Odamlar buzilib ketyabdi, desam o'zim ham ularni ichidaman.
Kecha tashqaridan kartochka bilan uyga telefon qilmoqchi bo'lib endi sumkamdan kartochkamni chiqarayotgandim, bir qiz 18-19 yoshlarda, tuzukkina kiyingan, lekin ko'zlari shunaqangi bejo boqardiki, yaqinlashib, opa menga kartochkangni berib tur, deb qoldi. Haaa dedim, boshqaa ishim yo'q senga kartochkamni beraman. O'zi qimmat, dedim, O'zbekistonga telefon qilish. Ataylab o'zimni qo'rqmaganday qilib shunday dedim. Qiz orqamda ayam,dadam bilan qanday gaplashdim bilmadim, xayolim orqamdagi qizda. Rostini aytsam rosa qo'rqdim. Hullas telefon qilib bo'ldim qizga qarab, sening nima darding bor, dedim. Yur pochtaga o'sha yerdan telefon qilamiz, qaradim qiz kelyabdi. Kimga telefon qilmoqchisan, dedim. O'rtog'imga, lekin sen telefon nomeringni yashirib telefon qil, dedi. Nomerni yoddan shoshilib aytdi. Dedimki, menga qara, meni ho'jayinim polis, boshimga balo ortirmoqchi bo'lsang ovora bo'lasan...Shunday dedim lekin ichimdan ichqirindi o'tib ketdi. Atrofimda ham hech kim yo'q.
Keyin qizdan uzoqlashdim, orada orqamga qarab qo'yaman. İnson bolasi baribiram qo'rqarkan. Yana meni qayerdaligimni boshimga nima kelganini biladigan hech kim yo'q. Xudoni o'zi saqlasin bunaqa tayinsiz insonlardan.