MEN KIMMAN?
Behzod Muhammadiy
Men kimman? Bilmayman. To’g’ri, men odamman, talabaman, deyishim mumkin. Lekin yaxshi odammanmi yoki yomonmi, shunisini bilmayman.
Meni do’stlarim, kursdoshlarim yaxshi tanishadi. Yaxshi tanishlari shuki, ular meni kamsuqum, kamgap, ko’ngilchan bola deb bilishadi. Ehtimol, yaxshi bola deb o’ylashar. Ehtimol. Lekin men o’zimni o’zim yaxshi bilmayman. O’zimni o’zim yaxshi odam deb o’ylashga qo’rqaman.
Ehtimol, bu gap sizning kulgingizni qistatar. Lekin men, kimdir o’zining kimligini bilmayapti, deyishsa, kulmagan bo’lardim.
Hamma narsa o’zni bilishdan boshlanadi, deyishadi. Odam o’zini tanisa, Haqni taniydi, deyishadi. Haqni tanigan odam shunga yarasha harakat qiladi. Lekin men shunga yarasha harakat qilolmayapman-da. Demak, men Haqni yaxshi tanimayman. Yo’q, Haqni tanimayman, deyishdan Xudo asrasin. Faqat, Haqni to’la anglolganim yo’q, deb o’ylayman. Chunki yurish-turishim, qilayotgan va qilmayotgan ishlarim shundan dalolat beradi. Demak, men o’zimni to’la kashf etolganim yo’q.
Mening asl basharam, o’y-xayollarim meni "œyaxshi" taniydigan eng yaqin do’stimning ham yetti uxlab tushiga kirmagan bo’lsa kerak.
Men yomon odamman. Yomonligim shu darajadaki, uni eng jirkanch odamga aytishga ham uyalaman. Uyalishim shu darajadaki, ertaga bir kun shu ishlarimdan xabardor bo’lgan Zot oldida qanday bosh ko’tarib turishimni o’ylasam, vujudim larzaga tushadi. Chunki u payt qochadigan, yashirinadigan joyning o’zi bo’lmaydi. Kechirilgan taqdirimdayam, baribir, u gunohlarni qilmagan bo’lib qololmayman-ku... Baribir, U Zotning huzurida turishdan, yuzlariga tikilishdan uyalaman.
Qaniydi, shu ishlarni qilmagan bo’lsam...
2004-yil