Kaftlarini artdi. Shlyapasini bosib kiydi. Tevaragiga boqdi. Tomirlarni tutamlab, chinor kundaga chiqdi. Kunda ustidan o‘rmaladi. To‘rt oyoq bo‘lib o‘rmaladi. O’rmaladi-o‘rmaladi — yuzaga chiqib oldi.
O’zini tap etib yerga tashladi. Yelkasidan nafas oldi. Ust-boshini tuzatdi. Galife shimini qoqdi. Boya o‘tirmish qundaga cho‘kdi. Osoyishta tin oldi. .
O’raga qarab o‘tirdi-o‘tirdi... o‘ziga-o‘zi qoyil bo‘ldi:
«Yerni yetti qatiga tushib keldim-a, yerni yetti qatiga-ya? — dedi. — Aql bovar etmas jasorat! Shu jasoratimni kampir bir ko‘rsa edi? Kampir har gapini o‘rolida meni kamsitadi. Sharting ketib-parting qoldi, deydi. U deydi, bu deydi... Mana, men kimman, mana! Tili bo‘lsa, mana shu chinor aytsin!»
Botir firqa yumalab yotmish chinorga qarab xayol surdi. Xayollari bir joylarga ketdi. Xayollari qaerlargadir ketdi...
Xayollar og‘ushida o‘tirdi-o‘tirdi... tag‘in yig‘ladi. Ho‘ngir-ho‘ngir yig‘ladi. U ushbu chinorlarni... o‘z qo‘li bilan ekib edi. U ushbu chinorlarni... o‘zi parvarishlab o‘stirib edi.
