Sulton Mahmud G’aznaviy bir kun ovga chiqdi. Yo‘lda bir ohuni ko‘rdi va orqasidan ot choptirdi. Ohu tog‘larni, vodiylarni.oshib borardi. Sulton Mahmud ohuning izidan qolmadi. Banogoh Turkman qishlog‘iga yetib bordi. Terga botgan edi. Bir eshikni taqillatdi, eshikni ochgan ko‘rkam yigitdan suv so‘radi. Yigit Sulton Mahmudni tanib;shunday dedi:
— Bosh ustiga, sultonim. Biroq uyimizda suv yo‘q. Ogam buloq boshiga ketdi. halizamon keladi. Siz ichkariga kiring, dedi va sultonni gapga tutdi. Keyin o‘rnidan turib uyidan bir kosada suv keltirdi. Sulton:
— Sen menga uyda suv yo‘q deganding. Hozir olib kelyapsan. sababi nima?  deb so‘radi. Yigit javob berdi:
— Sultonim mendan suv so‘ragan vaqtingizda juda terlagan edingiz. haroratingiz baland edi. Agar o‘sha vaqtda sizga suv bersam, sog‘lig‘ingizga zarar bo‘lardi. Sizning biroz haroratingiz tushishini kutdim.
Bu javob sultonga xush yoqdi. Yigitning ismi Ayoz edi. Uni onasining roziligi bilan saroyga olib ketdi va yangi liboslar kiydirdi. Ayoz choriq va po‘stindan iborat eski kiyimlarini tashlamay, bir xonaga qulflar va har kun bu xonaga kirarkan:
— Ey Ayoz, bu po‘stin va choriq senikidir... Eski holingni ko‘rgin, g‘ururlanma,  deb o‘z o‘zini nazorat kilar edi. Vaqti kelib Ayoz sultonning eng yaqin nodimi bo‘ldi. Bu hodisaga  atrofidagilari hasad qildi. Uni nazardan tushirish uchun turli tuzoqlar qo‘yishdi. Bir kun Sultonga:
— Siz ishongan Ayozning bir xonasi bor. Ichi oltin, kumush va qimmatbaho toshlar bilan to‘la. Ayoz u yerga hech kimni kirgizmaydi. Eshigi doimo qulfi turadi,  deb fitna uyushtirdilar.
Sultonning Ayozga ishonchi cheksiz bo‘lishi bilan birga, buni gapirganlarga saboq berish uchun amr berdi:
— Juda yaxshi. Boring, xonasini oching. Oltin, kumush va javohirlarni bu erga keltiring!
Odamlar Ayozning xonasida tintuv o‘tkazdilar. Xonadan yirtiq bir choriq bilan eski bir po‘stindan boshqa hech narsa topolmadilar. Xijolat bilan ko‘rganlarini sultonga aytib uzr so‘radilar.
Sulton:
— Siz Ayozdan kechirim so‘rang. Gunohingizdan o‘tadigan ham, jazo beradigan ham u, dedi. Ayoz chaqirildi. Bo‘lib o‘tgan voqeani aytdilar. Ayoz:
— Quyosh bor ekan, yulduz ko‘rinmaydi. Mening hukm chiqarishga haqqim yo‘q. Farmon sultonimdandir,  deb bir burchakka chekindi. Ittifoqo, sulton tezda devonni to‘pladi. O’rtaga juda qimmatbaho javohirni qo‘ydi. Vazirdan so‘radi:
— Buning bahosi qancha? Vazir javohirni qo‘liga olib,uyog‘iga,buyog‘iga qaradi.
— Yuz xachir oltin qiymatidadir,  javobini berdi. Sulton:
— Unday bo‘lsa sindir deya amr berdi.
Vazir:
— Bu qimmatbaho javohirni qanday sindiraman? Bunga qo‘lim bormaydi,  dedi. Sulton unga zarrin to‘n kiydirdi. Yana bir mulozimni chaqirdi:
— Bu javohir qanday qiymatda?
