Shunga o‘xshash fikrlar quyilib kelaverib, Matlubaning boshi og‘riqdan zirillay boshladi. So‘ng shu og‘riq bahona bo‘lib, ho‘ngrab yig‘lab yubordi. U erini hibsga olishganda ham, sud hukmi o‘qilganda ham yig‘lamagan edi. To‘g‘ri, yuragi yomon uvishib edi. Ammo do‘st-dushman uning ko‘zlarida nam ko‘rmagan edi. Birov «dushmanlar oldida past ketmadi, yig‘lamagani yaxshi bo‘ldi», desa, boshqalar «buncha bez ekan bu xotin? Hech bo‘lmasa kiprigini tupugi bilan ho‘llasa-chi, endi erini yana ko‘radimi yo‘qmi?» deyishgan edi.
Yuragi faryod chekmasa, ko‘zlariga yosh kelmasa, nima qilsin? Yig‘ining fursati shu kunga belgilangan ekan, astoydil yig‘lash uchun erning qamalishi bahona bo‘lolmas ekan, xotin kishi o‘zining xorlanganini his qilsa, bas ekan. Ayni damda Matluba xorlanish kuyining avj pardaga ko‘tarilganini fahmladi. Daqiqalar o‘tgani sayin u «maktub» ko‘zginang teshilgur Nafisa»ga yo‘llangan-u, u juvonmarg makr ishlatib, xushtorini bu yoqqa jo‘natgan», degan fikriga astoydil ishona boshladi. Bu fikr tez orada mutlaq hokimlik shoh-supasini egallab, qolgan barcha xayollarni quva ketdi.
Yagona fikrga mahkum bo‘lgach, bu zug‘umdan qutulish, qutulishgina emas, qarshi hujumga o‘tib, Qanimini yakson qilish choralarini izlay boshladi. Donishmand ahlining «johilga hilm ila munosabatda bo‘l», degan nasihatlariga erkaklar amal qilarlar-u, biroq o‘ch olish qasdida yonayotgan ayol ikki dunyoda quloq solmas. Bu sohada ayollarning yagona shiori — «makrga makr qilichi bilan hamla qilmoq kerak!»
Alam o‘tida yonayotgan Matluba makr bobida kundoshidan orqada ekanini tan oldi. Birovning erini o‘ziga rom qilgan makkoraga pul undirib olish qiyin ish ekanmi? Matluba «uying kuygur Nafisa» ishlatgan yoki reja qilayotgan xiylalar haqida o‘ylay boshladi.

Qamoqda erining Tengiz ismli o‘g‘riboshiga yo‘liqqanini u bechora qaydan bilsin? Yaxshiki u kundoshining ko‘z ochib ko‘rganini sog‘inib Sibirga otlanayotganini, erini laqillatib ketish uchun bahona axtarayotganini bilmaydi. Bilsami, hozirgi ahvolini tutash desak, gurillab yona boshlashning qanday bo‘lishini tasavvur qilavering. Yaxshiki, Tangri bandalarini ko‘p narsalardan bexabar qilib yaratgan. Aksi bo‘lgandamidi edi, dunyo xotinlarning g‘alvasidan bo‘shamay qolarmidi, vallohi a’lam!
Matluba og‘riq zo‘ridanmi yo qorong‘u xaltako‘chada milt etgan nur topolmay gangib ezilganidanmi, boshini changallab o‘tirdi. Maktabdan qaytgan katta qizi bu ahvoldagi onasini cho‘chitib yubormaslik uchun past ovozda salom berdi. Onasi alik olmagach, yelkasidan quchoqladi. Matluba uni quchib, endi unsiz faryod chekdi. Erining xurmacha qiliqlaridan bezgan damlarida ba’zan «bu dunyoda yashab nima qildim?» degan xayolga ham borardi. Ana shu badbinlik ko‘chasida ivirsib qolganida Xudoning o‘zi yomon yo‘ldan qaytarardi — ko‘ziga bolalari ko‘rinardi. Uch yil muqaddam o‘ngida qilolmagan ishi tushida sodir bo‘ldi — o‘zini yoqdi! Ana shunda bo‘zlayotgan bolalarini ko‘rib, o‘zi ham baqirib yubordi. Bor ovozi bilan baqirgani uchun o‘zining ovozidan qo‘rqib uyg‘onib ketdi. O’shanda to‘ng‘ich qizi ham uyg‘onib, onasini quchoqlab olgan edi. Bu dunyoda uni ushlab turgan zanjir shu farzandlari. Shu topgacha otalik mehrini bermagan «zormanda er» kasriga endi bular ham azob chekishlari kerakmi?
