Uqba ibn Omir raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Darhaqiqat, bir kuni  Rasululloh sallallohu alayhi va sallam (masjidga) chiqdilar-da, (bundan yetti yoki sakkiz yil avval) Uhud g‘azotida shahid bo‘lganlarga bag‘ishlab mayyitga (o‘likka) o‘qiydirgan namozlarini o‘qidilar (ya’ni, odatda mayyitga o‘qiladirgan namoz o‘qib, ularning ruhlariga duoi fotiha qildilar). So‘ng, minbarga chiqib bunday dedilar: "Darhaqiqat, men (Havzi  Kavsarim bo‘yiga) sizlardan ilgari (borgay)man,  men sizlar(ning amallaringizning)  shohidiman. Darhaqiqat,  Olloh taolo haqi,   men  hozir Havzi   (Kavsarim)ni ko‘rib turibman. Darhaqiqat, Yer xazinalari kalitlari menga topshirildi (ya’ni, mendan keyin ummatimga Yer boyliklari ochib beriladi). Olloh taolo haqi, men sizlar o‘zimdan keyin mushrik bo‘lib ketasizlar, deb xavotirlanmayman, balki boylik borasida o‘zaro raqobatlashasizlar, deb cho‘chiyman».

Urva ibn Usoma raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam bir qal’a (yoki minora) tepasiga chiqdilar-da: «Men ko‘rayotgan narsani ko‘ryapsizlarmi? Darhaqiqat, men uylaringiz atroflarida fitnalar chiqib, (butun) mamlakatga tarqalishini ko‘rib turibman», - dedilar».

Ummu Habiba binti Abu Sufyon raziyallohu anho rivoyat qiladilar: «Darhaqiqat, Rasululloh sallallohu alayhi va sallam qo‘rqinch birla (xotinlari) Zaynabning huzurlariga kirib keldilar-da: «Lo iloha illallohu! Yaqinlashib qolgan yomonliqdan arablarning (ya’ni, musulmonlarning) holi voy bo‘lgay! Bugun Ya’juj va Ma’juj oldidagi to‘siq mana shuncha ochildi» — deb ikki barmoqlarini halqa qilib ko‘rsatdilar. Shunda Zaynab: «Yo Rasulallah, oramizda solih kishilar bo‘la turib halok bo‘lamizmi?» — dedilar. Ul zot: «Ha, agar yomonlik ko‘payib ketsa» — deb aytdilar».

Abu Sa’id al-Xudriy raziyaplohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam: «Yaqin kelajaqda qo‘ylar musulmonning eng yaxshi moli bo‘lib qolib, u o‘z dinini fitnalardan olib qochish maqsadida ularni tog‘lar tepasiga va yomg‘ir yog‘adirgan yerlarga (ya’ni, vodiy-u cho‘llarga) haydab ketadi», — dedilar».

Abu Hurayra raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam bunday deb marhamat qildilar: «(Kelgusida) shunday fitnalar sodir bo‘ladiki, ulardan o‘zini olib qochguvchi kishi ularni chetda turib kuzatguvchi kishidan, ularni chetda turib kuzatguvchi kishi yurguvchi (ya’ni, o‘z ishi birlan ketayotib, beixtiyor fitnaga aralashib qolguvchi) kishidan va yurguvchi kishi ersa yugurguvchi (ya’ni, yugurishi sababli fitnani alangalantirib yuborguvchi) kishidan yaxshiroqdur. Kim fitnaga qarshi tursa, fitna ham unga qarshilik qilur va kim fitnadan o‘zini olib qochsa, fitna ham undan yiroq bo‘lur. Kim (fitnaning yomonligidan) panoh topsa, (o‘shal yerga) qochsin!».

Abu Hurayra raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam: «(Hozir mavjud) ummatimning halokati Quraysh yoshlari qo‘lidadir», — dedilar».

