27-bob. Tushda ko‘z yoshi to‘kmoq haqida
Xorija ibi Zayd ibn Sobit Ummu al-Alodan naql qiladilar. Ul Janob Rasulullohga birinchi bo‘lib bay’at qilgan ayollardan bo‘lib, bunday degan erkan: «Ansorlar muhojirlarni bo‘lib olib uylariga olib ketmoq uchun qur’a tashlashganda Usmon ibn Maz’un bizning chekimizga tushdilar. Keyin, ul kishi xastalanib qolib vafot etdilar. Biz murdani yuvib, o‘z kiyimiga kafanladik. Janob Rasululloh vidolashgani kirganlarida, men: «Ey Abu Soib, sizni Olloh taolo rahmat qilsin, ko‘rib turibmenkim, Olloh taolo sizni mukarram qilg‘ondur!» — dedim. Shunda Janob Rasululloh: «Sen buni qaerdan bilursen?» — dedilar. Men: «Xudo haqi, bilmasmen!» — dedim. Janob Rasululloh: «Afsuski, ul vafot etdi, mening unga nisbatan xayriyatdan o‘zga tilagim yo‘qdur! Ammo, men o‘zim payg‘ambar bo‘la turib, Olloh taolo oxiratda menga qanday muomala qilg‘ay, bilmasmen!» — dedilar. Shu-shu bo‘ldi-yu, men bundan buyon hech kimni (mayyitni) maqtamaydirgan bo‘ldim. Keyin, tushimda Usmon ibn Maz’unni ko‘rdim, duv-duv ko‘z yoshi to‘kib turar erdi. Janob Rasulullohg‘a borib aytgan erdim: «Uning ko‘z yoshlari — amali solihlariga berilayotgan ajru savoblardur!» — dedilar».