— Bir yurtning yarmisi qiymatidadir, sultonim.
— Sindir buni. 
— Sultonim, gunoh bo‘ladi. Bunga qo‘lim bormaydi.
Sulton kimga "Javohirni sindir" degan bo‘lsa, hech kim bunga jur’at qilmadi. navbat Ayozga keldi. Sulton:
— Ey Ayoz! Sen ayt, bu javohirning qiymatini? Ayoz boshini egdi:
— Qiymatini baholashga kuchim yetmaydi.
Shu vaqtda sulton baland ovoz bilan amr qildi:
— Uni sindir, parchala!
Ayoz o‘sha yerdagi yilt yilt qilib nur sochib turgan javohirni qo‘liga oldi va erga urdi .Javohir chil chil sindi. O’sha vaqt hamma hayqirib yubordi:
— Bu boylikni parchalashga qanday   qo‘ling bordi? Bu qanaqasi?
Ayoz javob berdi:
— Ey vazirlar, amirlar sultonning amri ustunmi, javohirning qiymatimi? Mening ko‘zim podshohdan boshqani ko‘rmaydi. Men uchun toshdan ko‘ra podshohning so‘zi muhim. Tosh parchasini ustun ko‘rib sulton amrini bajarmagan odamdan yaxshilik chiqmaydi.
Birozdan keyin sulton amr berdi:
— Jallodni chaqiring. Mening devonimni bunday pastkash odamlardan tozalasin. Bir tosh uchun mening amrimni bajarmaganlar bu yerga loyiq emasdir.
Ayoz o‘rtaga otildi:
— Ey karam sohibi, buyuk yeulton butun jahonning lutf va ehsonlari sizning buyukligingiz oldida yo‘q bo‘ladi. Ularni kechiring, bir marotaba afv eting...
Ayozning yolvorishlari bilan sulton ularning gunohidan o‘tdi.

Laylining ishqi bilan yonib yurgan Majnunga bir xabar yetkazishadi:
— Layli saharda bu qishloqtan anavi qishloqqa ketyapti. Majnun vaqt yo‘qotmasdan ortidan tushsa, unga etadi, tezda harakat qilsin...
Majnun tuyasini hozirlab yo‘lga tushdi. Tuyaning yangi tug‘ilgan bir bo‘talog‘i bor edi. Onasiga yetolmasdan orqada qolayotgan edi. Tuyaning fikri zikri ortda qolgan bo‘talog‘ida edi. Majnun nixtalab haydaganda tuya orqaga qarab qarab qo‘yardi. Majnunning xayoli esa Laylida. Majnun o‘zidan kechib, xayolga cho‘mganda tuya iziga qarab olardi; Majnun o‘ziga kelgan vaqtda oldinga yurardi. Shunday qilib oqshomga qadar yo‘l yurildi. Majnun bir orqasiga qaradiki, yo‘lga tushgan joyidan hatto bir farsah ham uzoqlashmabdilar. Shu payt tuyaga bu so'zlarni aytdi:
— O tuya  ikkimiz ham oshiqmiz. Men Layliga, sen bo‘taloqqa. Ishqlarimiz teskari bizning... Bir birimizni yo‘ldan qoldiryapmiz. Biz bu yo‘lda yo‘ldosh bo‘lolmaymiz. Sen tanga oshiqsan, men  jonga. Ayrilishimiz kerak...

So‘filardan biri xalqning o‘ziga e’tibor bermog‘i uchun boshidagi sallani ulkan qilib o‘radi; ichini bo‘z bo‘laklari bilan to‘ldirdi. Tabiiyki, bu haybatli sallani ko‘rganlar, ichida ancha gazlama bo‘lsa kerak, deb o‘ylardilar.
