Aytmatov. Rahmat. Endi suhbatimiz yanada jonliroq bo‘lishi uchun, iltimos, bir maromda riyokorlik bilan uch ming yil yashagandan ko‘ra, qizg‘in muhabbat bilan uch yil yashagan afzal ekanligi to‘g‘risidagi she’ringni o‘qib bergin! Bu she’rni o‘qigan har bir inson, shak-shubhasiz, o‘ylanib qoladi...
Shoxonov.
Hayot qisqa, deding, aylanay,
Kapalakning bir uchganiday.
Bir zamonlar inson kaftida
ko‘p asrlar turgan aynimay.
Uch ming yillab yashagan odam,
musibatsiz, betashvish, beg‘am.
Taraqqiyot qancha sekin o‘sgan bo‘lsa,
Keyin shuncha pastlagan, bo‘tam.
Umr o‘tgan huzurbaxsh tushday,
turmush qurgan yetti yuz yoshda,
bu yoshgacha man etilgan uylanish,
xalqniki bir o‘yin-tomosha...
Bir kun mish-mish taraldi badbin,
quruq cho‘pga ketganday yong‘in.
Ikki yuzga kirmagan go‘dak
o‘g‘il va qiz... Bo‘pti er-xotin!
O’sha o‘smir deydi otaga:
— Uylanaman!
Ota xunob:
— Sharmandalik, bordir urf-odat,
oq qilaman xuddi shu soat,
kimlarga sen o‘xshading?
Pand berding-a o‘xshatib!
Mingga kirib turmush qurmagan
opalaring qaqshatib!
Yo‘qol ko‘zdan, boshqa so‘zim yo‘q,
Besh asr kut, ko‘ngling bo‘lsin to‘q.
Uylanasan menga desa mingtaga,
Bilib qo‘ygin — ota so‘zi o‘q!
— Yo‘q, otajon, —deydi yigit, —
Mayli, o‘ldir! Bo‘layin it,
kechir meni avvalo, ota,
sovchi bo‘lgin, so‘zlaringdan qayt.
Suvga tushgan toshday jim,
otaning-chi, yuragi g‘ijim.
Sevishganlar qasam ichishgan,
ajratolmas hattoki o‘lim!
Qo‘l ushlashib qochdilar bundan,
tog‘ ustida to‘shak bulutdan.
Tutib kelib to‘yni surishdi,
vaqtinchalik yuz yil muddatga.
Nola qilar sevishganlar: