Бир неча кун ўтгандан сўнг амирул мўъмининнинг хузурига Химс ахлинииг ишончли кишилари вакил булиб келишди. Хазрати Умар нафака белгилаш учун-у ердаги факирларнинг номларини ёзиб беришни амр килди. Рўйхат кўлига теккач, ўкий бошлади: «Фалончи, фалончи, Сайид ибн
Омир...»
Шу ерда тўхтаб; сўради: «Сайид ибн Омир деганингиз ким?»
Вакиллар «амиримиз», деб жавоб беришди.
— Амирингиз факирми?
- Ха, хатто ўчогада сурункасига бир неча кун олов ёкилмайди.
Хазрати Умар буни эшитиб, кўнгли бузилиб йиглади, хатто соколлари хўл бўлиб кетди. Сўнг минг динорни бир хамёнга тугаб, вакилларга берди ва:
— Амирингизга менинг номимдан салом айтинг. Амирул мўьминин буни сизга бериб юборди, барча хожатларингизни равон килиб оларкансиз, денглар, — дея каттик тайинлади.
Вакиллар юртларнга кайтгач, хамённи Сайидга топширдилар. У эса динорларга кўзи тушиши билан хамённи иргитиб юборди ва: «Инна лиллахи ва инна илайхи рожеун» («Биз Аллохнинг бандаларимиз ва, албатга, у зотнинг хузурига кайтиб боражакмиз». Мусибатгаа йўликканда ўкиладиган дуо). деб кўйди. Буни эшиган хотини ранги ўчганча, уйидан чика солиб:
- Кандай мусибат юз берди, эй Сайид? Амирул мўъминин вафои килдиларми? — деб сўради.
— Йўк, бундан хам ёмонрок кулфат, - жавоб берди эри.
- Мусулмонлар биронта жангда маглуб бўлдиларми?
- Йўк, бундан хам каттарок мусибат рўй берди.
- Бундан катта мусибат бўлиши мумкинми? Нима экан у?
- Охиратимни барбод килиш учун хаётимга дунё ўрмалаб кирди, Уйимга фитна оралади.
- У холда кутулинг ундан.
Аёл динор вокеасидан бехабар эди.
- Бу ишда менга ёрдам берасанми? — деб сўради Сайид. Тасдик жавобини олгач, динорларни бир неча хамёнга бўлиб, мусулмонлар орасидаги факирларга улашиб берди.