Qizini quchoqlab o‘tirgan Matluba shuni o‘ylab, yuragi ezilib «bundan ko‘ra otib tashlashganlari ming marta yaxshi edi», deb o‘yladi. Qizi esa, onasi ma’yuslanib qolganida «adamlarni o‘ylab siqilyaptilar» deb o‘ylab, xafalik sababini sira so‘ramasdi. O’n oltiga yetib qolgan qizi Matlubaning baxtiga g‘oyat aqlli edi. U hatto ko‘chada otasi haqida mish-mishlarni eshitganida ham dardini ichiga yutardi-yu, onasiga bildirmasdi. Ko‘rpa-to‘shaklar nima sababdan yoqilganiga fahmi yetgani uchun ham bu xonadonda yashash onasi uchun g‘oyat azobli ekanini bilardi. Bilgani uchun ham onasiga suyanchiq bo‘lishga intilardi. Lekin onasiga qanday suyanchiq bo‘la olishiga bolalarcha aqli yetmasdi. Hozir ham onasini quchgan holda nimadir deb uni yupatgisi keldi. Ammo o‘sha «nimadir»ni topolmasdi, aytolmasdi.

Qizining shu tarzda quchoqlashi ham Matluba uchun zo‘r dalda edi. U chuqur nafas olib, xo‘rsiniqni nari haydadi. Qizining peshonasidan o‘pdi-da:
— Nasiba, jon qizim, Zilolani boqchadan vaqtliroq olib kela qol. Maydonga qarab o‘t: Shohruh to‘p tepgani chiqib ketuvdi. Hammayog‘ini rasvo qilmasin, Farruh qani, nima uchun birgalashib kelmadilaring?— dedi.
— Farruh o‘rtog‘idan kitob olishi kerak ekan, hozir keladi.
Nasiba shunday deb onasi buyurgan vazifani bajarish uchun chiqdi. Qizi chiqishi bilan Matluba avvalgi holatiga qaytdi. Oradan besh-olti daqiqa o‘tmay, o‘g‘li eshikdan asta mo‘raladi. Kitob-daftarini qo‘yib, ko‘chani mo‘ljallaganida Matluba uni chaqirib, «Vali akangni chaqirib kel», deb buyurdi.
Valijon — besh uy narida turuvchi yigit. Bilganlar uni «Tursunalining mulozimi», deydi, bilmaganlar esa «direktorning shopuri» deyishadi. Kim nima desa desin, ammo Valijon xojasiga bag‘oyat sodiq edi. Tursunaliga qo‘shib uch kun qamab qo‘yishganda ham xojasining sirlarini ochmadi. Suddan keyin esa xotini bilan birgalikda chiqib, Matluba yangasiga dalda bergan, «nima xizmat bo‘lsa, tortinmay aytavering. Akam qaytgunlaricha sizga ukaman», degan edi.
Matlubaning unga buyuradigan xizmati yo‘q edi. Shu bois ko‘chada ro‘para kelganida salomlashardi-yu, ortiqcha gap aytmas edi. Shu sababli yangasining yo‘qlovi Valijonni shoshirib qo‘ydi. Tomorqadagi ishini yig‘ishtirib, qo‘l-betini chala-yarim yuvgach, xojasining uyiga shoshildi. Ichkari kirib hol-ahvol so‘rashga ulgurmay, yangasidan kutilmagan savolni eshitib dovdirab qoldi.

— Akang boyliklarini qaerga yashirgan?
Bunday savolni tergovchi qayta-qayta so‘ragan, har safar «bilmayman» degan javobni eshitavergach, axiyri tutaqib, rosa do‘pposlagan edi. Endi esa, yangasi xuddi o‘sha tergovchiga o‘xshab so‘rayapti. Yolg‘on po‘pisa qilyaptimikin desa, ohangi ancha jiddiy.
— Siz bilmasangiz... men bilmayman, opa.
— Sen go‘rni ham bilasan, ayt.
— Axir opa, men oddiy bir shopur bo‘lsam...
