Kutubxona > O'zbek adabiyoti

Axmad Yugnakiy

<< < (2/11) > >>

_Otabek_:
Александр Сергеевичнинг танланган шеърларининг узбек тилидаги кичикрок тупламини курганман, сшил каттик муковали. Китоб дуконлари ёки расталардан топсангиз керак.

AbdulAziz:

--- Iqtibos: jamshid0812  11 Oktyabr 2008, 13:44:50 ---Assalomu alaykum!!! Iltimos kimda A.S.Pushkinning tarjima qilingan asarlari bor?

--- End quote ---

Va alaykum assalom!
A.S.Pushkin she'rlaridan tarjimalarni ushbu sahifadan o'qishingiz mumkin:
http://www.ziyouz.com/index.php?option=com_content&task=view&id=345&Itemid=217

_Otabek_:
Ana, uzoqqa borishning ham keragi yo'q ekan, saytda allaqachon qo'yilibdi. Tarjimonlar ham ko'rsatilgani ham  juda yaxshi ish. ZiyoUz ijodkorlariga tasanno, 1-o'rinda Abdulaziz do'stimizga.

Hadija:

:as:

 :bs1:
MUHAMMAD YUSUF
(1954 - 2001)

1954 yil 26 aprelda Andijonning Marhamat tumanida tug'ildi. Toshkentdagi rus tili va adabiyoti institutini tamomladi (1978). Respublika kitobsevarlar jamiyatida (1978-1980), ' Toshkent oqshomi' gazetasida (1980-1986), Adabiyot va san'at nashriyotida, 'O'zbekiston ovozi' gazetasida (1986-1993) ishladi.

Umrining oxirgi 4-5 yilida O'zbekiston Yozuvchilar uyushmasining kotibi bo'ldi. U 'Tanish teraklar' (1985), 'Bulbulga bir gapim bor' (1987), 'Iltijo' (1988), 'Uyqudagi qiz' (1989), 'Halima enam allalari' (1989), 'Ishq kemasi' (1990), 'Ko'nglimdagi yor' (1991), 'Bevafo ko'p ekan' (1991), 'Erka kiyik' (1992), 'Yolg'onchi yor' (1994), 'Osmonimga olib ketaman' (1998) to'plamlarining muallifi. 1998 yilda unga 'O'zbekiston xalq shoiri' unvoni berildi. U II chaqiriq O'zbekiston Respublikasi Oliy Majlisiga deputat qilib saylandi. 2001 yilda 'Saylanma' asarlari chop etildi.

M. Yusuf 2001 yil 29 iyulda vafot etdi, tug'ilgan qishlog'idagi qabristonga dafn etildi.

Hadija:
OSMONNING OXIRI
Osmonning oxiri qayerda, dedim bir donishga. U miq etmadi.
Menga juda yoqdi bu javob.
Osmonning oxiri yo'q, axir!
Irmoqning oxiri daryo. Daryoning oxiri dengiz.
Osmonning esa oxiri yo'q.
Yo'l chetida yumalab yotgan toshni tepdim.
Toshdan sado chiqmadi.
Xudoga soldim, degani bu.
Olma shohiga osilib devorga chiqdim. To'kilgan meva qumursqalarga ermak bo'ldi. To'kilgan devor tuprog'i esa gunohimga gunoh bo'lib qo'shildi. Tunda paxsakash chol tushimga kirdi. Mening shirin uyqum buzildi.
Xuddi eski devor buzilganiday"¦
Uyquning oxiri - o'lim. O'limning oxiri esa yo'q.
Bo'lsa ham hech kim unga yetgan emas.
Axir o'lim bu hamma narsaning oxiri-da.
Odamning umri goho yerda yotgan qog'ozcha ham emas.
Ertalab ishga ketayotib ko'rgan qog'ozingni kechda qaytishda ham ko'rishing mumkin. Ertalab ko'rgan odamni esa hamisha kechqurun ko'ravermaysan.
Chumoli chumolini o'ligini tashiydi.
Biya qulunidan ko'z uzmay o'tlaydi.
Oqibat faqat odamlarda yetishmaydi.
Yer odamni boqadi. Kiyintiradi.
Odam esa uni bir kunda sahroga aylantiradi.
Suv odamning mardikori: hosil beradi, tegirmon yurgizadi.
Odam uni o'ylamaydi.
Dunyodagi hamma narsa odamga yaqinlashishi bilan o'zligini yo'qotadi.
Odam odamga yaqinlashganda ham topganidan yo'qotgani ko'proqdir...
Oftob qayerga botadi, deyman bobomga. Osmonning oxiriga, deydi u. Oftob osmonning oxiriga borib botmaydi, balki yig'laydi.
Dunyodagi barcha yo'llarning oxiri - yig'i.
Dunyoning oxiri - qiyomat ham yig'i.
Odam yig'i nimaligini anglab yetguncha yaqinlari olamdan o'tgan bo'ladi.

Navigation

[0] Message Index

[#] Next page

[*] Previous page