Xullas, dunyo millatlari hayotiga nazar soladigan bo‘lsak, ularning barchasi o‘z millatining nomini tilga olganda, albatta va albatta, yaxshi ma’noda yodga oladi. Biroq, bizda negadir boshqacha. Garchi millatimizda ijobiy jihatlar boshqa millatlarga bo‘lib bergudek qadar ko‘p bo‘lsa-da, negadir O’ZBYeK degan nomni asosan "qovun tushirganimiz"da yodga olamiz. Ishonmasangiz, boshingizdan o‘tgan so‘nggi ishlarni eslang. Bir odamga lafzsizlik qilib qo‘yganingizda, eng yaxshi "bahona" emasmi millatimizning nomini aytib qutulib ketish? "O’zbekchilik-da, aka, uzr" deb qo‘yiladi.
Yoki ayollarning tashvishga ko‘milgan sarpolari xususida suhbat qilishayotganini eslang. «Namuncha endi, sarpo suruqni ozgina kamaytiring, tog‘oralar sonini 50 tadan 20 taga tushiring, xonim», deb maslahat berilsa, darhol javob olasiz: "O’zbekchilik bu, aralashmang, dadasi!"
Bir odam aytilgan vaqtiga yetib kelmasa, "ha, o‘zbeksan-a" deb sha’ma qilayotgan ham o‘zbek millatiga mansub kimsa ekanligi alam qiladi. Ajib, boshqa millat vakillari faxr o‘laroq yodga oladigan MILLAT nomini biz nuqul ishimizni bitira olmaganimizda, berilgan va’daga xilof qilganimizda, yoki bid’at, xurofot ishlar tepasida turganimizda aytamiz
