Ayollar tinimsiz o‘t yoqib turdi, tinimsiz o‘t kovlab turdi.
Boisi, o‘t hovuri xiyol pasaysa... sumalak ayniydi!
Sumalak ana shunday nozikta’b taom bo‘ldi!
— Chin qushim, chinni qushim, chin tepaga chiqdi qushim, og‘zidan bol uzatib, xalqqa salom berdi qushim.
— Samovar.
— Tog‘ni talaydi.
— Bolta.
— It emas, irillamas, odam emas, uyga qo‘ymas.
— Qulf.
— Yilting-yilting chirog‘im, yiltillaydi chirog‘im, gavhardan ko‘p qadri, qadrdonim chirog‘im.
— Ko‘z.
— Uydamisan, marjon, eshikdamisan, marjon, oyoq-qo‘ling ko‘rinmas, qulfdamisan, marjon.
— O‘tov uyi og‘ichi.
— Tuzi yo‘q oshni ko‘rdim.
Bari ayol o‘yda qoldi! Birov, u dedi, birov, bu dedi. Birov-da topolmadi!
Shunda, ushbu topishmoqni aytmish Oymomo onamiz huzurlanib-huzurlanib kuldi. Tizzasiga urib-urib kuldi. Ketiga chalqayib-chalqayib kuldi. Kula kula, qo‘li bilan sumalakni ko‘rsatdi.
Tuzi yo‘q osh — sumalak bo‘ldi!