27-bob. Insonlarning hayvonlarga rahmdillik qilmog‘i haqida
Molik ibn al-Huvayris bunday deydilar: «Biz Rasululloh sallallohu alayhi va sallamning huzurlariga keldik barchamiz tengqur yigitlar erdik. Sho‘nda biz ul zotning dargohlarida yigirma kecha turib qoldik. Janob Rasululloh bizni ahlu ayolini sog‘inib qolgandir deb o‘ylab, uyimizda kimlarni qoldirib kelganimiz haqida so‘radilar. Biz kimlarni tashlab kelganimizni aytdik. Janob Rasululloh nozik ta’b, mehribon odam erdilar, bizga: «Bola-chaqalaringiz oldiga qaytingiz, ularga (islom amallarini) o‘rgatingiz, va (o‘rgatganlaringizni ado etmoqlarini) buyuringiz va men o‘qiganim kabi namoz o‘qingiz. Namoz vaqti bo‘lsa, biringiz azon aytingiz, oralaringizda yoshi kattaniz ersa imomlik qilsin!» — dedilar»
Abu Hurayra rivoyat qiladilar: «Rasululloh sallallohu alayhi va sallam bunday dedilar: «Bir odam yo‘lda ketayotgan erdi chanqab qoldi, bir quduqni topdida, ichiga tushib suv ichdi. Keyin, quduqdan chyqib erdi, bir itning chanqoqdan harsillab tufroqning namini yalayotganini ko‘rdi. Shunda u o‘ziga-o‘zi «Bu it ham mening singari chanqab qolibdi» deya quduqqa qaytib tushib, mahsisining qo‘njida suv olib chiqdida itga ichirdi. Olloh taolo (hayvonga qilgan mehribonchiligi uchun) undan minnatdor bo‘lib, gunohlarini afv qildi». Odamlar: «Yo Rasulalloh, bizga Hayvonlardan savob tegadirmi?» — deb so‘rashdi. Janob Rasululloh: «Har bir tirik jondan sizlarga savob tekkusidir!» — deb javob qildilar».