilgan bo`lardi. Kechki payt ham mana shunday. Rayhon isi va yer isi kelib turardi. Hamma bir-birini taniydi. Opalarimizni ko`rishga boshqa mahalladan bola kelsa, bizni mahalla bollari ularni kelganiga pushaymon qilib qaytarib yuborishardi.
Esimda yoshlik paytlarim maktabdan qaytib shoshganimcha bir ertak kitob yoki boshqa bir qiziqarli badiiy kitobni qo`ltiqlaganimcha bog`imizga yugurardim. Toza havo va tabiatni shunday to`laligicha his qilardim. Mazza qilib kitob o`qirdim. Bog`imizda hamma mevalar bor edi. Hammasini rahmatlik bobom o`stirganlar. Ular bog`da, o`rik daraxtidagi supada Qur`on o`qiyotgan bo`lar edilar. Ularni kutib turardim, kitob qo`llaridan tushishi bilan savollarga ko`mib tashardim. Erinmasdan, og`rinmasdan barcha savollarimga javob berardilar. Lekin meni sabrim chidamas edi ularni ohirigacha tinglashga. . .
p/s:Anonimni postlarini shu mavzuga kirganimda ikki, uch marta o`qidim-uu lekin tushunmasdan chiqib ketgan edim. Bugun hafsala qilib boshidan e`tibor bilan o`qib chiqdim. Men adashgan ekanman. Uy so`zini "kiyik" so`ziga adashtiribman. Juda bee`tiborman, yoki shoshib o`qiganman. Hozir tushundim. Yaxshi yozilibdi :Da