— Sen shopur emas, qo‘shmachisan! Akangga qo‘shib seni ham qo‘shmazor qilish kerak edi.
— Unaqa demang, opa, bolalarim bor.
— Senda bor bola, boshqalarda yo‘qmi? Ma, o‘qi! Ammo birovga g‘ing deya ko‘rma.
Matluba shunday deb xatni uzatdi. Valijon o‘qib chiqqach, «men nima qilay?!» degan savol nazari bilan qaradi.
— Men har oyda pulni qaerdan olaman? Sen qo‘shmachi hamma baloni bilasan. Akang topganining yuzdan birini uyga olib kelardi. Qolgani qaerda? Yo topasan, yo bolalaringni garovga qo‘ydiraman. Qamoqdan bitta kallakesar kelgan. Unga seni ro‘para qilamanu holingni ko‘rib turaveraman.
— Xudo xayringizni bersin, jon opa! Unday qilmang, opajon! Menda nima gunoh? To‘g‘ri, maishatlarini bilardim. Ammo pulga ko‘zim tushmagan sira. Aldayotgan bo‘lsam — Xudo ursin! — Valijon shunday deb yig‘lamsiray boshladi.
— Piqillama, erkak ham yig‘laydimi? Menga anavi buzuqning qaerdaligini ayt hozir.
— Qaysi... buzuq?
— O’zingni go‘likka solma! Juvonmarg Nafisani aytyapman!
U shaharda yashaydi-da.

— Shahardaligini bilaman. Qaysi ko‘chada, qaysi uyda? Tirik bo‘lsa uyini ayt, o‘lgan bo‘lsa go‘rini ayt.
— Ko‘chasining nomini bilmayman, opa. Metroning oxiriga yetgandan keyin ozgina yurilsa mehmonxona keladi. Keyin o‘ngga. To‘rt qavatli imorat.
— Meni boshlab borasan o‘sha ishratxonaga.
— Xo‘p, opajon, ertaga, ishdan so‘rab kelaman.
— Hozir jo‘naymiz.
— Ie, axir...
— Senga «hozir jo‘naymiz», dedim. Bor, chorak soatda tayyor bo‘lib chiq.
Valijonni chaqirtirishidan asl maqsadi ham shu edi. «Akangning boyligi qaerda?» deb so‘roqqa tutishi yigitni egib olish uchungina edi. Shunday qilmasa, u yo Nafisaning turar joyini yashirardi, yo olib borib ko‘rsatishni paysalga solardi. Yoki «akasining sevimli yosh xotinini» ogohlantirib qo‘yishi ham mumkin edi. Shularni nazarda tutib, Matluba u bilan o‘ziga xos bo‘lmagan dag‘al ohangda gaplashdi. Yangasidan bunday muomalani kutmagan Valijon chindan ham qo‘rqdi. Ayniqsa, «bolalaringni garovga qo‘ydiraman», degan gapiga ishonib, esi teskari bo‘lib ketay dedi. Yig‘isi ham yolg‘on emas, rost edi. Bir tomonda qama-qama avjiga chiqqan, yana bir tomonda mashina o‘g‘irlash tish kavagini kavlashday oson bo‘lib qolgan, odamlar esa, to‘ppa-to‘satdan yo‘qolayotgan zamonda oddiy po‘pisa ham haqiqat ko‘rinishini oladi. U xojasining ba’zi sirlarini biladi. Biroq pul bor-yo‘qligi, yashirilgan-yashirilmaganidan bexabar edi. Bilganida hozirgi po‘pisadan so‘ng shart aytvorardi. To‘g‘ri, u kaltafahm emas, xojasining ayrim harakatlaridan bir narsani sezganday bo‘lardi. Ayniqsa, qama-qamalar dovuli boshlangan, biroq, ularning viloyatlariga yetmay turiboq, xojasi g‘imirlab qolgan edi. Uch-to‘rt marta zargarlik do‘konlariga kirib chiqqanida «o‘ynashlarga sovg‘a-salom olyaptilar, akaginam», deb o‘ylagan edi. Idorada o‘tirgan «akaginasi»ning qo‘llariga kishan solib olib chiqishgandan so‘ng sovg‘a-salom olinmagani, qog‘oz pullar tillaga aylantirilganini anglab yetdi.

