Xudo Havoni Odamning qisqa qovurg‘asidan yaratdi. Binobarin, uning darajasi erkaknikidan ko‘ra pastroq bo‘ldi. Xudo aytganiday: «Erkaklar ulardan ko‘ra bir daraja yuqoridir». Shuning uchun ayollar hech qachon erkaklarga yeta olmaydi. [...] Havo Odamning tanasidan ajratib olinganida xudo bo‘shliqni ayolga bo‘lgan ishtaha bilan to‘ldirdi, chunki mavjudlik bo‘shliqqa o‘rin qoldirmaydi. Ul zot bo‘shliqni "havo" bilan to‘ldirganida Odam xuddi o‘zi tomon egilganday, Havo tomon egildi, chunki u Odamning bir qismi edi. Havo ham u tomonga egildi, chunki Odam u yaratilgan vatan edi"[144].
Bu xristian rivoyatiday tuyuladi. Bundan tashqari, ibn Arabiy o‘zaro egilish nafaqat muqarrarlikni, qolaversa, jinsiyat muqaddasligini ham nazarda tutishidan tipologik[145] saboq ola biladi. Ammo Irigaray bu bilan kifoyalanib qolmaydi, u erkaklarni teomorfik[146] jihatdan sub'ektivlashtirish evaziga epistemologik nuqtai nazardan nasl qoldirajak butunlikka eltuvchi bunday o‘zaro insoniy yaqinlik xususida yanada ko‘proq bilishni istaydi. Ibn Arabiy asarini o‘qishni davom ettirar ekanmiz, ba'zi bir qiziq holatlarga ham duch kelamiz. Havo - (daraxtning) shox(i), Odam esa ildizdir. Shox ildizni, o‘z tuprog‘ini sog‘inadi, shu bilan birga, ildiz shox uchungina yashaydi. U yozganiday: "Bu shox uchun emasdi, shoxlarga oziq yetkazib beruvchi beqiyos kuch - ildizning minnati bo‘lmaydi»[147]. Inson qilgan gunoh komillikdan ayrilish deb baholanishi mumkin, bu gunohning sababi o‘zaro yaqinlikdadir va erkaklar ayol - O'zgani istaydi: aslida gunoh havoni unutishdir. Odamga o‘zligini va cheksizlikka munosabatini anglash uchun xudo barobarida Havo ham kerak. Payg‘ambarning ayollarni sevishi shundan, o‘z navbatida hajiograf[148]lari tadqiq etishni yaxshi ko‘rgan uning mo‘l jinsiy quvvati ana shundan.