YURIST, Cheh_Mik, Abdulhafiz, Afifaxon, G_U_L_I, Arbuzchi, jalolbekka savol:
Сизнинг ҳидостингизга сабаб бслган воқеа?
Assalomu alaykum.
Avvalo ushbu savolga juda ham kech javob berayotganim uchun uzr. Shunchaki ancha vaqtdan buyon bu savolga nima deb javob yozishni bilmadim.
Chunki aynan mana shu voqea meni hidoyatimga sababchi bo'lgan deb aytishim qiyin.
Ammo bolaligimdagi bir voqeani eslab o'tishim mumkin. 1996 yilda mahallamizda masjid qurilgandi. O'sha vaqtda 7 yoshda edim. Ushbu masjid mahallamiz fuqarolarining mablag'iga qurilgan, undagi ustalar ham, ishlovchilar ham o'zimizni qo'shnilar edi. Hech esimdan chiqmaydi, bir marta masjid qurilishi uchun g'isht olib kelishimiz kerak bo'lgan. O'zimiz qo'shnimizning traktoriga o'tirib, 5-6 ta bola g'isht zavodga borganmiz (Albatta traktorni qo'shnimiz haydagan). G'isht zavoddan qanchaduram g'isht ortgandik. Hammayog'imiz qop-qora, kir bo'lib ketgan. Qaytishda traktor g'isht bilan to'lib qolgani uchun biz piyoda qaytganmiz. Aksiga olib men g'isht zavodga ketayotganimni uydagilarga aytmaganman. Kun bo'yi yo'qolib qolganim uchun rosa "trevoga" qilishgan. Ammo hech qayerdan topisholmagan (g'isht zavodam shaharning chekkasida edida). Uyga qaytib kelganman, hammayog'im qop-qora, ustim kir. Ayajonim birinchi meni ko'rganlarida qanaqa hayolga borganlarini tasavvur qilavering... Rosa urganlar...
Zo'rg'a aytishga ulgurib qolganman, masjid uchun g'ishtga borganimizni. Shundan keyin hovurlaridan tushganlar. "Aytib ketsang, bo'lmaydimi?" deb rosa koyiganlar.
Masjid ham bitdi. Mo'jazgina, bor-yo'gi ikki xonali bo'lsa ham, ammo mo'minlarni birlashtiruvchi ajoyib maskan edi. Biz bolajonlar har kuni darsdan kelishimiz bilan darrov masjidga borardik. O'sha yer ikkinchi uyimizga aylanib qolgan edi. Arab tili darslari o'tilardi. Kim ko'p harf yodlab kelish o'ynardik dastlab. Keyin esa kim ko'p sura va oyatlar yodlashga o'tdik. O'zimizcha diniy bilimlardan bahslar qilardik... Shayton unaqa bo'larkan, qiyomat bunaqa bo'larkan. Savob ish uchun nima qilish kerak? Xullas, shunaqa bolalarcha mavzular edi. O'sha yerda birinchi marta "Laylat ul-Qadr" kechasida laylak kelmasligini bilib olganman
Birinchi marta jamoat bilan namoz o'qiganimni unutolmayman. Yonimda qo'shnimiz Ochil buva turgandilar (umrlari uzoq bo'lsin, ilohim. Xozir 80 ga kirgandirlar...) Men qo'limni bo'glaganimda chap qo'limni o'ng qo'limni ustiga qo'yib olgan ekanman. Ochil buva sekin o'ng qo'limni chapini ustiga chiqarib qo'ygan. Hayron bo'lganman. Keyin yana chapni ustiga chiqarib oldim. Yana to'g'riladilar. Yana hayron bo'ldim. "Meni qo'lim bilan nima ishlari bor?" deb o'ylaganman. Yana chiqarib oldim. Uchinchi martasiga menga shunaqa yomon qaradilarki... O'zim o'ng qo'limni qanaqa qilib chapini ustiga chiqarib olganimni bilmay qolganman.
Bir marta nega masjidimiz oldida kichkina chuqur qazishayotganlarini ko'rib hayron bo'lganman. "nega qaziyapsizlar" desam, tandir qilamiz deyishgan kulib. Keyin bilsam o'sha chuqurning ichiga sement quyishib, masjidimiz tepasiga gumbaz yasashayotgan ekan. U chuqur esa o'sha gumbazning qolipi ekan.
Xozir o'ylab ko'rsam, o'sha vaqtlarda biz bolalarning dunyoqarashida katta o'zgarishlar bo'lgan ekan. Bir-birimizga hech ham so'kinmasdik, yomon gapirmasdik, urushmasdik. Kimdir yomonroq gap aytsa, darrov tanbeh berardik. Xulqimiz juda ham go'zallashgandi.
O'sha masjidning qarama-qarshisida, yo'lning narigi tarafida o'tloq maydon bor edi. Futbol o'ynardik. Ammo azon aytilishi bilan hamma masjid tomon yugurardi. Kimdir tahorat olishga ulgurardi, kimdir esa yo'q. Futbol o'ynashdan oldin, vaqtga qaraydigan bitta bolani saylaydigan bo'ldik, namoz vaqtini aytib turish uchun.
Ilk marta azon aytganim hech esimdan chiqmaydi. Ovozim ingichka va baland bo'lgani uchun, o'zimga juda g'alati eshitilgandi o'shanda. Shunaqa hayajonlanganmanki...
Ilk marta tarobeh namozini o'qiganimiz ham yodimda. Ana tugar deyman, mana tugar deyman, hech tugamaydida. Hamma o'qiydi, o'qiydida, bir o'tirvolib, bitta sura aytishib, yana o'rnidan turib namoz o'qiydi. Hech tushunolmaganman... Nafaqat men, balki men kabi ilk marta tarobeh o'qigan boshqa o'rtoqlarim ham shunaqa holga tushgan. O'shanda imomimiz bizga qarab, "Ha, charchadinglarmi?" deb kulib qo'ygandi.
1999-yilgi voqealardan keyin, bizni masjidga borishimizni cheklab qo'yishdi. Xavfsizlik maqsadida. O'shandan keyin faqat namoz o'qish uchungina boradigan bo'ldik xolos.
Har safar uyga borganimda, sevimli masjidimni ko'rib qaytaman. O'sha yerdagi, bizga ilk diniy saboqlarni o'rgatgan yoshi ulug' chollarni duolarini olaman. Ajib bolaligim esimga tushadi. Xozir juda so'lim maskanga aylangan. Qaytatdan rekonstruksiya qilingan. O'zimizning "eski masjid"dan darak ham yo'q. Ilohim, ushbu masjidni qurishga o'z xissasini qo'shgan barcha insonlarga Ollohimni mukofati nasib qilsin...