KUNDOSHLAR

Dunyo ham ajoyibotlarga boy. «Yaxshi buzoq ikki onani emadi», deganlaridek, ayrim mamlakatlarning bir emas, ikkita rahbari bo‘ladi. Birini «qonuniy prezident», deydilar. Halolmi, g‘irrom yo‘l bilan-mi — harholda saylanadi. Bu rahbarni yoqtirmaganlar o‘zlarini «muxolifot», deb e’lon qiladilaru bironta xorij yurtga borib, o‘zlariga yoqqan odamni «muvaqqat taxtga» o‘tqazadilar. Bu endi «norasmiy prezident» bo‘ladi. Bu holat kichikroq doiraga keltirilsa, ya’ni oila deb atalmish o‘ziga xos «mamlakat»ga qiyoslansa, kundoshlarni eslatadi. Shunga ko‘ra, Matluba «qonuniy prezident» deyilsa, Nafisani «norasmiy boshliq» deb atash mumkin bo‘lar? Ba’zan xolis bir kuch ularni murosaga keltirishga urinadi. O’rtada taxt masalasi turganda ularning murosaga kelmoqlari it ila mushukning ittifoqini eslatadi, xalos.
Matluba bilan Nafisa orasida taxt muammosi yo‘q. Biroq, orada taxtdan ham muhimroq masala, talashsa arzigulik narsa bor. Odamga nisbatan «narsa» so‘zini ishlatish noo‘rin, lekin ikki ayol — biri «qonuniy», ikkinchisi «norasmiy» xotin bir erkakni xuddi «narsa» kabi talashadilar. Agar xolis bir kuch — jallod o‘rtaga chiqib, «unga ham bo‘lmasin, senga ham bo‘lmasin, kallasini uzib tashlay qolay», desa ikkala xotinning bu taklifga ko‘nishi tayin. Er o‘lsa-o‘lib ketaversin, birovi egalik qilib olmasa, bas. Er birovning to‘shagidan ko‘ra lahadda yotsa ming karra a’lo! «Mayli, shu erim kundoshimga bo‘la qolsin», deydigan xotin topilgudek bo‘lsa, dunyodagi qahramon ayollardan biri bo‘ladi. Shoirlar unga bag‘ishlab qasidalar yozadilar. Bunaqa xotin shoir zotiga ham yoqadi-da...
Matluba «xolis kuch» — Valijon hamrohligida kundoshi bilan ittifoq tuzish uchun emas, yuzma-yuz «jang»ga kirish uchun borar edi. Viloyat markaziga yetganlarida boshkentga boruvchi so‘nggi avtobus ham jo‘nab ketgan ekan. Ortga qaytishni ma’qul ko‘rmay, chiqim sal ko‘proq bo‘lsa ham, yo‘lovchi mashinaga o‘tirdilar. Yo‘l-yo‘lakay churq etmasdan ketdilar. Ikkovi ham gaplashadigan ahvolda emas edi. Matlubaning xayoli bo‘lajak «olishuv» rejalari bilan band edi. Valijon esa kutilmagan bu ofatdan qutulish choralarini izlardi.

Nafisaning uyiga yetib borishganda shahar qorong‘ulik chodirida orom olishga hozir edi. To‘rt qavatli bino yaqinida to‘xtagan Valijon:
— Uxlab qolishmaganmikin? — deb Matlubaga yuzlandi.
— Uxlasa uxlar, o‘lib qolishmagandir? — dedi Matluba zarda bilan.
Valijon «gapim yoqmadi shekilli», deb o‘yladi. Aslida esa, Matluba bo‘lajak uchrashuvni o‘ylab, asabiylashib turgan edi. Valijon bu savoli bilan qizib, cho‘qqa aylangan temir ustiga suv sachratgandek bo‘ldi.
Eshikni Nafisaning eri Samandar ochdi. Matlubani ko‘rib, avvaliga ajablandi. Bir necha soniyalik taradduddan so‘ng esa, orziqib kutgan mehmoniga yetishgan baxtiyor mezbon qiyofasiga kirib, jilmaydi.
— O, Matlubaxonim! Salomlar, salomlarim bo‘lsin! Qarang, niyatning xolisligini, bugun o‘ylab turuvdim. Aslida bizlar odam emas, bemehr dinozavrlarmiz. Sizni bi-ir yo‘qlab qo‘yishga arzimadik. Lekin siz hamisha biz bilan birgasiz.