Huzayfa raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallamdan odamlar yaxshilik xususida so‘rashar, men ersam, boshimga tushmog‘idan xavotir olganimdan, yomonlik haqida so‘rar erdim. Shunda men: «Yo Rasulalloh, biz johiliyat davrida ham yashadik, u ersa yomonlik (ya’ni, fitnalar davri) erdi. Keyin, Olloh taolo bizga bu yaxshilikni (ya’ni, Islomni) ato etdi. Aytingizchi, ana shu yaxshiliqdan so‘ng yomonlik bulgaymi?» — dedim. Ul zot: «Ha», — dedilar. Men: «O’shal yomonlikdan so‘ng yana yaxshilik bo‘lgaymi?» — dedim. Ul zot: «Ha, lekin tutun (loyqa, iflos) aralash bo‘lgay»,— dedilar. Men: «Undagi tutun (loyqa, iflos) nima?» — dedim. Ul zot: «Bir qavm (odamlarni) to‘g‘ri yo‘ldan olib bormaydi (ya’ni, mening sunnatim buyicha idora qilmay qo‘yadi). Sen ulardan (ya’ni, o‘shal davr odamlaridan) yaxshisini tanib (ko‘rib), shukr qilasan va yomonini (loyqasini, iflosini) tanib (ko‘rib), nafratlanasan», — dedilar. Men: «O’shal yaxshilikdan keyin yana yomonlik bo‘lgaymi?» — dedim. Ul zot: «Ha, jahannam darvozalari tomon chorlovchilar (ya’ni, zalolat va bid’atga) chorlovchilar chiqqay. Kimda-kim ularning (jahannamga chorlab qilgan) da’vatiga javob bersa, uni jahannamga tashlarlar», — dedilar. Men: «Yo Rasulalloh, bizga ularning belgilarini tasvirlab beringiz!» — dedim. Ul zot: «Ular bizning terimizdan (ya’ni, ular o‘z millatimizdan) bo‘lib, bizning tilimizda (ya’ni, Olloh taolo va Rasululloh va ahkomlari xususida) so‘zlagaylar», — dedilar. Men: «Yo Rasulalloh, agar men (o‘shal odamlar davrigacha) yetib borsam, ne qilmog‘imni buyurursiz?» — dedim. Ul zot: «Musulmonlar jamoasi va ularning imomiga (ya’ni, amiriga) ergashasan, (hattoki u zolim bulsa ham)», — dedilar. Men: «Ularning na jamoasi va na imomi (amiri) bo‘lmasa-chi?» — dedim. Ul zot «Unda o‘la-o‘lguningcha daraxt ildizlarini g‘ajib kun kechirsang-da, o‘shal toifadan o‘zingni olib qochgil!» — dedilar».

Abu Hurayra raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam: «Qurayshning anavi mahallasi ahli (mol-dunyo uchun urush qilib) odamlarni halok qilgay», — dedilar. Sahobalar: «O’shanda ne qilmog‘imizni buyurgaysiz?» — deyishdi. Ul zot: «Qani endi, odamlar ulardan o‘zlarini olib qochsalar, (o‘zlari uchun yaxshi bo‘lur erdi!)» dedilar».

Abu Hurayra raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam: «Da’vatlari bir bo‘lgan (ya’ni, bir dinga da’vat qilguvchi) ikki katta guruh odamlari o‘zaro urushmaguncha Qiyomat bo‘lmas. Shuningdek, o‘ttiztacha kazzob (yolg‘onchi, aldoqchi) dajjollar paydo bo‘lib, har biri o‘zini Olloh taoloning rasuli deb da’vo qilmaguncha Qiyomat bo‘lmas», — dedilar».

Abu Sa’id alHudriy raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Biz Rasululloh sallallohu alayhi va saldamning huzurlarida ekanligimizda ul zot o‘lja taqsim qilayotgan erdilar. Shunda Tamim qabilasiga mansub Zul-Xuvaysira ismli bir kishi kelib: «Yo Rasulalloh, adolat qilingiz!» — dedi. Janob Rasululloh (unga): «Sho‘ring qursin, men adolat qilmay, kim adolat qiladi? Agar men adolat qilmaganimda aldangan (xarob bo‘lgan) bo‘lur erding! Agar men adolat qilmaganimda zalolatga yuz tutgan bo‘lur erding!» — dedilar. Hazrat Umar «Yo Rasulalloh, ijozat bersangiz, uning bo‘ynini uzib tashlayin!» — dedilar. Janob Rasululloh bunday dedilar: «Qo‘y, tegma, uning shunday sheriklari borki, ular o‘zlarining namozlari birlan namozlaringizni, ro‘zalari birlan ro‘zangizni tahqirlarlar. Ular Qur’onni bo‘g‘izlaridan nariga o‘tkazmay o‘qirlar va o‘q kamondan otilib chiqqani kabi (tez) dindan chiqurlar. (Bu shunga o‘xshaydiki), kamonchi (biror ovga o‘q uzadi), so‘ng ov etidan biror parcha ilinib qolganmikan, deb o‘qning poynagiga qaraydi, ammo unda hech narsa bo‘lmaydi, keyin u o‘qning bandiga qaraydi, unda ham hech narsa bo‘lmaydi, so‘ng u o‘qning patiga qaraydi, unda ham hech narsa bo‘lmaydi. Keyin, u shubhalanib, poynakning uchiga qarab ham hech narsa ko‘rmaydi, o‘q ovni teshib o‘tib, uning jig‘ildoni (oshqozoni)dagi axlatu qonga belangan bo‘ladi, xolos. Ularning (ya’ni, Qur’onni bo‘g‘zidan nariga o‘tkazmay o‘qiydirgan qavmning) belgilari shuki, ranglari qora, ikki bilaklaridan biri ayol ko‘kragi yoki bir parcha et singari dirkillab xuradi, ular odamlar orasida ixtilof yuzaga kelganda chiqadilar».