So‘fi bir kun madrasaga ketayotganda o‘g‘ri sallani olib qochdi. So‘fi ortidan baqirdi:
— Sallani och, sallani och. Ichidagini ko‘rginda keyin olib ket.
O’g‘ri qocharkan, qo‘ltig‘idagi sallani yecha boshladi. Qarasa, sallaning ichi bo‘z va teri parchalari, paxta bo‘laklari bilan to‘la. Oxiri, qo‘lida faqat bir quloch bo‘z qoldi, xolos. Qo‘lidagini yerga urdi:
— Oh pastkash odam. Men bu haybatli sallada bir narsalar bor, deb o‘ylagandim. Sening hiylang meni rasvo qildi, deya hayqirdi. Bu so‘zlarni eshitgan so‘fi:
— O’g‘lim, dunyo mana shunaqadir. Mening sallam kabi yaxshi ko‘rinadi, ammo so‘ngida vafosizligini ko‘rsatadi, besh pulga arzimaydi, eski tuski bo‘laklarga aylanadi, dedi.

Bir ovchi chumchuqqa tuzoqqo‘ydi. Bir chumchuqni tutdi. Ovlangan chumchuq tilga kirib dediki:
— Ey ovchi sen shu vaqtgacha qo‘ylar, sigirlar yeding. Ular bilan to‘ymading. Endi mening arzimas go‘shtimga to‘yasanmi? Meni qo‘yib yubor, evaziga senga foydali uchta o‘git aytaman... Bu o‘gitlardan birini qo‘lingda, qolganini esa daraxtda so‘ylayman.
Ovchi: "Yaxshi", dedi. Chumchuq ilk maslahatni berdi: bo‘lmaydigan  narsaga, kim so‘ylasa so‘ylasin, ishonma.
Ovchi ikkinchi o‘gitni eshitish uchun chumchuqni qo‘yvordi. Chumchuq tomga qo‘ndi, ikkinchi o‘gitni aytdi:
— O’tgan  ketgan narsalar uchun g‘am yema. Fursatni boy bersang, xafa bo‘lma. Ayni paytdagi vaqtning bahosini bil. Pushaymonlik bilan vaqt o‘tkazma...
So‘ngra qo‘shimcha qildi:
— Ey ovchi, mening qornimda o‘n dirhamga teng bebaho inju bor edi. Senga ham, sendan keyinshlarga ham etardi. Afsus, qismating ekan, qo‘ldan qochirding. Bu injuning dunyoda boshqa bir tengi bo‘lmas.
Ovchi:
— Oh nima qilib qo‘ydim, nima uchun qo‘yib yubordim  a? deya qayg‘urib yig‘lay boshladi. Shu payt chumchuq:
— Ey, nimaga baqirib yig‘layapsan. Men senga o‘tgan ketgan narsalar uchun g‘am yema. Fursatni yo‘qotsang, xafa bo‘lma deya o‘git bermadimmi? So‘nfa senga yana aytmadimmi: "Bo‘lmagan narsaga kim so‘ylasa so‘ylasin, ishonma" deya. Qanaqa anqov odamsan... Men o‘zim uch dirham chiqmayman. Qanday qilib qornimda o‘n dirhamlik inju bo'ladi?...
Ovchining hushi joyiga keldi. Ziyrak qushga qarab dedi:
— Yaxshi, shu uchinchi go‘zal o‘giting nima? uni ham so‘yla ayt!
Chumchuq devordan o‘tib daraxtga qo‘ndi. masxarali bir ohangda:
— Ey baraka topgur, ikki o‘gitimga amal qilmading, uchinchini nima qilasan? qo'yaver, vaqtimni olma,  deya uchib ketdi.
Ovchi qotib qolgandi.

Juha ismli aqlli, ammo juda kambag‘al bir odam bor edi. U xotiniga:
— Ey xotin bu yo‘qchillik jonimizga tegdi. Senda bu go‘zallik, bu chehra bor ekan, aqlingni ishga solda, bir tuzoq qur, boy bo‘layin. Faqat qurgan tuzog‘ingga o‘zing tushib qolma, dedi.
