Quyoshning taftsiz nuri xira tortib qoldi. Maykl og‘a uning karavoti boshida, qo‘lida sho‘rva solingan kosani ko‘tarib turibdi. U ichida sevindi, chunki tanglayi qurib, tomog‘i qizib ketgandi. Maydonda o‘ynayotgan bolalarning qiy-chuvlari qulog‘iga chalinib turibdi. Bu kun ham kollejda hammasi oldingiday, xuddi o‘zi bor paytdagiday o‘tayapti. Keyin Maykl og‘a ketishga chog‘landi, uchinchi sinf bolasi uning, alabatta, kelib turishini va gazetalardagi yangiliklarni gapirib berishini iltimos qildi. U Stivenga ismi Eddi ekanini aytdi, otasining bir qo‘ra poyga oti borligini, ularning hammasi sovrin olgan yo‘rg‘alar ekanini va yana otasi Maykl og‘aga qaysi otga uning uchun sovrin qo‘yishini aytishi mumkinligini, chunki Maykl og‘a yaxshi odam ekanini, unga har kuni jamoaga kelib turadigan gazetalardagi yangiliklarni kanda qilmay gapirib berib turishini aytdi. Gazetalar turli-tuman yangiliklar, voqealar, kemalar halokati, sport va siyosat haqidagi xabarlarga to‘la.
— Hozir gazetalarda nuqul siyosat haqida yozishadi, — dedi u. — Sening ota-onang ham shu haqda gapirishsa kerak.
— Ha, — dedi Stiven.
— Biznikilar ham, — dedi u.
Keyin u bir daqiqa o‘ylab turib dedi:
— Sening ism-sharifing g‘alati-a — Dedalus, meniki ham g‘alati — Eddi. Mening ism-sharifim shahar nomidan, seniki lotinchaga o‘xshaydi.