Охиригача укинг,сизга албатта ёкади
Чироқ
Толни шохи синдди шамолда,
Сим узилда ва ўчди чироқ,
Ҳамма чиқиб олди кўчага,
Зулмат ичра қолганди қишлоқ.
Хали бери ёнмаса керак,
Энди нима қиламиз вой-вой,
Осмонни ҳа булут қоплаган,
Неъмат экан юлдуз билан ой,
Чироқ шукрин қилмас эканмиз,
Чидамаймиз усиз бир тунга,
Хаққин тўлаб, баъзан нолиймиз,
Арзир экан хар қанча пулга.
Қўшним дер:- Шам олиб кел, болам,
Чоп, ёпилиб қолмасин дўкон.
Қоронғуда ётсам, сиқилиб,
Томоғимга келиб қолар жон.
Қайтиб, деди, қўшним боласи:
-Дўкон ёпилган экан, она.
-Вой-вой, энди нима қиламиз?!
Тезроқ борсанг бўларди, бола.
Деди: - Уйда оила билан ҳам,
Қоронғуддан қўрқамиз ўзи,
Ўлсак, зим-зиё қабрда,
Қандай ётар эканмиз, қўшни?
Олти ёғи тупроқ, тепада
Бирон юлдуз, ойи бўлмаса,
Кирадиган тешик, туйнуги,
Чиқадиган жойи бўлмаса.
Уйимизда гоҳ ўчса чироқ,
Топилади шам ёки фанор,
Юз йил, минг йил, ётар жойни ҳам,
Ёритгудай бир чироқ даркор.
Нима энди, бу қоронғулик,
Гурунглашиб турибмиз, мана,
Қўй-қўзилар, қўни-қўшнилар,
Шарпасидан бардаммиз-ку-а?
Чироғимиз ўчгани билан,
Жа унақа эмас қўрқгудай,
Якка ёлғиз ётар жойимиз,
Ташвишин қилайлик ўргилай.
Қўшним дедди: - Шам олайин-а,
Эртагаёқ, дўкон очилса,
Қабримга ҳам ёқиб туришар,
Арзимаган нарса-ку, ўлсин.
Дедим: -Қабр ташиддаги шам,
Ичкарини ёритмайди-да,
Навбат билан ёнувчи зўр бир,
Чироқ керак экан қабрга.
Биринчиси ёниб тураркан,
Иккинчисин вақти киргунча,
Иккинчиси зиё сочаркан,
Учинчисин вақти киргунча.
Учинчиси ёниб ўчмайди,
Тўртинчисин вақтига қаддар,
Тўртинчи бешинчи киргуча,
Қабримизни қилур мунаввар.
Бешинчиси биринчисининг,
Вақтигача ўчмас экан-а,
Қўшним деди: - Тавба, алхазар,
Бу қанақа навбатчилик-а?
Қайда сотиладди бу чироқ?
Айтинг мен ҳам топтириб қўяй,
Агар ўлсам ўша чироқни
Мозоримга ёқтириб қўяй.
Даддасига айтаман, келсин,
Ўша қургур қимматмасдир жа,
Чет эллардан келтирилса ҳам,
Бир ҳўкизнинг пули бўлар-да.
Суҳбатимиз тургандди қизиб,
Келиб қолдди қўшнимни эри,
Қўшним чопиб бориб олддига:
- Чироқ керак, дадаси, - деди.
Тушунтира бошлади аёл,
Эрин икки ёнидан ўтиб,
Не гаплигин англагач, эри,
Хотинига деди ўтириб:
- Нега керак қабрингга чироқ,
Бўлса жонсиз ётаддиган жой,
Ё, ўша ердда ҳам тинмасдан,
Овқат қилиб, дамлайсанми чой?
Балки, пардоз қилгинг ҳам келар,
қўймайинми, тошойна олиб,
Ярашдими охират кўйлак,
Кўрардинг бир ойнага солиб.
Телвизор ҳам шартдир мабодо,
Сериалларнигни кўргани,
Дастёрлардан жўнатвораман,
Бир қўнғироқ қилсанг бўлгани.
Аёл деди:- Вой, тавба-тавба,
Шундай қилиш мумкинми ўзи?
Эри деди:- Жуда мумкин-дда,
Ухлаш керак, уйга кир, бўлди.
Улар кириб кетди. Эрталаб,
Қўшним чиқди, паришон бироз,
Деди: - эрим айтди, эмишки,
Қабримизнинг чироғи – намоз.
Дейилганмиш, вақтида, тўкис,
Аддо этса намозни инсон,
Қабрига беш чироқ бўлармиш,
Бомдод, пешин, Аср, Шом, Хуфтон.
Дедиларки: “Лақиллаб юрма,
Дўкон асли хаётимиз ҳам,
Қулуфланиб қолмасдан бурун,
Чироғингни сотиб ол ундан”.
Хотинларни хозир, айниқса
Йиғини-ю “Гап”и кўпайган,
Шукру тавозеси камайиб,
Нолишу ғийбати кўпайган.
Қабрни хуш амаллар билан,
Жаннатдан бир боғ қилиш мумкин,
Ё, ғафлатда бепарво юриб,
Дўзахдан бир чоҳ қилиш мумкин.
Қўшним кулиб турди ўрнидан,
Дедим: - чироқ ёнди-ку, ўртоқ
Ўтирайлик, у деди: -- йўқ, йўқ,
Чироқ ғамламасам иш чатоқ.
Ундан кўра уйимга кириб,
Қўй-қўзимга ем берақолай,
Беҳуда ишларга сарфлаган,
Хаётимни тартибга солай.
Ҳар дам, ҳар он ғанимат экан,
Яшай эндди ақлимни жамлаб,
Ёпилмасддан умр дўконим,
Чироғимни олайин ғамлаб.
- Ўх-хў! Дедим, завқланиб, қўшни,
Олим бўлиб қолибсиз-ку-а?!
Ўттиз беш йил уқмаган гапни,
Ойсиз бир тун уқтирибди-я,
Соддагина қўшним шошилди,
Гаплашиб ҳам ўтирмади-бир,
Қоронғудан одам дегани,
Шунчалик ҳам қўрқарми ахир,
Бирам рози бўлдим шу тундан,
Яшавор, эй, симни узган тол!