Abu Sa’id al-Xudriy: «Ont ichamanki, men bu hadisni Janob Rasulullohning o‘zlaridan eshitganman! Olloh taolo haqi, Hazrat Ali va men ikkalamiz ularga qarshi jang qilganmiz. Keyin, Hazrat Ali o‘shal kishilardan birining jasadini olib kelishni buyurganlar, shunda men Janob Rasululloh aytgan belgilarning unda mavjudligini ko‘rganman», — deydilar.

Suvayd raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Hazrat Ali raziyallohu anhu bunday deb aytdilar: «Men Rasululloh sallallohu alayhi va sallamning: «Zamon oxirida o‘zlari yosh-u orzulari ahmaqona va gapga chechan bir qavm dunyoga kelur. Ular kamondan otilgan o‘q yanglig‘ Islomdan tez chiqurlar, iymonlari bo‘g‘izlaridan nariga o‘tmas (ya’ni, iymonlari qalblarida emas, balki til uchida bo‘lur). Ularni qaerda ko‘rsangizlar, o‘ldiringizlar, chunki ularning o‘limi uchun Qiyomat kuni sizlarga ajru savob ato etilg‘usidur» — deb marhamat qilganlarini eshitdim».

Xabbob ibn al-Arat raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Biz Rasululloh sallallohu alayhi va sallamga shikoyat qildik, shunda ul zot Ka’ba soyasida choponlarini boshlari ostiga qo‘yib (dam olib) yotgan erdilar. Biz ul zotga: «Yo Rasulalloh, bizga Olloh taolodan nusrat so‘rab duo qilmaysizmi?» — dedik. Ul zot: «Sizlardan ilgari (yashab o‘tgan payg‘ambarlar) orasida bir payg‘ambar bo‘lgan erdi. (Bir kuni) uning ummati yerga chuqur kavlab, uni unga tashlashdi. So‘ng, arra olib kelishib, boshining qoq o‘rtasidan arralashdi, shunda ham u o‘z dinidan voz kechmadi. Keyin, ular temir taroq olib kelishib, uning go‘shtini (suyaklari ko‘ringuncha) tarashdi, shunda ham u o‘z dinidan voz kechmadi. Olloh taolo haqi, bu ish (ya’ni, Islom ishi) albatta nihoyasiga yetib (ya’ni, g‘alaba qilib), hatto ulov mingan kishi Olloh taolodan bo‘lak hech narsadan qo‘rqmay yoki qo‘ylarimni bo‘ri yeb ketadi, deb xavotir olmay (ya’ni, kofirlar tajovuzidan cho‘chimay), San’odan Hazramavtga (ikkalasi ham Yamanda) borguvsidur. Ammo, sizlar shoshilayotirsizlar», — dedilar».

Anas ibn Molik raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Bir mahal Rasululloh sallallohu alayhi va sallam Sobit ibn Qaysni qidirib qoddilar. Shunda bir kishi: «Yo Rasulalloh, Men uning (qaerdaligini) bilib kelaman», — dedi-da, uni izlab uyidan topdi, u boshini xam qilgan holda o‘ltirar erdi. Boyagi kishi: «Senga nima buldi?» — dedi. Sobit ibn Qays: «Juda yomon ish bo‘ldi, ovozimni Janob Rasulullohning ovozlaridan baland ko‘tarib yubordim, endi barcha amali solihlarim habata bo‘lib, do‘zax ahlidan biri bo‘lib qoldim», — dedi. So‘ng, boyagi kishi Janob Rasulullohning huzurlariga qaytib bor gapdan ul zotni xabardor qildi».

Muso ibn Anas (shul xususda) bunday deydilar: «Keyin boyagi kishi Janob Rasulullohning buyuk bashoratlarini yetkazgali Sobit ibn Qaysning huzuriga yana qaytib bordi. O’shanda Janob Rasululloh unga: «Sobit ibn Qaysning oldiga borgil-da, sen do‘zax ahlidan emas, balki jannat ahlidan ekansan, deb ayt!» — degan erdilar».

