Institut yo`l yuzida joylashmagani uchun eng qisqa yo`llardan biri - hiyobonni kesib o`tishimga to`g`ri keladi. Endi u hiyobon... Nima desam ekan, xullas nima ko`p - daraxt ko`p, nima ko`p - pana joy ko`p deganlaridek... Ko`rgan manzaralaringdan ba'zan kulging, ba'zan yig`laging keladi. Bugun institutdan chiqib ishga shoshib ketyapman-u, daraxt panasida quchoqlashib turgan juftlikka beihtiyor ko`zim tushib telefon ushlab raqam terishni boshlagan qo`llarim qaltirab telefon tushib ketay dedi... E voh, barzangiday yigitning bo`yniga chirmashgan qiz hijoblik edi...
"Nega? Nega?!" ulardan uzoqlasharkanman qalbim unsiz faryod chekdi...
Ahir... U qizning vujudini o`rab turgan libos - shunchaki mato emasku? Uni kiygach o`zining ado etilishi lozim bo`lgan farzlari, cheklovlari yo`qmi?
Oqning qora deyilishiga sabab bo`layotgan, butun bog`ga "yomon" nomini olib kelayotgan "bemaza meva"lar aslida shular emasmi?.. Men hijobda emasman, biroq hijoblik opa-singillarning yuziga dog` bo`layotgan bunday ro`molli shayton malaklaridan nafratlanib ketdim...
Kimlarningdir quchog`ida xilpirayotgan ro`mollar ohiratda besh kunlik sinov dunyoda qilgan gunoxlariga guvohlik qilmasmikin?
Odamlar ko`zidan pana qilayotgan daraxtlar - Allohning nigohidan pana qila olmasligini bilmasmikin?
Nodon, nodon...