Mirkomilboy o‘n yettinchi yilning bahorida, Xauston niqobini yechib, asl qiyofasiga kirgandan beri bir narsani ko‘p o‘ylaydi: bu odam «avag‘amning avag‘asi, umurtqamning sho‘rvasi»dan battar bo‘laturib, Turkiston taqdiri uchun buncha qayg‘urmasa? Ikki yil avval xuddi shu uyda Xauston bu savolni o‘rtaga qo‘yib, o‘zi javob qilgan edi. Mirkomilboy uning so‘zlarini yaxshi eslaydi: «Biz yurtimizni Buyuk Britaniya deb ataymiz. E’tibor qiling: Bu-yuk Britaniya! Siz Buyuk Turkiston sultonligi bunyod etmoqchi ekansiz, nechun biz ko‘mak bermaylik? Niyatimiz beg‘araz, ishonavering. Shubhalanishingiz o‘rinli, bir davlat ikkinchisiga bemaqsad yordam bermaydi. Turkiston, mening nazarimda, mana shu dasturxonday to‘kin. Maqsadimiz kamtarona — iltifot etgan choqlaringizda shu dasturxondagi ne’matlardan bahramand bo‘lish. Biroq biz dasturxoningizga quruq kelmaymiz: pilla olamiz — shoyi beramiz, paxta olamiz — gazlama beramiz, mashinalar beramiz. Mana, janobi Mirkomilboy hoji korxonasiga bizning mashinalardan o‘rnatsa, o‘n hissa kuchayadi. Bu yaxshimi yo yomonmi?» Ha, Xauston shunday deb ishontirmoqchi bo‘lgan edi. Tan olish kerak, ishonishgan ham edi. Keyinroq loyqa suv tinib, ariq tubidagi haqiqat ko‘rindi. Savolga javob juda oddiy edi: Turkistonni Rossiya qo‘lidan tortib olib, Angliyaga tobe qilish. Mirkomilboyning buni anglab yetishi uchun ko‘p fursat talab etilmadi. U buni anglab yetgani bilan sir boy bermadi, arqonni uzun tashladi. Boy boshqa narsaga hayron: «Turkiston qo‘ymidiki kim yetaklasa ketaveradigan. Tobe bo‘luvimizga nima uchun qattiq ishonishadi bular?» Mirkomilboy hozir ham shu savol atrofida aylanib, Xaustonning asl maqsadini tushunmoq istardi. Angliyaga, o‘g‘illari huzuriga olib borishga va’da qilishi — qarmoq uchidagi chuvalchangdek gap, Mirkomilboy nodon baliq emaski, bu qarmoqqa ilina qolsa. Afg‘onistonga borish, amir bilan yuzma-yuz bo‘lish Turkistonga nima naf beradi? Hoji shuni anglab yetishi kerak. U hozir ming o‘ylagani bilan bari bir aniq maqsadning ildiziga yetib borolmaydi. Chunki Afg‘onistondagi voqealardan u to‘liq boxabar emas. Amirning o‘z chodirida o‘ldirilganini, o‘rniga uchinchi o‘g‘il taxtga o‘tirganini biladi xolos. Angliya bilan urush boshlanib ketgani, bu urushda afg‘onlarni yengish qiyinlashib borayotgani, Hindistondagi g‘alayonlar inglizlarni ancha shoshirib qo‘yganidan bexabar.