Matluba qoshu-kipriklarigacha malla bo‘lgan Samandarning gaplariga e’tibor bermay, beliga bog‘lab olgan guldor peshbandga ajablanib qarab oldi. Samandar bu qarashning ma’nosini anglab, xijolatlik bilan izoh berdi:
— Oshxonada... ozgina xizmat bor ekan.
— Xotiningiz... yo‘qmi uyda? — dedi Matluba, ichkariga o‘g‘rincha nazar tashlab.
— Bor. Uyda... Ie, nega ostonada turibsizlar? Qani, Matlubaxonim, ichkariga marhamat, — Samandar shunday degach orqasiga chekinib, yo‘l bo‘shatdi-da, boshini burib, xotinini chaqirdi:
— Nafis, jonim, bu yoqqa qarang. Aziz mehmonlar kelishdi.
Matluba dahlizga o‘tib, poyafzalini yechishga shoshilmadi. Dovdiragan Valijon esa, kirishni ham, orqasiga qaytib ketishni ham bilmay ostona ortida turaverdi. U vazifasini ado etib bo‘lgan edi. Ammo «bolalarini garovga qo‘yishga» qodir bu xotindan ijozatsiz keta olmasdi.

Erining hayajonli ovozini eshitgan Nafisa hayallamadi. Ichkari xonaga olib kiruvchi eshikni ochdi-yu, dahlizda turgan kundoshini ko‘rib toshdek qotdi. Ular uydagi o‘sha sharmandali to‘qnashuvdan so‘ng yuzma-yuz uchrashishmagan edi. Nafisa o‘ynashi qamalganidan so‘ng kundoshi bilan bu holda, o‘z uyida uchrashishi mumkinligini o‘ylab ham ko‘rmagan edi. «Nimaga keldi ekan, bu xotin», degan savolga javob izlab, ostonada shumshayib turgan Valijonga qarab oldi. Valijon bu qarashning ma’nosini uqib «Xudo ursin, bilmayman», deganday yelka qisdi.
Matluba ularning bu ishoralarini sezib, kundoshidan ko‘z uzmagan holda:
— Vali, sen ketaver, — dedi.
Bu ijozat Valijonning yuziga urilgan tarsakiday bo‘ldi. Oh, shu paytda xojasining qadri o‘tdi-ya! Xojasi bunaqa paytda hotamtoy bo‘lib, ichkariga olib kirardi, qornini to‘yg‘izardi-da, «falon paytgacha bo‘shsan», derdi. Ana shunda Valijon ham ayshini surib olardi. Xo‘jayinning o‘ynashiday bo‘lmasa-da, unda ham o‘ziga yarashuqli erkalaguvchilari bor edi... E, u dorulamon zamonlar beqaror shamoldayin o‘tdi-yu ketdi. Endi xo‘jayin qamoqda, u esa, ostonada egasiz qolgan itday shumshayib turibdi.
«Ketaver», deydi. «Bu begona shaharda qorong‘uda qayga ham boradi», deymaydi» Valijon shu alamli fikr bilan burilganda «norasmiy yangasi» joniga aro kirdi:
— Valijon aka, kiring, ovqat tayyor-a...
— Vali, boraver, bolalaring kutib qoldi.
Avvalgisi taklif edi, bunisi esa buyruq. Buyruqdan esa qo‘rqqulik. Valijon turgan yerida «norasmiy yangasi»ga yengil ta’zim qildi-da, orqasiga o‘girildi.
— Valijon aka, kiring...

Kirish u yoqda tursin, endi to‘xtasa, orqasiga o‘girilsa, baloga qolishi tayin, shu sababli taklifni eshitmaganday zinapoya tomon shoshildi.
Samandar bularning kundosh ekanini bilsa-da, dardini ichiga yutib, o‘zini go‘yo hech nimadan xabari yo‘q odamday ko‘rsatishga intilardi. Oshnasining marhamat qilib, o‘z o‘ynashiga uylantirib qo‘yganini to‘ydan keyin fahmlagan, o‘shanda Nafisani tashlab ketay ham degan, ammo «Endi menga kim ham tegardi», deb taqdirga tan bergan edi. Ayniqsa, bu uyning in’om etilishi uning ko‘p muammolarini hal etgan edi. U ilmiy safarlarda ko‘p bo‘lardi. Ba’zan ikki-uch haftalab qolib ketardi. Uyda yo‘qligida oshnasining ser-qatnov bo‘lishini sezib bir qaynardi-yu, so‘ng sovurdi.