Xotin o‘yladi, bir tuzoq hozirladi. Erining ustidan shahar qozisiga shikoyat etmoqchi edi. Ertasi kun yasanib mahkamaga bordi, qoziga uchradi:
— Erimdan shikoyatim bor, boshqalarga ko‘ngil berdi, menga beparvolik qilyapti, deb yig‘ladi, borini to‘kib soldi. Qozi shikoyatchini boshdan kuzatib dedi:
— Ey sarv bo‘yli go‘zal mahkamada bu g‘ala g‘ovur, bu shovqin bor ekan, seni eshitmayapman. Tanho bir yerga boraylikchi, dedi. Xotin fursatdan foydalanib:
— To‘g‘ri gapiryapsiz. Bu joriyangizning uyi bo‘m bo‘sh. Erim bo‘lmish landavur qishloqqa ketdi. Bu kecha uyimga keling. Shikoyatimni, dardimni shu yerda tushuntiraman,  deya shirin gaplar aytdi. Uchrashuv soati aniqlandi. Qozi tun yarmida uyga bordi. Xotin uni ichkariga kiritgach, eshik taqillay boshladi. Xotin bezovtalik bilan:
— Ey Xudo, erim keldi. Sen tezda sandiqqa yashirin. Yo‘qsa ikkimizni ham o‘ldiradi  deb uydagi bo‘sh sandiqni ko‘rsatdi. Qozi qo‘rquvdan dir dir titrar edi. Sandiqqa kirdi.
Xotin eshikni ochdi, erini ichkariga kirgizdi. Juha ichkariga kirar kirmas gapirishni boshladi:
— Ey xotin, sendan nima ko‘rdim. Eshikni hatto menga kech ochyapsan. Borimni, yo‘g‘imni senga bag‘ishladim. Ammo xursand qilolmadim. Uyda bir shu sandiq qoldi. Uni ham ertaga bozorda sotaman. Sotilmasa bozor o‘rtasida yoqaman.
Xotini bunday qilma, desa ham, Juha qarshilik ko‘rsatdi. Bir arqon olib kelib, sandiqni yaxshilab bog‘ladi. Yotdilar.
Ertasi kun ertalab Juha bir hammol chaqirdi. Sandiqni ko‘tarib bozorga yo‘l oldi.
Qozi sandiqdan "Hammol, hammol..." deya chaqirayotgan edi. Hammol oldiniga bu ovoz qaerdan kelayapti deb u yer bu yerga qaradi. Keyin ovozning sandiqdan kelganini eshitib quloq soldi. Qozi:
— Ey hammol, men shaharning qozisiman. Sen sandiqni qo‘yib qo‘ymas mahkamaga bor. Noibga uchrash, holatni tushuntir. Qancha pul bo‘lsa bo‘lsin sandiqni olsin. Senga yuz oltin beraman.
Hammol aytilganni qildi. Ahvolni tushintirgach, noib bozorga keldi. Juhaga:
— Shu eski sandiq uchun qancha so‘rayapsan?  dedi.
Juha:
— To‘qqiz yuz oltin bermoqchilar. Ammo men ming oltindan pastiga bermayman. Xohlasang ichini ochib ko‘r, keyin tushunasan. Noib:
— Yo‘q, sotib olaman,  deb pulni berdi. Oradan bir yil o‘tdi. Juha pullarini yeb bitirib, xotinini yana mahkamaga yubordi. Xotin mahkamada yana eridan shikoyat boshlaganda, qozi uni darrov tanidi:
— Siz bu o‘yinni o‘tgan yili o‘ynagandingiz, meni tuzoqqa tushirgan edingiz. Siz endi qimorni boshqa birov bilan o‘ynang,  deb mahkamadan quvdi.