Baro ibn Ozib raziyallohu anhu rivoyat qiladilar. «Bir kishi «Al-Kahf» surasini qiroat qildi, shunda hovlida ulov bor bo‘lib, u (bir narsadan) hurkiy boshladi. Boyagi kishi (namozini tugatib), ikki yelkasiga salom bergach, tepasida tuman yoki bulutga o‘xshash narsa turganini ko‘rdi. Sung, u shul haqda Rasululloh sallallohu alayhi va sallamga aytgan erdi, ul zot: «O’shal surani o‘qiyverganingda u ketib qolmas erdi, u Sakina (orom farishtasi) bo‘lib, Qur’on eshitgali tushgandur», — dedilar».

Baro ibn Ozib raziyallohu anhu rivoyat qiladilar: «Abu Bakr as-Siddiq raziyallohu anhu otam uydaliklarida oldilariga keldilar-da, ul kishidan egar sotib oldilar. So‘ng, otamga: «O’g‘lingni men birla jo‘nat, egarni uyimga ko‘tarishib borsin!» — dedilar. Men egarni ko‘tarishib oldim. Otam egarning pulini olishga ketimizdan chiqdilar-da, u kishiga: «Ey Abu Bakr, Rasululloh sallallohu alayhi va sallam birlan birga kechasi safarga chiqqaningizda ikkingiz nimalar qilganingizni menga hikoya qilib beringiz!» — dedilar. Shunda Abu Bakr as-Siddiq bunday deb aytdilar: «Ha, biz o‘sha kuni tun bo‘yi va ertasiga kunduzi soya tik turgungacha (ya’ni, kunning qoq yarmigacha) yo‘l yurdik. Yo‘l huvillab, biror o‘tkinchi ko‘rinmay qoldi. Keyin, oldimizda bir baland qoya (yoki katta tosh) ko‘rindi, uning ostida soya bo‘lib, ul yerga Quyosh nurlari tushmas (etib kelmas) erdi. Biz o‘shal yerda to‘xtadik. Keyin, men Rasululloh sallallohu alayhi va sallam yetib uxlasinlar, deb yerni qo‘lim birlan tekisladim-da, ustiga po‘stak to‘shadim. So‘ng: «Yo Rasulalloh, siz yetib uxlangiz, men ersam atrofingizni bir kuzatib kelaman», — dedim. Ul zot yetib uxlagach, chor atroflarini kuzatib yurib erdim, biz kabi soyada dam olmoq bo‘lib qoya tomon qo‘ylarini haydab kelayottan bir cho‘ponga ko‘zim tushdi. Men unga: «Ey yigit, sen kimning cho‘ponisan?» — dedim. U: «Madinalik (eki Makkalik) bir kishining cho‘poniman» — deb javob berdi. Men unga: «Qo‘ylaring ichida suti bor sovlig‘ing bormi?» — dedim. U: «Ha, bor», — dedi. Men: «Sog‘ib berasanmi?» — dedim. U: «Mayli», — dedi. Keyin, u bir sovliqni tutdi. Men unga: «Uning yelinini turpoq, jun va changdan tozalagil!» — dedim. U (aytganimni qilgach), bir chelakka quyuq sut sog‘ib berdi. Men sutni o‘zimdagi idishga quyib oldim-da, miriqib ichsinlar, (so‘ng turib) tahorat olsinlar, deb Rasululloh sallallohu alayhi va sallamga olib ketdim. Qoshlariga borgach, uyg‘otgim qelmay, o‘zlari uyg‘onishlarini kutishga qaror qildim. Keyin, sovusin deb sutga bir oz suv quydim. Janob Rasululloh (uyg‘ongach): «Yo Rasulalloh, ichingiz!» — dedim, ul zot ichib erdilar, ko‘p mamnun bo‘ldim. Sung: «Yo‘lga tushish vaqti kelmadimi?» — dedilar. Men: «Ha, (yo‘lga tushaylik)», — dedim. Biz Quyosh oqqandan so‘ng yo‘lga chiqdik, (bir ozdan so‘ng) Suroqa ortimizdan yetib keldi. Shunda men: «Yo Rasulalloh, ta’qibchilardan biri bizga yetib oldi», — dedim. Ul zot: «G’am chekmangiz, Olloh taolo biz birlan!» — dedilar-da, Suroqani duoi bad qildilar. Shunda uning oti oyoqlari chalishib, qorni birlan yerga o‘tirib qoldi. Suroqa: «Ikkingiz meni duoi bad qilganingizni ko‘rib turibman, (yolboraman) meni duoi xayr qilingizlar, Olloh taolo haqi, qarg‘ishlaringizni qaytarib olingizlar!» — dedi. Shutndan so‘ng, Janob Rasululloh Suroqani duoi xayr qilib erdilar, u najot topdi»