Hozir Matlubaning tashrifi zamirida noxushlik yotganini sezdi. Kundoshlarning bir-birlariga tikilib qolishganini vulqon arafasidagi sukunat deb bilib, portlash yuz bermasidan o‘zini chetga olishni ma’qul ko‘rdi. Qaysi erkak ikki xotinning (ayniqsa kundoshlarning) orasiga tushib, baraka topibdi-ki, Samandar topsin? Bir kuni yuragi siqilib ketgan Nafisa «Siz ilmdan boshqa narsani ham bilasizmi?» deb zorlanganida Samandar «Men hayotni ham bilaman», deb javob qaytargan edi. Mana ayni damda o‘zi bilgan hayot qoidasiga amal qilib, suzishmoqqa shaylanayotgan ikki kundoshdan nari bo‘lishni istadi:
— Ha, Nafis, siz mehmonga qarang, men ishlarimni tugata qolay, — deb oshxonaga kirdi.
Shu onda Nafisaning ortida otasi ko‘rindi. Mana shunisi Matluba uchun kutilmagan, ayni choqda noxush hol bo‘ldi. Asli ismi Toshbolta bo‘lgan bu odam sovxoz direktoriga oshpazlik qilgani uchun ko‘pchilik uni «Oshbolta» der edi. Matluba esa «fohishaxona iti» deb undan nafratlanardi. Ayniqsa, qizining nomusini ham xojasiga in’om etgach, Matluba u bilan salomlashmay ham qo‘ygan edi.
— Ha, kim kelibdi? — dedi Toshbolta mensimagan bir ohang bilan. So‘ng esa piching qildi: — Ie, aziz mehmonmi? Ha, keling, kelin poshsha?
Uning «ha, keling...» degani zamirida «Nega kelding, ket!» degan ma’noni o‘qib, Matluba ichida «Turqing qursin sening!» deb qarg‘adi.

— Ha, gapir, ish-pish bilan keldingmi yo eringni qidirib keldingmi? Ering yo‘q bu yerda. U hov... Sibirda ayshini surib yurgandir.
— Dada! — Nafisa shunday deb otasiga o‘girildi.
— Nima «dada!» — deb o‘shqirdi Toshbolta. — Nima bor unga bu uyda? Gaplashib o‘zingni pastga urma. Uyga ham qo‘yma. Bu uy eridan qolgan matoh emas.
Matluba bu uy ostonasini bosib o‘tishi bilan «hujum»ga tashlanishni reja qilib, aytadigan gaplarini yo‘l-yo‘lakay pishitib olgan edi. Matlubaning xom xayoli bo‘yicha eshikni «itdan tarqagan Nafisa» ochardiyu uni ko‘rib qo‘rqib ketardi, orqasiga tisarilib, titray boshlardi... Ana shunda Matluba hujumga o‘tardi. Yulmas edi-yu, ammo undan battar qilardi... o‘ylaganlari amalga oshmadi. Ustiga ustak «fohishaxona iti» vovullab turibdi.
— Erimning... — Matluba «erimning» degan so‘zga urg‘u bermoqchi edi, ammo ovozi titrab chiqib so‘zini yamlab yubordi. Ovozi titragani uchun o‘zidan o‘zi nafratlandi. «Bu maxluqlar oldida past ketishim mutlaqo mumkinmas», deb o‘ziga dalda berdi. bir necha nafas sukut qilib, so‘ng gapini qaytadan boshladi: — Erimning Sibirda ekanliklarini yaxshi bilaman. Lekin bu yerga itlarini bog‘lab ketganlarini bilmapman.
— Nima deding, voy enag‘ar!
— Dada! — Nafisa otasining ko‘kragidan yengil itardi, — Dada, ichkari kiring, aralashmang.
— Sen!.. — Toshbolta unga ham ikki og‘iz «shirin» gaplaridan aytmoqchi edi, qizining ko‘zlariga ko‘zi tushib, shashtidan qaytdi.
— Bu safar siz «xo‘p» deng...
— Yaxshi, omma, gapni kalta qil. Sen uning erini bilmaysan, tanimaysan... Hech qanaqa qog‘oziga qo‘l qo‘yma, — shunday deb iziga qaytgach, Nafisa eshikni yopdi.