Bir odam katta shaharga keldi. Bozordagi atir upalar sotadigan attorlik do‘konlari tomonga burildi. Do‘konlardan gul, binafsha, atirhidlari ufurib turardi. Bir ikki qadam yurgach, bu xushbo‘y hidlardan uning boshi aylandi. Oxiri hushidan ketdi.
Olomon uning ustida to‘plandi. Biri yuragini, biri bilagini uqalar, kimdir yuziga gul suvi separdi. Qancha harakat qilishmasin, bemor hushiga kelmadi. Atirlar, gul suvlarini boshidan quyishar, ammo odam hech o‘ziga kelmasdi. Chorasiz qoldilar. Atrofdagilarga jar solib, qarindoshlarini qidira boshladilar. Ammo hech kim ega chiqmadi, ancha vaqt o‘tsa ham u o‘ziga kelmasdi. Oqshomga yaqin bu yerdan o‘tib ketayotgan bir teri oshlovchi hushidan ketgan odamni tanidi. Olomonga qarab shunday dedi: 'To‘xtang, unga gul suvini sepmang. Men uning nega xasta ekanini bilaman. Siz unga tegmay turing, men hozir kelaman" deya uzoqlashdi. Bir vayronaga kirib bir hovuch it tezagini olib qaytib keldi va tezlik bilan tezakni hushidan ketgan odamning burniga tutdi. Hayrat haligi kishi o‘ziga kela boshladi. Birozdan so‘ng oyoqqa ham turdi. Teri oshlovchi bilan birgalashib ketishdi. Hushidan ketgan odam ham teri oshlovchi edi. Yillar mobaynida terilar orasida yomon hidlarga o‘rganib qolgan bu odam attorlik do‘konlaridan taralib turgan hushbo‘y hidlarga dosh berolmay hushidan ketgan edi.

Bir kun pashsha Yaman o‘lkasining podshohi payg‘ambar Sulaymonning huzuriga keldi va unga arzini aytib yolvordi:
— Ey insu jinlar sultoni, ey butun mavjudotlarga, suvga, olovga, shamolga hukm eta oladigan Sulaymon... Sening adolating dunyoga yoyilgan. Qurt qumursqa, qushlar  u baliqlar sening  adolatingga  yukinadilar. Bizga ham insof va marhamat dengizingdan ehsonlar ber, haq  huquqlarimizni qo‘riqla. Judayam ahvolimiz tang, nabot‘dan nasibimiz bor, na bir gulzorlarla rohatlana olamiz... Sen zaiflarga, nochorlarga yordam berasan. Bizni ham bu g‘amdan qutqar,  deb yolvoribdi.
Hazrati Sulaymon barmog‘i ustiga qo‘ngan  pashshaga:
— So‘yla, kimdan shikoyat qilarsan? Bizning zamonimizda zolim bormi, senga zulm qilsalar, sening haqqingni yesalar? — dedi.
Pashsha boshini eggancha javob berdi:
— Mening shikoyatim shamoldan. U bizga juda zulm qilmoqda. Uning dastidan huzur  halovatimiz yo‘q... Qaerga bormaylik bizni somondek uchirib ketadi,  dedi.
Hazrati Sulaymon:
— Ey go‘zal ovozli pashsha, Tangri menga: «Da’vogarlar hozir bo‘lmaguncha hech kimsaning shikoyatini tinglama», deya amr etdi. ikki davogar ham hozir bo‘lmaguncha kim haq, kim nohaq ekanini qayerdan bilaman. Hozircha ket, shikoyatingni qaytib ol, keyin kel, — dedi.
Shunda pashsha:
— So‘zingiz to‘g‘ri, ammo u ham sizning huzuringizda. Buyuring, u ham kelsin, — dedi.
Bunga javoban Hazrati Sulaymon shamolga murojaat qildi:
— Ey shahar yeli, pashsha sening zulmingdan shikoyat qilmoqda. Kel, shikoyatchining qarshisiga o‘tir va unga javob ber! — dedi.
