Bunda boshqacha bo'lgandi...
Bunda yigitning xo'rligi kelgandi.
Qiz erga tekkanidanmas, yigitning o'z jigarlari o'ziga qarshi chiqishgani uning xo'rlgini keltirardi...
Uzoq kutilgan to'y kuni ham keldi. Yigit o'zini xursand tutsada, qalbi, yuragi yig'lardi, azoblanardi...
To'y ham o'tdi, birin ketin qarindoshlari uni yupatishga tushishga tushdi. Bu uning battar xo'rligini keltirardi...
Oradan kunlar o'tdi, yigitga qo'ng'iroq qilishdi.,
u o'sha! Nahotki? Ishongisi kelmas, hech ichiga sig'dirolmas, hayoliga ham kelmagan edi, hech qachon kutmagan edi... Unga qo'ng'iroq qilgan uning Armoni edi...
Battar xo'rligi keldi. Nahotki yeru ko'kka ishonmagani, hammaga yaxshi deb maqtagani, eng iboli deb ardoqlagani bugun jufti haloliga xiyonat qilib, qayoqdagi nomahramga sim qoqayotgandi...
Yo'q, yomon niyatda qo'ng'iroq qilmagandi, bayrami bilan tabriklamoqchiydi, aytolmagan so'nggi so'zlarini aytib unga baxt tilamoqchiydi...
Yigit bunga chidayolmasdi, uning so'zlarini jim tingladida.., so'ng, boshqa bezovta qilmang deya go'shakni qo'ydi... Uning yuragi yonardi... Shu lahzadan boshlab u o'zini omadsiz hisoblay boshladi, hech kimga keraksizday his qilardi o'zini... U naqadar ojiz, naqadar yolg'iz,
naqadar baxtsiz,
naqadar umidsiz...