Obid: "Alloh kelajak va o‘tmishdagi gunohlaringni mag‘firat qilsin", deb yana duo qildi. So‘ng uchinchi kulchani ham uzatdi. Obid: "Alloh senga jannatda qasr ato etsin", deb duo qildi. Kir yuvuvchi qishloqqa qaytib kelgach, qishloq ahli Isoga (a.s.) yana shikoyat qilishdi, u eson-omon qaytib keldi-ku, deyishdi. Shunda Iso (a.s.) uni chaqirtirdi va undan: "Bugun nima yaxshi ish qilding? Shuning xabarini ber", dedilar. Kir yuvuvchi Isoga (a.s.) yuqoridagi obid bilan bo‘lgan uchrashuvni aytib berdi. Iso (a.s.) uning xaltasini olib kelishlarini buyurdi. Xaltani ochishganida, ichidan og‘zi kishanlangan bir katta ilon chiqdi. Iso (a.s.) ilonga: "Sen nimaga jo‘natiluvding, nima qilib bunday yuribsan?" deb savol berdilar. Ilon vishillab: "Men bu kishining jonini olishga jo‘natilgan edim, lekin u tilanchiga non berib, uning duosini oldi. Farishtalar uning duosiga "omin" deyishdi. Shundan so‘ng Alloh bir farishtani menga jo‘natib, meni kishanladi", dedi. Iso (a.s.) ajablanib: "Ey kir yuvuvchi! Alloh sening gunohingni mag‘firat qilibdi, bunga shukr etib, ibodat qil. Eski ishingni zinhor qilma!" dedilar.
Hikoya: Ibrohim al-Vositiy (rahmatullohi alayh) Arofot tog‘i ustida qo‘llariga yetti dona toshni olib: "Ey toshlar! Guvoh bo‘linglar, men "La-a ilaha illallohu Muhammadur Rasululloh", demoqdaman", dedi. Shu kecha tushida Qiyomat qoim bo‘lganini ko‘rdi. Uni hisob-kitob qilib, do‘zaxga mahkum qilishdi. O‘zini farishtalar do‘zax tomonga olib ketayotganlarini ko‘rdi. Lekin to‘satdan bir tosh kelib, do‘zaxning eshigiga to‘siq bo‘lib oldi, farishtalar u toshni olib tashlay olmay, uni do‘zaxning boshqa eshigidan olib kirishga qaror qilishdi. Lekin avvalgi holat takrorlanaverdi, yetti tosh yetti do‘zax eshigining oldiga to‘siq bo‘ldi. Bu toshlarning hammasi jo‘r bo‘lib shahodat kalimasini takrorlaverdilar. So‘ngra farishtalar bandani Arshga olib borishdi. Alloh farishtalarga: "Tilsiz, aqlsiz toshlar uning shahodatiga guvohlik beramoqda. Men esa ulug‘likda tengi yo‘q zotdirman. Qanday qilib unga azob bergum?! Yo‘q, uni jannatga olib boringlar", dedi. Jannatning oldiga yetib kelishganda, jannatning hamma eshiklarini qulflangan holda ko‘rdilar. Bir payt tavhid kalimasi keldi va eshiklarni ochib berdi. U kishi xotirjam jannatga kirdi ("Mavo’iz").