Shamol bu amrga binoan yelib keldi. Lekin endi pashshani joyidan topib bo‘larmikin! Hazrati Sulaymon uning ortidan:
— Ey pashsha, qaerga? Ketma, joyingda tur, ikkingizni ham tinglab, so‘ngra hukm chiqarayin, — dedi.
Pashsha ham qochar, ham javob berardi:
— Podshohim, mening yo‘qligim, uning borligi. U kelgach, men qanday qilib bu yerda bo‘layin. Menga choh qazigan o‘sha shamoldir...

Tuproq yeyishga o‘rganib qolgan odam kunlarning birida bozorga chiqdi. Bir do‘konga kirib ikki kilo shakar olmoqchi bo‘ldi. Savdogar hiylakor odam edi. Tarozi toshi o‘rniga, tuproqdan foydalanardi.
Savdogar:
— Mening tarozimning toshi tuproqdan..Shakar olish niyating bo‘lsa, sabr qil, men tosh topayin, dedi.
Haligi kishi tarozidagi to‘p to‘p tuproqlarni ko‘rishi bilan joni kirdi. U uchun tuproq shakardan ham totli, qiymatliroq edi.
Savdogarga:
— Zarur ishim bor.Shakar olishim shart, toshing nima bo‘lsa ham farqi yo‘q, dedi.
Savdogar unga:
— Juda yaxshi... Modomiki sen olmoqchi ekansan, aytganingdek bo‘lsin,  deya ikki kilocha tuproqni tarozisining bir pallasiga qo‘ydi. Boshqa pallasiga shakar qo‘yish uchun omborga chiqdi. Shunda haligi kishi savdogarning yo‘qligidan foydalanib, tarozining bir pallasida turgan tuproqlarni yeya boshladi. Savdogar buni ko‘z qiri bilan ko‘rib turar, ko‘proq yeyishi uchun go‘yo o‘zini shakar solayotgandek qilib ko‘rsatib ko‘proq vaqt o‘tkazdi. O’zicha:
— Ey yuzi sarg‘aygan... ol ol, yana ye. Tuprog‘imni» kamaytiryapsan, menga hech narsa qilmaydi. Sen tarozidagi tuproqdan qancha ko‘p yesang, shakarni shuncha kam olasan. Ko‘rinishdan meni aldayapsan, aslida esa aldangan sensan. Sen o‘z o‘zingni yeydigan bir ahmoqsan,  deb pichirlardi.

Bir sichqon bir tuyaning no‘xtasini quchoqlab, yo‘lga tushibdi. G’ururidan ichiga sig‘mayotgan edi. O’zi o‘ziga:
— Tavba shunday sarvar ekanman u, o‘zim bexabar qolibman a? Men qanday jasur ekanmanku, bahaybat tuyaning no‘xtasidan tutib, tortib kelayapman...,  deb gapirayotgandi.
Shu vaqt oldilaridan katta bir daryo chiqti. Sichqon daryoni ko‘rishi bilan to‘xtadi. Suvga sho‘ng‘isa, albatta, cho‘kib o‘lardi. Tuya sichqonning to‘xtaganini ko‘rib, baqirdi:
— Tinchlikmi do‘stim, nega to‘xtading shu daryoga sho‘ng‘ib, qarshi tomonga o‘tamiz. Sen yo‘lboshlovchimsan, to‘xtamay, olg‘a bos.
Sichqon uyaldi. noloj bo‘ynini bukdi:
— Men bu daryodan qanday o‘taman. Ko‘rmayapsanmi suv juda chuqur.
— Qani bir ko‘raylikchi, chuqurligi qancha ekan deb daryoga sho‘ng‘idi  tuya.
Suv bor yo‘g‘i  tizzasigacha edi. Sichqonga:
— Hey, mitti qo‘rqoq  suv bor yo‘g‘i  tizzagacha. Qani bo‘laqol.
