17-fasl. Mo’minlar onasi
Rasulullohga yana oyatlar nozil bo’ldi. Хadicha eshitib, xotinlar jamoasiga yetkazib turdi. Alloh payg’ambariga ta’lim bera boshladi. Rasulullohdan eng birinchi bo’lib ta’lim olib, amal qila boshlagan inson Хadicha edi. Ka’baga borib, har tomondan yog’ilayotgan tahqiru masharalarga sabr qilgan, Rasululloh sallallohu alayhi vassallam bilan birga namoz o’qigan ham Хadicha bo’ldi. Rasulullohning da’vatiga oqil insonlar ergasha boshladi. Makkaning ba’zi buzurglari ham iymon keltirdi. Lekin iymon keltirganlarning aksariyatini kambag’al va bechoralar tashkil qilardi. Alloh bu dinni hamma insonlar birday baxtli yashashlari uchun yuborganini tushundilar. Islom insonni fisqu fasoddan qaytarishini angladilar. Rasulullohning da’vatlariga birinchi bo’lib "labbay" deb javob bergan, iymon keltirganlar — o’z oila a’zolari, ya’ni, qizlari bo’ldi. Lekin bu hol Хadichaga yangi-yangi muammolarni tug’dirdi, uning mashaqqatiga mashaqqat qo’shildi. Negaki, kuyovlari iymon keltirmadi. Makka boshliqlari yangi dinning kuchayib ketishidan xavfsirab, uni qabul qilganlardan shikoyat qila boshlashdi. Iymon keltirganlar soni kundan kunga oshib borayotgandi. Shu bois kim bu dinga kirsa, azob berib, Islomdan chikarishga, o’zlarining avvalgi dinlariga qaytishga majburlar, agar ayollar qabul qilgan bo’lsa, erlariga aytib gij-gijlardilar. Хadicha qizlarini bu qiyinchilikdan qanday qilib ozod etish, ularga zulm qilayotgan erlarini insofga chaqirish haqida o’ylardi. Koshki Makka mushriklari musulmonlarga azob berishni tark etsa-yu, kecha-kunduz ulug’lab sig’inadigan but-sanamlaridan yuz o’girib, Allohni parvardigorimiz, deyishsa, deb orzu qilardi. Mazlumlarni qo’llab-quvvatlash, ochlarga ovqat berish uning zimmasida edi. Hovlisi ozor-aziyat yetgan musulmonlarning boshpanasiga aylangandi. Kurashish uchun u doim tayyor turardi. Ko’ngli tubidagi niyatiga yetkazishni so’rab, Allohga iltijo qilardi. Tug’ish yoshidan o’tgan ayol edi, lekin "qizlarimning ukasi bo’lsaydi", deb orzu qilardi. Тurmush o’rtog’iga o’g’il tug’ib berishni juda-juda istar edi. Islom ne’matlariga erishtirgani kabi, bu ne’matga ham yetkazishni Allohdan so’rar edi. Iltijolari ro’yobga chiqib, ko’p utmay homilador bo’ldi. Allohdan o’g’il farzand so’ragan edi. O’g’il tug’ilgach, boshi osmonga yetdi. Rasululloh uning yonida edilar. O’g’il ekanini bilgach, ko’zlari yoshga to’lib: "Ey Abulqosim, ismini nima qo’yamiz?" deb so’radi. "Abdulloh qo’yamiz, Хadicha, Abdulloh qo’yamiz", deya saslandilar Rasululloh sallallohu alayhi vassallam.
Abdulloh ibn Muhammad... Muhammad ibn Abdulloh"¦ Muborak ismlar! Dunyoga kelgan yangi mehmon pokiza, yaxshi muhitda — islomda tug’ildi. Хadichani qarindosh-urug’lari muborakbod qilishdi. U kambag’allarga ehson, muxtojlarga sahovat ulashdi. Hamma ishini qo’yib, o’zini Abdullohga bag’ishladi.
Alloh xohlagan narsasini oladi, Uning xohishini rad
etib bo’lmaydi. Тug’ilganidan so’ng ko’p o’tmay, Abdullohni
ham dargohiga qaytarib oldi. Хadicha va qizlari mahzun
bo’lishdi. Rasululloh ma’yus bo’lgan Хadichaga muloyim ovoz
bilan nasixat qildilar: "Ey Хadicha, Alloh yaxshi ko’rganini huzuriga chorladi. Sening bir qavmga yoki Abdullohga
emas, balki jamiki mo’minlarga ona bo’lishingni ixtiyor
qildi. Bu sharaf seni hursand qilmaydimi?" So’ng uning
ko’zlaridan oqayotgan yoshlarni Rasululloh muborak qo’llari
bilan artdilar va: "Ey Хadicha, oxirat dunyodan yaxshiroqdir", dedilar. Keyin Allohning "Albatta, siz uchun oxirat
dunyodan yaxshiroqdir. Yaqinda Parvardigoringiz sizga ato
eturki, Siz rozi bo’lursiz", oyatlarini o’qidilar. Oyatlarni
eshitib, Хadicha onamizning qalblari yumshadi. Allohning
hukmi va hikmatiga rozi bo’ldi. Rasululloh: "Ey Хadicha,
biz Allohning huzuriga qaytajakmiz. Chaqirgan paytida
"labbay" deb javob berishimiz kerak. Rabbingga va’da berganing kurashga hozirlan. Yo’l uzoq va mashaqqatlarga to’la", dedilar.