Sen yo’q eding yo Rasululloh s.a.v.! Hazrati Odamning a.s. vujudida eding. Avval Jannatni, so’ng esa yer yuzini sharaflantirding. Odam sening nuring tufayli avf etildi, Arofat bu avfga shohiddir! Sen yo’q eding! Nuhning a.s. kemasida eding. To’lqinlar yer yuzini bo’g’ar ekan, tuproqning bag’ridagi suv osmon bilan uchrashar ekan, va bu Ilohiy azob deyilar ekan, Alloh ming bir sabab ila ruhingni asradi. To’fon nuringa salom aytdi odob bilan. Sen yo’q eding! Xazrati Ismoilning a.s. peshonasida eding. Kimsasiz cho’llarda Ibrohim a.s. duosi yuksaldi: "œRobbim", dedi "œUlarga o’zlarining ichlaridan sening oyatlaringni o’qiydigan, kitob va hikmatni o’rgatadigan, ularni poklaydigan bir elchi yubor". Omin dedi o’n sakkizming olam, sening nuring bilan yog’du sochgan qo’llarini osmonga ko’tarib omin dedi Ismoil a.s., Xiro, Nur tog’i ham omin deb oyoqqa turdi, Madinada Uhud tog’idan omin sadosi yangradi. Sen yo’q eding yo Nabiyalloh s.a.v.! Hazrati Iso a.s. seni Ahmad deb yo’qladi, ikki olam sarvari deya yuzlandi senga. "œMen sizlar bilan ko’p gaplashmayman", dedi havoriylarga: "œChunki bu olamning raisi kelyapti. Kuting Ahmad kelyapti, olamlarga rahmat kelyapti!". Havoriylarni yuzini silagan, o’liklarni tiriltirgan bir nafas bo’lding ammo, sen yo’q eding! Sen yo’q eding! Hazrati Abdullohning peshonasida eding! Boshi egik, hafa bo’lib yurar edi u... Bu hayro ko’klardan seni so’rar, varaqa seni qidirardi samodan, onalar qiz farzandlarini yig’lab yasantirar edilar, yig’lab... yig’lab:"Qizim bobongnikiga borib kelasan" der edilar. Sen yo’q eding yo Habiballoh s.a.v.! Aslida qabrga tirik ko’milish edi boboga borish. Chorasiz qolgan volidayi muhtarama jigarbandini o’limga kuzatishdan boshqa iloji yo’q edi. Eng so’ngi qiz chohga uloqtirilar ekan, onasining suratida bir farishta ko’rindi unga va tabassum etib Xiro tog’ini ko’rsatdi, farishtalar Xironi yasantirar edilar, Nur tog’i sohibiga tayyorlanar edi, sayyidiga hozirlanar edi Makka, Koinot sarvari uchun bezanar edi, Koinot hazrati Ominaga r.anho ilhaq edi, tuproq Robbisiga yolvorardi, mazlumlar ko’zlarini samoga tikkan ko’yi: "Kel...", deya yig’lar edi. Sening kelishing kutilar edi yo Rasululloh s.a.v.! Bir tushishing bor edi yer yuziga, oldingda Jabroil, orqangda malaklar, yetimlarga eng huzurli kecha bo’ldi u kecha, nochorlar onalarini to’yib, to’yib quchoqladilar, so’ng sahar vaqtini bir sukunat qopladi, borliq narsa jim-jit bo’lgan edi "œQani", der edi yulduzlar, "œQani der edi oy, koinot bir ism eshitmoq istaydi. Ominaning r.anho uyidan bir ovoz yuksaldi: "œMuhammad s.a.v." zulmat o’z o’rnini nurga bo’shatib berdi, "œMuhammad s.a.v." farishtalar uning nurli qo’llaridan o’pdi, "œMuhammad s.a.v." seni yaratgan Allohga qurbonmiz ey durru yakto, senga bu ismni bergan Rohmanga qurbonmiz.