Sichqon qo‘rquvdan titrardi. Tuyaga yolvora boshladi:
— Ey buyuk ustoz tizzadan tizzaning farqi bor. Senga tizza bo‘yi, ammo mening ustimdan yuz arshin oshar.
Tuya:
— Unday bo‘lsa, bundan keyin surbetlik qilma. Sen o‘zing kabi sichqonlarga bosh bo‘l. Tuya bilan sening nima ishing bor? Qani, o‘rkachimga chiq, seni ham, sendaqalarni yuztasini ham qarshi  tomonga o‘tkazib qo‘yaman,  deb bechora sichqonni ustiga olib, daryodan o‘tishni boshladi.

Bir odamga katta meros qolgandi. Biroq "oson kelgan, oson ketar"; deganlaridek, tadbir bilan sarflamadi, qisqa paytda butun boshli merosni tugatdi. Qo‘lida nima bo‘lsa, yeb bitirdi.
Hech vaqosi qolmagach, Allohga yukindi, har oqshom ko‘z yosh to‘kib duo qilardi: "Ey Rabbim  menga boylik berding, mulk berding. Hozir esa ular qo‘limdan ketdi. Aybimni bilaman. Xato qidim. Menga yordam qil, meni qutqar bu illatdan. Yo marhamat qilib bir tirikchilik ber yoki jonimni ol".
Kunlar, oylar yolvorishlar bilan o‘tdi. Nihoyat bir kecha tush ko‘rdi. Bir ovoz unga: "Sen Misrga bor, o‘sha yerda omading chopadi  u yerda boy bo‘lasan. Misrda topadigan xazinang seni kugyapti"  derdi.
Odam uyg‘onganda sevinchdan telba bo‘lvyozdi. Darhol Misrga ketishga hozirlik ko‘rdi...
Necha kun Misrda och, suvsiz kezib yurdi. Na xazina, na birorta qo‘lidan tutgandan darak bo‘lmadi. Chorasizlikdan tilanchilik qilishga qaror qiddi, ammo uxlayotganda: "Oqshom tushgach, tilanchilik qilaman, qorong‘uda hech kim meni tanimaydi",  deb o‘yladi. Qorong‘uda mahalla ichlarida kezdi. Endi qo‘l ochishga chog‘langan ediki, mahalla mirshabi paydo bo‘ldi. Mirshab uni o‘g‘ri deb o‘ylab, yoqasidan tutdi. Ham sudrab, ham urardi. Odam:
— Urma to‘g‘risini aytaman,  deb yolvora boshladi.
Mirshab:
— Yaxshi... begonaliging holingdan aniq. Tushuntir. yo‘qsa hamma o‘g‘rilarning alamini sendan olaman, dedi.
Odam hikoyasi qanday bo‘lsa, shunday tushuntirdi, oxirida esa:
— Mana men na o‘g‘riman, na bir zolim. Xazina ilinjida Misrga kelgan, g‘arib bir Bag‘dodlikman,  deb so‘zlarini tugatdi. Mirshab ishondi. kulib aytdi:
— Senga ishonaman, sen o‘g‘ri emassan, ammo g‘irt axmoqsan. Men ancha yillardan beri "Bag‘dodda falon mahalladagi falon uyda xazina ko‘milgan"ligi xaqida tush ko‘raman. Lekin, xatto, o‘rnimdan qimirlamadim. Sen bir tush ko‘rib, bu yerlargacha kelibsan. Sen axmoqning, tentakning birisan. Qani ket. Boshqa bu yerlarda ko‘rinma.
Odam hayron qolgandi. Mirshabning «Bag‘dodda falon mahallada falon uyda», degan joyi o‘zining uyi edi. O’z o‘ziga: «Demak men xazina ustida o‘tirganim holda faqirlikdan nolib yig‘lar ekanman», deb Allohga shukr aytdi.