— Momosi, men ularni ko‘rdim. Ular bayt aytdi, eshitayapsanmi, bayt!.. — dedilar.
Bobomiz ko‘z oldilari oydinlandi. Tag‘in Sayrak adirga qayrilib qaradilar.
Sayrak adirda ikkita qora qoldi.
Biri oshiq, biri ma’shuq bo‘ldi.
Oshiq bilan ma’shuq bir ikkita bo‘lib qoldi, bir bitta bo‘lib qoldi...
Bobomiz jilmaydilar.
— Ana, bizning bolalarimiz! — dedilar. — Hazrati Xizr bovajonim, umringizdan baraka toping!..
Bobomizning jilmaymish yonoqlaridan betinim yoshlar sizdi.
Momomiz vafotidan keyin ko‘z yoshlari qurib qolganday bo‘lib edi. Qaylarda yotib edi, shashqator yoshlar?
Shashqator yoshlar bobomiz lablariga sizdi, iyaklariga sizdi.
Bobomiz ko‘z yoshlarini yenglari bilan artib oldilar. Adirdan ko‘z uzmadilar.
— Ana, bizning nevaralarimiz! — dedilar. — Qulluq, Hazrati Xizr bovajonim, qulluq!
Bobomiz ko‘ngillaridan nimalardir toshib kela berdi.
Bu toshqinni qayg‘u desak-da bo‘ladi, xushvaqtlik desak-da bo‘ladi.
Bobomiz ko‘ngillaridan qayg‘uli xushvaqtlik o‘ksib-o‘ksib kela berdi.
— Yur, ketdik, momosi, endi biz kelmaymiz... — dedilar.
Ko‘zlari kulmish bobomiz, yuzlari kulmish bobomiz, yonoqlari kulmish bobomiz, lablari kulmish bobomiz tantana qildilar.